Βασικά δεν έχει καμία σχέση ο τίτλος με το θέμα, είναι εντελώς παντελώς ξεκούδουνος/μεταφορικός. Ιδίως μετά το προηγούμενο post δεν βρίσκομαι και πολύ σε περηφάνεια φάση. Συνεχίζω...
Σήμερα while reposting το προηγούμενο κείμενο, βόλταρα στα βλόγια εκείνων που πήραν την πρωτοβουλία για αυτό. Και ανακάλυψα κάτι συγκλονιστικό. Πολύ κόσμο. Αμέτρητα comments, links, σημειώσεις, παρέες, αναγνώστες, συγγραφείς. Συνειδητοποίησα πως υπάρχει ένα τεράστιο πλήθος ανθρώπων που ασχολείται με τα βλόγια. Και όχι μόνο σε "επαγγελματική" φάση, αλλά κατά κύριο λόγο απλοί άνθρωποι σαν εσένα(και όχι εμένα, εγώ είμαι ξεκάθαρα ψώνιο), που δεν βρίσκονται εδώ αναγκαστικά γιατί έχουν κάτι συγκλονιστικό, society-altering, να πουν, απλά όμως έχουν κάτι να πουν. Όχι πως δεν το είχα αντιληφθεί και καθόλου (τόσα χρόνια στο ίντερνετ κάτι πήρε το μάτι μου, κάτι το αυτί μου, κ.ο.κ.), αλλά πάντα με εκπλήσει.
Μέσα σε όλο αυτό το κλωθογύρισμα, συνειδητοποίησα πως ένας ακόμη καλός άνθρωπος έχει link για το βλόγι αυτό που διαβάζεις, στα βλόγια των φίλων του. Χαμογέλασα. Μπορεί εδώ να είναι τόσοι άνθρωποι ετοιμοι να γκρινιάξουν, να παραπονεθούν, να μιζεριάσουν, αλλά τόσο απλά μπορούν να σε προσθέσουν στη "ζωή" τους (σαν βλόγερς). Χάρηκα. Γιατί σκέφτομαι πως εδώ γράφω πράγματα που δεν συζητάω συνήθως. Και πως όλοι γράφουμε σκέψεις, ιδέες, απόψεις που μπορεί να μην εκφράζουμε τόσο ελεύθερα στην πραγματική μας ζωή. Και πως κάποιοι άνθρωποι εδώ, ίσως με ξέρουν καλύτερα από ότι κάποιοι που όντως γνωρίζω, όπως κι εγώ ίσως ξέρω κάποιους blogers περισσότερο από όσο αφήνουν τους κοντινούς ανθρώπους τους να τους γνωρίσουν. Ίσως γιατί ντρεπόμαστε ή φοβόμαστε την κριτική τους, αν τους πούμε ότι μας αρέσει η ποίηση, η μουσική, η κριτική, ή απλά πως βαθιά μέσα μας ξέρουμε πως λαγοκοιμάται ένα παιδί με μια πένα στο χέρι. Δεν είμαι υπέρ, προτιμώ να μοιράζομαι τη ζωή μου ολοκληρωτικά με τους ανθρώπους μου. Ξέρω όμως πως αυτό δεν είναι εφικτό πάντα. Όπως επίσης ξέρω πως για κάποιους ανθρώπους δεν είναι ποτέ εφικτό. Για αυτό και η χαρά, και η εθνική περηφάνεια. Μπορεί όλα να πηγαίνουν στράφι, αλλά πάντα έχουμε μια αγκαλιά, αυτιά και μάτια για όποιον το ζητήσει. Ακόμα και ιντερνετικώς.
Σήμερα while reposting το προηγούμενο κείμενο, βόλταρα στα βλόγια εκείνων που πήραν την πρωτοβουλία για αυτό. Και ανακάλυψα κάτι συγκλονιστικό. Πολύ κόσμο. Αμέτρητα comments, links, σημειώσεις, παρέες, αναγνώστες, συγγραφείς. Συνειδητοποίησα πως υπάρχει ένα τεράστιο πλήθος ανθρώπων που ασχολείται με τα βλόγια. Και όχι μόνο σε "επαγγελματική" φάση, αλλά κατά κύριο λόγο απλοί άνθρωποι σαν εσένα(και όχι εμένα, εγώ είμαι ξεκάθαρα ψώνιο), που δεν βρίσκονται εδώ αναγκαστικά γιατί έχουν κάτι συγκλονιστικό, society-altering, να πουν, απλά όμως έχουν κάτι να πουν. Όχι πως δεν το είχα αντιληφθεί και καθόλου (τόσα χρόνια στο ίντερνετ κάτι πήρε το μάτι μου, κάτι το αυτί μου, κ.ο.κ.), αλλά πάντα με εκπλήσει.
Μέσα σε όλο αυτό το κλωθογύρισμα, συνειδητοποίησα πως ένας ακόμη καλός άνθρωπος έχει link για το βλόγι αυτό που διαβάζεις, στα βλόγια των φίλων του. Χαμογέλασα. Μπορεί εδώ να είναι τόσοι άνθρωποι ετοιμοι να γκρινιάξουν, να παραπονεθούν, να μιζεριάσουν, αλλά τόσο απλά μπορούν να σε προσθέσουν στη "ζωή" τους (σαν βλόγερς). Χάρηκα. Γιατί σκέφτομαι πως εδώ γράφω πράγματα που δεν συζητάω συνήθως. Και πως όλοι γράφουμε σκέψεις, ιδέες, απόψεις που μπορεί να μην εκφράζουμε τόσο ελεύθερα στην πραγματική μας ζωή. Και πως κάποιοι άνθρωποι εδώ, ίσως με ξέρουν καλύτερα από ότι κάποιοι που όντως γνωρίζω, όπως κι εγώ ίσως ξέρω κάποιους blogers περισσότερο από όσο αφήνουν τους κοντινούς ανθρώπους τους να τους γνωρίσουν. Ίσως γιατί ντρεπόμαστε ή φοβόμαστε την κριτική τους, αν τους πούμε ότι μας αρέσει η ποίηση, η μουσική, η κριτική, ή απλά πως βαθιά μέσα μας ξέρουμε πως λαγοκοιμάται ένα παιδί με μια πένα στο χέρι. Δεν είμαι υπέρ, προτιμώ να μοιράζομαι τη ζωή μου ολοκληρωτικά με τους ανθρώπους μου. Ξέρω όμως πως αυτό δεν είναι εφικτό πάντα. Όπως επίσης ξέρω πως για κάποιους ανθρώπους δεν είναι ποτέ εφικτό. Για αυτό και η χαρά, και η εθνική περηφάνεια. Μπορεί όλα να πηγαίνουν στράφι, αλλά πάντα έχουμε μια αγκαλιά, αυτιά και μάτια για όποιον το ζητήσει. Ακόμα και ιντερνετικώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου