14.5.07

Γιατί το κοτόπουλο πέρασε τον δρόμο? Παρτ 1 :P


Γιατί το κοτόπουλο πέρασε το δρόμο?


Πλάτωνας:

Για το καλό του. Στην άλλη πλευρά βρίσκεται η αλήθεια.


Αριστοτέλης:

Είναι στη φύση του κοτόπουλου να διασχίζει τους δρόμους


Γαλιλαίος:

Και όμως τον διέσχισε...


Καρτέσιος:

Για να πάει στην απέναντι πλευρά.


Μακιαβέλι:

Ο Σκοπός, να περάσει το κοτόπουλο το δρόμο, αγιάζει τα Μέσα, όποια κι αν είναι αυτά.


Κάρολος Μαρξ:

Ήταν ιστορικά αναπόφευκτο.


Δαρβίνος:

Τα κοτόπουλα, στο πέρασμα των αιώνων, επιλέχτηκαν από την φύση με τέτοιο τρόπο, ώστε να είναι σήμερα γενετικώς ικανά να διασχίζουν δρόμους.


Φρόυντ:

Το γεγονός ότι ασχολείστε με το εάν το κοτόπουλο διέσχισε το δρόμο αποδεικνύει ότι διακατέεστε από σύνδρομο ανασφάλειας και ότι η σεξουαλικότητα σας είναι αφόρητα καταπιεσμένη.


Μάρτιν Λούθερ Κινγκ:

Ονειρεύομαι έναν κόσμο όπου κάθε κοτόπουλο θα είναι ελεύθερο να διασχίζει το δρόμο χωρίς να δίνει λογαριασμό για την πράξη του.


Γιούρι Γκαγκάριν:

Για να πάει εκεί όπου κανένα άλλο κοτόπουλο δεν είχε πάει πριν.


Κώστας Σημίτης:

Το κοτόπουλο δεν διέσχισε όλο το δρόμο, αλλά μετά τις εκλογές η κυβέρνηση μας θα κάνει ότι είναι δυνατό για να ολοκληρωθεί η διάσχιση.


Μπιλ Κλίντον:

Ορκίζομαι στο Σύνταγμα και στις Αρχές των Ηνωμένων Πολιτειών ότι δεν είχα καμία σχέση με το κοτόπουλο αυτό.


Μπιλ Γκέιτς:

Είμαστε στην ευχάριστη θέση μα σας αναγγείλουμε ότι μόλις κυκλοφόρησε το νέο "ΚΟΤoffice 2004", που δεν διασχίζει μόνο τον δρόμο, αλλά εκκολάπτει, αρχειοθετεί, σχεδιάζει, κτλπ, μόνο για 1000 euro με φοιτητική έκπτωση.


Ένας πωλητής της IBM:

Προτείνουμε την εγκατάσταση ενός ψηφιακού συστήματος που να επιτρέπει στα κοτόπουλα να διασχίζουν τους δρόμους. Ένα δίκτυο 5 τερματικών συνδεδεμένων στη σειρά και εφοδιασμένων με Γιου Πι Ες, συνολικής μνήμης 600 γιγαμπάιτς και ταχύτητα 5000 Μεγαχέρτζ θα είναι η καλύτερη λύση για τη διάσχιση των δρόμων. Η λειτουργιά της εγκατάστασης ααιτεί μια συνεχή υποστήριξη, ήτοι 36 ανθρωποέτη (κόστος 3000 euro την ημέρα πλέον ΠΑ)


Ένας πωλητής στην Στουρνάρη:

Το ότι το κοτόπουλο πέρασε τον δρόμο είναι αποτέλεσμα προφανώς κάποιου δικού σας λάθους χειρισμού. Παρ'όλ'αυτά. αν πείσετε το κοτόπουλο να γυρίσει στην δική σας πλευρά του δρόμου η εταιρία μας θα σας δώσει ένα καινούριο κοτόπουλο που δεν θα περνάει δρόμους. Φυσικά αφού το στείλει για έλεγχο στα κεντρικά στην Αργεντινή. Η εταιρία μας υπηρετεί τον Έλληνμα καταναλωτή εδώ και 20 χρόνια. Το κοτόπουλο σας αποτελεί μια μεμονωμένη περίπτωση για της οποία δεν φταίμε.

