Syna(s)ντήσεις

Διάβασα το blog της synas. Ήταν στα Links ενός φίλου. Ξενύχτησα να διαβάζω. Από τα ευχάριστα βλόγια, που δεν είναι χαριτωμενιές σαν τις δικές μου, αλλά λόγια σοβαρά ειπωμένα όμορφα, πολύ γλυκά. Ζήλεψα. Το ομολογώ. Έχω την "ανοησία" στο αίμα μου όμως, και ξέρω πως δεν μπορώ να το αποφύγω στα γραπτά μου. Έχω δοκιμάσει πολλές φορες. Ο,τι και να ξεκινήσω να γράφω, θα καταλήξει κωμωδία. Ίσως όχι αμέσως, αλλά θα εξελιχθεί έτσι. Είμαι ωράιο παρ'όλ'αυτά να διαβάζω "σοβαρά" κείμενα που δεν κρύβονται πίσω από πολιτικούρες και σοβαροφάνεια. Που είναι πραγματικά, και όχι σκέψεις εξωγήινες. Και που είναι γραμμένα όχι με λέξεις της φανφάρας και της φιλοσοφικής αραδιασμένες έτσι μαζί για να εντυπωσιάσουν το κοινό. Δεν ξεκίνησα το Post όμως αυτό για να πλέξω εγκώμιο στην synas. Απλά έγραψε κάτι και μου φάνηκε πολύ κοντινό. Επικίνδυνα κοντινό.

Είμαι 29 χρονών. Μέχρι χθες γύριζα στα rock clubs, έβγαινα με φίλους, κάπνιζα, έπινα. Μαζευόμασταν στο σπίτι και ακούγαμε μουσική. Χαζεύαμε το ταβάνι και τσακωνόμασταν για το πιο riffaki των Iron Maiden είναι το πιο πωρωτικό, για το τι κόλλημα είχα φάει με το "Στην Κ." του Παύλου, και για το τι θα γίνουμε όταν μεγαλώσουμε. Πηγαίναμε με τα πόδια στον Λυκαβηττό, απλά για να τραγουδήσουμε 60's τραγούδια πάνω στα σκαλοπάτια, και να φρικάρουμε τους περαστικούς. Και κάπου εκεί στην πορεία ξεχαστήκαμε. Και χαθήκαμε. Οι φίλοι οι πολλοί εξαφανίστηκαν. Έχουν μείνει λίγοι πλέον. Όχι γιατί τσακωθήκαμε, απλά γιατί αλλάξαμε. Γιατί πήραμε άλλους δρόμους. Χωρίς να το καταλάβουμε. Και κάπου εκεί ψιλομεγαλώσαμε μάλλον. Δεν το αντιλαμβάνομαι ξεκάθαρα. Δεν είναι τόσο αισθητές οι γραμμές μέσα μου που ξεχωρίζουν που σταμάτησε η Κλέα εκείνη και που ξεκίνησε η σημερινή. Δεν είμαι σίγουρη καν πως υπάρχουν.

Δεν ξέρω αν άλλαξα εγώ ή απλά άλλαξε η ζωή μου.

Ξέρω πως πλέον δεν καπνίζω. Ξέρω πως χρωστάω ένα κάρο λεφτά στις τράπεζες. Ξέρω πως οι έξοδοι μου πλέον είναι σινεμαδάκια, και άντε καμιά ταβέρνα με αυτούς τους λίγους τους εκλεκτούς. Ξέρω πως έχω βαρεθεί και την ίδια μουσική, και πλέον με ενθουσιάζουν ορχηστρικά κομμάτια, ήσυχα, που με ηρεμούν( από την αχαλίνωτη ζωή που κάνω). Ξέρω πως οι συζητήσεις με τους φίλους δεν περιλαμβάνουν σχέδια μεγάλα για το μέλλον. Ίσως για κανένα ταξίδι. Ξέρω πως με έχουν βαρεθεί λίγο κι εκείνοι, οι λίγοι φίλοι, και πως ίσως τους έχω βαρεθεί κι εγώ λίγο. Κάνα δυο έχουν ξεφύγει, και γελάμε ακόμα με χάχανα όταν μιλάμε. Ξέρω επίσης πως αγαπώ, και αυτό φωτίζει ακόμα και τις πιο σκοτεινές ώρες, όταν κουκουλώνομαι στο πάπλωμα, και φοβάμαι τα πράγματα που δεν έκανα στην ζωή μου. Όχι πως μεγάλωσα πολύ. Απλά για κάποια πράγματα είμαι "μεγάλη".

