30.5.12

Σεβόμεθα...


Διαβάζω σήμερα στο ίντερνετ κλασσικά ειδήσεις.
Διαβάζω δηλώσεις "μεγάλων" και "μικρών".

"Στη συνεδρίαση του ΔΣ η κ. Λαγκάρντ επανέλαβε ότι «σέβεται τις θυσίες που κάνει ο ελληνικός λαός». "

"Συνεχίζοντας τις αναφορές του στις ελληνικές εκλογές του Ιουνίου, ο κ. Ολάντ πρόσθεσε «προσοχή, γιατί αυτό που θα ψηφίσετε στις 17 Ιουνίου θα έχει συνέπειες, για σας και για εμάς. Αλλά εμείς σας σεβόμαστε. Εγώ σας σέβομαι. Είναι μια αλλαγή σε σχέση με την προηγούμενη πολιτική»."

"Ερωτηθείς για τις δηλώσεις της Κριστίν Λαγκάρντ στη συνέντευξη που παραχώρησε στη Guardian, ο κ. Ερό υποστήριξε πως η επίλυση της κρίσης πρέπει να γίνει με τη συνεργασία του ελληνικού λαού, κάτι το οποίο ξεκινάει με την ένδειξη αλληλοσεβασμού. "

Εν κατακλείδι, έχουμε χεστεί στον σεβασμό.

22.5.12

Μαλάκα

"Εμείς παλαιότερα δουλεύαμε". Δεν κοπροσκυλιάζαμε. Εσείς όλη μέρα, καφέ και τσιγάρο."
ο εξηντάρης με εξασφαλισμένη τη σύνταξη του, το σπίτι του, τα προς το ζην, με κοιτάει με ύφος απογοήτευσης. 
"Εσείς οι νέοι. Δεν ξέρετε τι πάει να πει δουλειά. Εμείς κοπιάζαμε για την οικογένεια μας."

Εμείς δεν θα κάνουμε οικογένεια, φίλτατε. 
Εμείς δουλεύουμε από το πρωί ως το βράδυ για 400€. Το νοίκι μας είναι τόσα. 
Γυρίσαμε δεξιά, αριστερά, ψάξαμε για δουλειά, μας έκλεισαν την πόρτα στα μούτρα μας. 
Πασχίζουμε και δουλεύουμε μαύρα, κλαίμε για τα ένσημα που ποτέ δεν πήραμε. Κλαίμε γιατί σε 30-40 χρόνια από σήμερα, αν έχουμε καταφέρει να επιβιώσουμε, θα ζητιανεύουμε. 

Κάθεσαι εκ του ασφαλούς και μου λες ότι εμείς δεν γνωρίσαμε πόλεμο. Έχεις δίκιο. Δεν είδαμε το αίμα να στάζει, δε γνωρίσαμε βομβαρδισμούς, δεν απειλήθηκε η ζωή μας. 

Κατακρεουργήθηκε το μέλλον μας όμως. 

Εσύ πολέμησες και δούλεψες για να κατακτήσεις τη ζωή σου, την ελευθερία σου, την οικογένεια σου. 
Εγώ ζω με την πλασματική ελευθερία που μου πλασάρουν υπό καθεστώς τρομοκρατίας. Και πρέπει να είμαι ευχαριστημένη. Που δεν ξέρω αν αύριο θα έχω λεφτά να ζω. Που θα πρέπει να γυρίσω πίσω στη μάνα μου 35 χρονών άνθρωπος. Που κλαίμε με τους φίλους και γελάμε ταυτόχρονα, γιατί έχουμε να πάρουμε παπούτσι 3 χρόνια. Πόλεμο δε ζήσαμε, ζήσαμε όμως το θάνατο της αξιοπρέπειας μας. 

Και τι θέλαμε?

Οι γονείς μας δούλεψαν, κόπιασαν. Έφτιαξαν το σπίτι τους, παντρεύτηκαν, έκαναν παιδιά, και πάλευαν να τα μεγαλώσουν, να τα σπουδάσουν, να φτιάξουν εκείνο το ερείπιο το εξοχικό που τους άφησε η γιαγιά. Εμείς δουλεύουμε, κοπιάζουμε για να βγάλουμε το μήνα όσο κάνει το ένα σου παπούτσι. Και εσύ κρίνεις ότι είμαστε ρέμπελοι. 

Ποιοι? Εμείς, οι αιώνια ρομαντικοί που ελπίζουμε ότι όλα θα πάνε καλά. 
Εσύ αγωνίστηκες και ξεπουλήθηκες σε χρόνο dt και στέρησες σε εμένα τη ζωή μου. 
Και έχεις το θράσος να με κρίνεις. Θα έπρεπε να φοβάσαι μην ανοίξω το στόμα μου και σε κρίνω εγώ. 




Αρκετά με την πικροχολίαση. Εμείς κάτω δεν θα το βάλουμε. Μαλάκα.





18.5.12

Ειδήσεις


Το να δεις ειδήσεις τη σήμερον ημέρα είναι μία απόφαση ζωής. Ξεκινάνε οι ειδήσεις, τα μηχανάκια μετράνε νούμερα τηλεθέασης, και εσύ μετράς την πίεση και τον σφυγμό σου να δεις αν θα το αντέξεις και το σημερινό. Αντε να τελειώσουν οι εκλογές να γίνει ότι είναι να γίνει μπας και ηρεμήσουμε λίγο.

Εμείς τουλάχιστον έχουμε καφέ και αγάπη :)

Παραμιλητό μαυρίλας (Ντροπή σου)

Κοίτα να δεις τι έγινε.
Πέρασε άνθρωπος από το λημέρι μου. Χρόνια και ζαμάνια.
Και σε θυμήθηκα πάλι γλυκό βλόγι:)
Τι να πρωτοπω, που αισθάνομαι και φλύαρη σήμερα. Έχω να σε δω και καιρό.
Βασικά εγώ καλά είμαι, η Ελλάδα είναι για κλάματα. Δυο βδομάδες πριν είχαμε εκλογές.

Ζήσαμε μεγάλες στιγμές. Από τότε, ζούμε τραγελαφικές καταστάσεις, με τη συνοδεία παραισθησιογόνων τα κανάλια, με τη συνοδεία ηρεμιστικών εμείς, με τη συνοδεία δόλου και συνδρόμου "λιανισμένη η καρέκλα" οι εθνοπατέρες.

Σε διαδικασία τρόμου ζούμε από τότε. Θα φύγουμε από το euro, θα χρεοκοπήσουμε, θα πεθάνουμε, και ο Δεκέμβρης δεν έχει φτάσει ακόμα.

Άσε που βγήκαν στο φως ημερολόγια των Μάγια που λένε ότι ο κόσμος θα ζήσει για πολλές χιλιάδες χρόνια ακόμα. Καμία φερεγγυότητα πια. Οι Έλληνες δεν ενημερωθήκαμε όμως, και ετοιμαζόμαστε για την καταστροφή με νύχια και με δόντια.

Τι άλλο?... Δουλειά δεν υπάρχει. Νομίζω πως οι μόνοι που έχουν δουλειά τώρα είναι αυτοί που δουλεύουν σε εισπρακτικές. Ντρινγκι ντρον τα τηλέφωνα. Τα ακούς στο λεωφορείο, στο δρόμο, στο γραφείο μου, παντού. "Δεν έχω", "θα βάλω αύριο", "μα είμαι έξω από την τράπεζα", και άλλα διάφορα. Έχει απενοχοποιηθεί πια το χρέος. Αφού ξέρουμε ότι όλοι στον ίδιο βούρκο βράζουμε. Και να φανταστείς ότι η Ελλάδα έχει μικρό ποσοστό χρέους ανά πολίτη. Εμάς τα προβλήματα μας είναι εθνικά, όχι ατομικά. Μπράβο Λότε, πάλι καλά που μου είπες και κάτι που δεν ήξερα.

Τι φλυαρολογώ τώρα για χρέη.

Εδώ έχει χαθεί η αγάπη, η ανθρωπιά μας και το φιλότιμο. Είμαστε όλοι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Και αντί να συσπειρωθούμε και να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο, κοιτάμε μη μας ακουμπήσει ούτε και μύγα. Μια εξαγρίωση δραματική. Στο δρόμο ξεσπάνε βρισίδια ακόμα και για τα απλά. Τρέχουν όλοι να προλάβουν μη τους φάει κανείς τη θέση μπροστά στο κόκκινο φανάρι. Ένα ζόρι το τραβάμε. Και αν κάποτε είχαμε πολιτισμό, τώρα....

Δεν συζητάω για την καλημέρα. Πφφφφφ... Χαμένη υπόθεση. Λες σε κάποιον καλημέρα και παίζει να σε στείλει και στο διάολο.

Δεν πειράζει. Έχει συσπειρωθεί η οικογένεια. Ετοιμάζουμε σιγά σιγά όλοι τα μπογαλάκια μας να γυρίσουμε σπίτι. Τι γάμοι και παιδιά... Εδώ δεν έχεις για τα βασικά.

Ρε, τι μαύρη μαυρίλα είναι αυτή που σε έπιασε σήμερα? Ντροπή σου. Και ξύπνησες και δεν ήξερες ότι είχες τις μαύρες σου.

Επίσης, έκανα μελέτη και αποφάσισα ότι όσο πιο μέσα σε μια σχέση είσαι, όσο περισσότερο έχεις να φροντίζεις ένα σπίτι και έναν άνθρωπο, τόσο λιγότερο γράφεις. Κάποιες μέρες ξύπναγα με το μολύβι ή το πληκτρολόγιο στο χέρι. Και τώρα αν γράψω πάνω από 2 λέξεις παθαίνω τενοντίτιδα.

Και θες και έξτρα βαθμό δυσκολίας? Μια μέρα πήγα να γράψω, και εδώ και 5 λεπτά έχω σκιστεί στο φτέρνισμα. Ουμφ, δε μπορώ άλλο, είμαι αλλεργική! χιχιχι! Έλα μη στενοχωριέσαι. Σου υπόσχομαι ανάκαμψη, επαναδιαπραγμάτευση  και επόμενο ποστ εντός των ημερών σε ύφος λοτεϊκό και όχι παρακμιακό.

Ντροπή σου....