10.5.07

Children




Με έχει φάει εδώ και μέρες η αγωνία.. Τι να γράψω? Έχω μια απίστευτη όρεξη στο μυαλό μου για σενάρια τρελά.. Το σώμα απρόθυμο...



Για να ικανοποιήσω τις αυξημένες οικονομικές απαιτήσεις, άρχισα να δουλεύω 11ωρα. Έχω να πάρω ρεπό 3 βδομάδες, και αν τύχει και σχολάσω 8 το βράδυ I thank my lucky star...



Στο μαγαζί έχω δουλειά. Και σε ένα νέο πνεύμα ανακαίνησης και ανακατατάξεων έχω κουβαλήσει τα μισά έπιπλα του μαγαζιού. Αναρωτιέμαι πότε θα σπάσει σαν κλαράκι του χειμώνα η σπονδυλική μου στήλη.



Τα πόδια μου έχουν διπλασιαστεί σε μέγεθος, και πονάνε σχεδόν ανυπόφορα.



Ο φρονιμήτης μου αποφάσισε να μου υπενθυμίσει την ύπαρξη του. Δεν το βρήκα πολύ ευγενικό εκ μέρους του.



Κι εμένα ο πισινός μου θέλει μπλογκ. Κουβαλάω τραπέζια και ταινίες στο μαγαζί, και στο μυαλό μου γυρνάνε σαν σβούρα ιστοριούλες και φωτογραφίες, και πράγματα που πάντα λέω πως θέλω να γράψω, αλλά ποτέ δεν το κάνω. Ευτύχως που έχω και την αγάπη μου να μου χαιδεύει τα πόδια να να μου λέει "υπομονή αγάπη μου, όλα θα περάσουν". Είμαι πολύ πιο τυχερή από άλλους...

Για αυτό αφού γκρίνιαξα αρκετά θα σχολιάσω κάτι που άφησα ασχολίαστo, και που σήμερα ένα συγκεκριμένο περιστατικό triggered στο κεφάλι μου!





Η φωτογραφία της unisef που είδες ίσως σε προγούμενο ποστ, με απασχολούσε εδώ και ένα μήνα περίπου. Δεν αξιώθηκα να γράψω κάτι, απλά κότσαρα την φωτογραφία σκέτη. Θα μου πεις, μια εικόνα χίλιες λέξεις.. Βλακείες. Ήθελα να πω πράγματα.



Ήθελα να πω πόσο σημαντική είναι η οικογένεια για ένα παιδι. Να είναι το περιβάλλον του ισορροπημένο. Και δεν θα μιλήσω για περιπτώσεις με σεξουαλικά προβλήματα, ή για παιδιά που βρίσκονται στα φανάρια, ή 5 μέτρα κάτω από το έδαφος ή για αυτά που δεν έχουν γνωρίσει γονείς ή για αυτά που πεινάνε. Δεν είμαι άξια να μιλήσω για αυτά. Ελπίζω απλά πως ο καλός θεούλης, ή όποιος τέλος πάντων, κάποια στιγμή θα τα δικαιώσει, ή όσο χαζό κι αν ακούγεται, θα εκδικηθεί αυτούς τους ανθρώπους που βλάπτουν μικρά παιδια.



Ήθελα να εστιάσω στα μικρότερα προβλήματα. Σε αυτά που δεν φαίνονται. Σε αυτά που σε κάνουν 30 χρόνια μετά να αναρωτιέσαι γιατί δεν αισθάνεσαι φυλιολογικός. Η μη φανερή βία είναι καμιά φορά εξίσου δύσκολη με την φανερή, και μπορεί να πονάει εξίσου ή ίσως και περισσότερο.



Νομίζω πως κάποιοι άνθρωποι δεν είναι φτιαγμένοι να γίνουν γονείς. Θα έπρεπε να τους απαγορευτεί δια νόμου. Θα έπρεπε να μπορεί να αναγνωριστεί στα γονίδια, σαν μιας μορφής εκφυλισμός. Θα έπρεπε μόνο οι κατάλληλοι, ή έστω αυτοί με τις προυποθέσεις να γίνουν κατάλληλοι να μπορούν να αναπαράγονται. Φασιστικό? Ίσως...



Γιατί όμως ένας πατέρας να πιάνει από τα αυτιά την τρίχρονη κόρη του και να της χτυπάει το κεφάλι στον τοίχο? Ή γιατί να την πιάνει από την μέση και να την πετάει με δύναμη στο ξύλο της κούνιας της? Γιατί να ταίζει τα παιδιά του 2 χρόνια μόνο με τραχανά και με κόκκαλα από τις μπριζόλες που καταναλώνει? Γιατί ένα κορίτσι 5 χρόνων να αναγκάζεται να κυκλοφορεί με ξυρισμένο κεφάλι γιατί έκανε λάθος στην προπαίδεια? Γιατί όλα αυτά να συμβαίνουν σε ένα καθημερινό νοικοκυριό και κανένας να μην κάνει κάτι για αυτό? Γιατί σου λέει ο άλλος από την στιγμή που δεν του σπάει τίποτα ή δεν το βιάζει με την politically correct έννοια του όρου, δεν γίνεται κάτι. Θα το ξεπεράσει.



Κάποια πράγματα το μυαλό του ανθρώπου δεν τα ξεπερνάει ποτέ. Κάποια πράγματα γίνονται απωθημένα. Κάποιες εμπειρίες σκαλώνουν στα δίχτυα του μυαλού μας και δεν τα ξεπερνάμε ποτέ όσο και αν το θέλουμε. Και κάποια στιγμή ανακαλύπτεις πως φοβάσαι ακόμα και να σε αγγίξει κάποιος. Λες πως σου περιορίζει τον προσωπικό σου χώρο, και πως θες αέρα, αλλά στην πραγματικότητα φοβάσαι. Και φτάνεις να μην παραδέχεσαι τα στραβά, γιατί σου έχουν συμβεί χειρότερα. Να μην μιλάς όταν ο γκόμενος σου πρακτικά σε βιάζει, ή σου ρίχνει καμιά μπουνίτσα. Έλα μωρέ, είχε πιει κάτι παραπάνω. Και σιγά σιγά γίνεσαι το ρετάλι που βλέπουμε στις ταινίες. Η γραφική γκομενίτσα που ανέχεται πράγματα, και όλοι την κράζουν γιατί δεν μιλάει. Και εσύ απλά φοβάσαι. Γιατί η αυτοεκτίμηση σου έχει κάνει φτερά. Γιατί μεγάλο κομμάτι αυτού που θα ήταν η αξιοπρέπεια σου έχει κατάγματα από το ξύλο. Γιατί κανένας δεν έκανε τον κόπο να σου εξηγησει πως δεν έφταιγες εσύ που έτρωγες ξύλο.



Και μια ωραία πρωία, ένα τρυφερό χάδι που παραδόξως ανέχεσαι σου θυμίζει πως ίσως αξίζεις κάτι παραπάνω. Πως ίσως αδικείς τον εαυτό σου. Πως δεν φταις εσύ. Και ίσως αν ανεχτεί τις ανασφάλειες και τα κόμπλεξ σου, σιγά σιγά θα τα ξεπεράσεις κι εσύ, και θα ανοιχτείς, και θα φτάσεις πιο κοντά σε ότι μοιάζει με φυσιολογικό άνθρωπο. Και αυτό ΑΝ είσαι αρκετά τυχερός. Για κάποιους δεν έρχεται ποτέ αυτή την στιγμή, ή δεν την αφήνουν να έρθει.



Υπάρχουν και άλλα προβλήματα. Με πονάει, και δεν μπορώ να αναφέρω περισσότερα. Τα έχω δει να συμβαίνουν. Ξέρω πως υπάρχουν και χειρότερα, αλλά δεν μπορώ να τα αναφέρω όλα. Ξέρω πως υπάρχουν άνθρωποι όμως, που θα λάτρευαν ένα παιδί και ο θεός δεν τους αξιώνει με ένα. Δεν είναι αδικία?



Ελπίζω πως δεν έγινα πολύ μελοδραματική, και ελπίζω πως δεν θα με κακολογήσεις που δεν μιλάω για τα παιδιά που είχαν χειρότερη τύχη. Ξέρω πως υπάρχουν, και τα πονάω. Αλλά μιλάμε πάντα για τα πιο κοντινά μας, ναι?



Εσείς που έχετε παιδιά βοηθείστε τα. Τίποτα δεν ανήκει στην κατηγορία "έλα μωρέ, δεν πειράζει". Εσείς διαμορφώνετε τα παιδιά σας, εσείς τα κάνετε να νοιώθουν ασφάλεια για να σταθούν στα πόδια τους, εσείς τους δίνετε τα εφόδια για να βγουν εκεί έξω. Σε αυτό το χάος. Δώστε τους όσα περισσότερα μπορείτε. Τα παιδιά θυμούνται....