Αλλά δεν φοβάμαι πολύ. Δεν φοβάμαι τόσο τις ώρες που μιζεριάζω. Ούτε τις ώρες που ασχολούμαι με την μόλις ενός έτους ανιψιά μου, σκεπτόμενη πως" Θεε μου, η αδελφή μου έγινε μαμά". Ούτε τις ώρες που ανυπομονώ να δω την αγάπη μου. Ούτε τις ώρες που θα γυρίσω κουρασμένη σπίτι και δεν θα έχω τίποτα να κάνω. Και απλά θα είμαι ξαπλωμένη, και θα σκέφτομαι τι ανιαρή που έχει γίνει η ζωή μου και έιμαι μόνη έτοιμη να κοιμηθώ 12 η ώρα το βράδυ. Ίσως με φοβίζει λίγο μόνο το ότι έχω βαλτώσει στη δουλειά μου, και πολλές φορές αισθάνομαι άχρηστη γιατί δεν προσφέρω τίποτα δημιουργικό, τίποτα καινούριο. Με τρομάζει λίγο που δεν είμαι αναντικατάστατη. Αλλά επιζώ. Και όταν διάβασα το post της synas συνειδητοποίησα γιατί δεν με τρομάζουν όλα αυτά τα πράγματα.

Είναι γιατί έτσι είναι η ζωή. Γιατί δεν ξέρω αν θα είχα κουράγιο να ξενυχτάω συνέχεια, και να πίνω ξύδια. Γιατί όταν μαζεύομαι με φίλους και λέμε πράγματα όπως παλιά, μου φαίνονται λίγο ανούσια και επιφανειακά. Γιατί σιγά σιγά έχω προσγειωθεί. Και ναι, δεν έχει τόση σημασία πια το riffaki. Είμαι καλά όμως. Ξέρω πως κάποια πράγματα έτσι έχουν. Ξέρω πως με τους φίλους μου θα μαζευτούμε και θα παίξουμε απλά trivial, αλλά θα περάσουμε καλά. Δεν μου λείπει το ξενύχτι, ούτε οι συζητήσεις οι παλιές. Τις έκανα, και εκπλήρωσαν τον σκοπό τους. Με έκαναν να ονειρεύομαι, ένα κόσμο για μένα, ένα κόσμο όπως τον ήθελα. Το ότι πλεόν τα πράγματα έχουν αλλάξει, δεν σημαίνει πως έπαψα να ονειρεύομαι, ή ότι μιζέριασα. Σημαίνει απλά ότι ονειρεύομαι άλλα πράγματα. Και ότι μου έχει μείνει απωθημένο, έχω δίπλα μου έναν άνθρωπο που με βοηθάει να το κυνηγήσω. Να το πραγματοποιήσω. Και αυτό νομίζω είναι και το πιο σημαντικό. Όχι τι λες με τους φίλους, αλλά πως τους αισθάνεσαι. Ακόμα και αν η συζήτηση είναι για το τι είπε ο Χαρδαβέλας. Και γι' αυτό τους ευχαριστώ. Ακόμα και αν δεν τους το λέω συχνά. Για αυτό ευχαριστώ και την synas. Που μου το θύμησε. Πως ακόμα και αν η βαρεμάρα μας χτυπάει την πόρτα, είμαστε ακόμα φίλοι, και ακόμα περνάμε καλά, ακόμα κι έτσι. Και ξέρω πως όταν είμαι με τους δικούς μου κάποιες φορές βαριέμαι, αλλά ποτέ δεν βαριέμαι εκείνους. Και 'οσο υπάρχουν στη ζωή μου ακόμα φίλοι που αγαπώ, τότε πάντα θα περνάω καλά και θα βρίσκω λόγο να χαμογελάω.