Και σε αυτούς που τα ίδια παιδιά θα βρεθούν σαν ενήλικες στο δρόμο τους, λίγη υπομονή. Και το διαμάντι στην αρχή είναι άγριο. Με υπομονή λάμπει.



Σε αυτούς που ήδη έχουν σταθεί δίπλα τους με υπομονή και αγάπη, ένα ευχαριστώ.







Και για τέλος ένα σχεδόν άσχετο κείμενο, που πολλοί θα ξέρετε. Δεν είναι περί ακριβώς ιδίου θέματος ίσως απ'έξω απ'έξω, αλλά έρχεται στο μυαλό μου όταν σκέφτομαι παιδιά.



And a woman who held a babe against her bosom said, "Speak to us of Children."
And he said:

Your children are not your children.

They are the sons and daughters of Life's longing for itself.

They come through you but not from you,

And though they are with you, yet they belong not to you.

You may give them your love but not your thoughts.

For they have their own thoughts.

You may house their bodies but not their souls,

For their souls dwell in the house of tomorrow, which you cannot visit, not even in your
dreams.

You may strive to be like them, but seek not to make them like you.

For life goes not backward nor tarries with yesterday.

You are the bows from which your children as living arrows are sent forth.

The archer sees the mark upon the path of the infinite, and He bends you with His might that His arrows may go swift and far.

Let your bending in the archer's hand be for gladness;

For even as he loves the arrow that flies, so He loves also the bow that is stable.



Kahlil Gibran

"The Prophet"





9.5.07

Συνέντευξη

Η synas μου πέταξε μπαλάκι, και θεωρώ βαθύτατη υποχρέωση μου να απαντήσω. Πήρα συνέντευξη από τον εαυτό μου λοιπόν, και σας την παρουσιάζω (όσοι δεν έχουν ιντερνετ, θα την βρουν και στο nitro ιουνίου)

Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
Να με έχει αγκαλιά
Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Το ξυπνητήρι
Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
Βλέποντας με την αγάπη μου happy feet
Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Που να αρχίσω, που να τελειώσω... Πιστή νομίζω είναι το πιο απαράβατο σε όλες μου τις σχέσεις, ερωτικές/φιλικές. + δεύτερο πως ό,τι αισθάνομαι φαίνεται, καλό ή κακό+χάχανο+παράπονο++++++++ πολλά πολλά άλλα.. δεν μπορώ να ξεχωρίσω το βασικό συστατικό!
Το βασικό ελάττωμά σας;
Όλα τα παραπάνω + τα νεύρα μου που προσπαθώ μανιωδώς να συγκρατήσω..
Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Των παιδιών
Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Δύσκολο....Ειλικρινά δεν ξέρω...
Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;
ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ ΣΩΣΤΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ. (Δεν μπορώ να δώσω τόση έμφαση όση θέλω σε αυτό)
Το αγαπημένο σας ταξίδι;
Στην Ρώμη με την αγάπη μου, και ένας σωρός άλλα που περιμένω να έρθουν.
Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Coehlo, Stephen King, Clive Barker, Tolkien, Christie, Philip Dick... (τα πιο μαζικής κατανάλωσης, μην αρχίσω με Καστανέντα.. χιχι)
Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
Την ειλικρίνεια.. Ακόμα και αν είναι για κάτι κακό. Το κακό μπορεί να το ξεπεράσω, το ψέμα όμως όχι. Θίγεται η αξιοπρέπεια μου νομίζω.
και σε μια γυναίκα;
Η έλλειψη κατινιάς, η μαγκιά, και η εξυπνάδα.
Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Beethoven, Verdi στα καλά... Wagner στις επαναστάσεις μου.. Α! Και για να μην ξεχνιόμαστε... Η αγάπη μου. Κανονικά, και μεταφορικά.
Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;
Το φιλαράκι κλασσικά σταθερό στο πέρασμα του χρόνου, το not what you see από savatage, και τελευταία το summer wine
Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
στις όχθες του ποταμού πιέδρα κάθισα και έκλαψα του coehlo, και ο άρχοντας των δαχτυλιδιών
Η ταινία που σας σημάδεψε;
πφ....άντε να ξεκινήσω. Πιο μακροχρόνια επίδραση πάνω μου νομίζω πως κατέχει το Dead Poet's Society. Δεύτερο σοκ, oldboy. Forrest Gump. Lion King. Η λάμψη. Βασικά τι λέω τώρα? Έχω κλάψει, γελάσει, προβληματιστεί, διασκεδάσει, νευριάσει με εκατοντάδες βιβλιά και ταινίες. Μου είναι αδύνατο να διαλέξω. Ήδη μετανοιώνω τα βιβλιά. Σκέφτηκα και άλλα. Αλλά πρώτες αντιδράσεις μετράνε, ναι?
Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Νταλι.-
Το αγαπημένο σας χρώμα;
Μαύρο/μπορντώ. Και τα δύο το ίδιο, αδυνατώ να τα ξεχωρίσω.
Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Το ότι δεν έχω σκοτώσει άνθρωπο ακόμα. Το ότι ακόμα πιστεύω στους ανθρώπους. Το ότι έχω κρατήσει κάποιους ανθρώπους στη ζωή μου. Το ότι συνεχίζω να με εκτιμώ ακόμα και στα χειρότερα μου.
Το αγαπημένο σας ποτό;
Coca cola light με μπόλικα παγάκια και 2 ολόκληρες ζουμερές φέτες λεμόνι.
ή vodka martini για τις πιο δύσκολες ώρες (δεν με νοιάζει χτυπημένο ή ανακατεμένο... το ίδιο μου κάνει)
ή μπύρα κόκκινη/μαύρη ή κάνα κρασάκι... Γενικά δεν πολυπίνω.

Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Που δεν μπορώ να αποφασίσω και να απαντήσω μόνο ένα πράγμα σε κάθε ερώτηση. Μετανοιώνω που δεν έχω αξιοποιήσει κάποιες ευκαιρίες στον επαγγελματικό τομέα, και που έχω κακοδιαχειριστεί τα οικονομικά μου.
Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ' όλα;
Περισσότερο απεχθάνομαι εκείνες τις ώρες που έχω όλο το βάρος του κόσμου στους ώμους μου, και φέρω ευθύνη για όλα τα κακά του.
Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Να παίζω επιτραπέζια
Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Ότι θα πεθάνω και θα κληρονομήσουν οι δικοί μου τα χρεή μου.
Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Δε λέω ψέμματα ποτέ. Ίσως αποκρύψω την αλήθεια. Στο τέλος με τρώνε οι τύψεις και θα την πω όμως. ... ε... ίσως δεν πω κάτι που ξέρω πως θα πληγώσει κάποιον. αλλά θα προσπαθήσω ή να το διορθώσω, ή να μάθει την αλήθεια από τον αρμόδιο.
Ποιο είναι το μότο σας;
carpe diem θα ήθελα να είναι. Νομίζω όμως πως η ειλικρινής απάντηση είναι "μου σπάσανε τα νεύρα...."
Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Αγαπημένη, με οικογένεια, και γεμάτη ζωή. Επίσης αρτιμελής, χωρίς να έχω υποφέρει μακρόχρονη ασθένεια.
Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
Αγνωστικίστρια και μαλακίες... Καλως ήρθες...
Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Είμαι πολύ κουρασμένη, πολύ ταλαιπωρημένη, θέλω πιο καλά πράγματα για την ζωή μου από αυτά που είχα συνηθίσει και με σκοτώνει που δεν μπορώ να τα αποκτήσω ακόμα, αλλά το κυριότερο πολύ πολύ ερωτευμένη, και ευτυχισμένη με την αγάπη μου.

Λοιπόν, μια που έχω ένα μπαλάκι στο χέρι, θα το πετάξω κι εγώ αλλού.

Ιάσονα, Μαφάλντα, Σπύρο Σεραφείμ, celsius33, herinna, fantamemo
Θα κοκκινήσω κι εγώ τους ευγενικούς που θα μου απάντήσουν, αφού ευχαριστήσω πρώτα την synas για την πρόσκληση :P


7.5.07

Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κακία μην πεις!

Είδες ο Βάζελος; Δεν πρόλαβα να χαρώ το προηγούμενο ποστ...
Εκεί που κλείνει ένα παράθυρο, άνοιξε πόρτα τεραστίων. Μπράβο του... (Γκρρρ... το σιχαίνομαι σαν γαύρος, αλλά μπράβο τους!)