11.12.10

Oh.. Christmas tree...

Αχ, η σκιά της ηλιθιότητας που μου βαραίνει την πλάτη.

Προχθές συγχίστηκα(πρώτη φορά μου ξανασυμβαίνει) τόσο πολύ που ήμουν στο τσακ να σβηστώ από το Facebook(και πως θα επιζούσε χωρίς εμένα?). Τσακωνόμαστε που λες φίλε μου για το debate αληθινό-πλαστικό Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Μαζεύτηκαν όλοι οι οικολόγοι στο μαγαζί να με θάψουν μαζί με το δέντρο για να μην μολύνω τον πλανήτη πλέον. Είχα βάλει και τη photo του δέντρου στη φατσοβίβλο για να με πιάσει το christmas spirit, και κατέληξα από κάτω να συζητάω για τα + κατι τα - του φυσικού κλπ κλπ. Κουράστηκα και μετά νευρίασα και μετά συγχίστικα, και μετά στενοχωρήθηκα και μετά άρχισε η φωνή μου να ακουμπάει αυτές τις νότες που μόνο οι σκύλοι ακούνε.

Μετά ξημερώθηκα να διαβάζω πιο εμπεριστατωμένες(πως φαίνεται ο μωρφομαίνως ο άνθροπως!) μελέτες για το θέμα. Κατέληξα να μου φύγουν και οι λιγοστές ενοχές που είχα. Νομίζω το καλύτερο είναι να μην έχεις καθόλου δέντρο, ή να έχεις φυτεμένο). Αλλά σίγουρα το φυσικό που παίρνεις από καλλιεργητές είναι καλύτερη λύση από το πλαστικό. Εκτός αν κρατήσεις το ίδιο δέντρο πάνω από 20 χρόνια. Τότε είναι καλύτερα. 

Το θέμα μου όμως δεν είναι το αφιλότιμο το δέντρο. Το θέμα είναι ότι με έχουν πιάσει τα γεράματα και δε μπορώ τη μίρλα. Είμαι κι εγω πεισματάρα και επιμένω, αλλά έχω βαρεθεί πολύ τα "καυτά" θέματα που σηκώνουν συζήτηση. Βαρέθηκα. Εν τω μεταξύ δε γουστάρω πια να μιλάω για πράγματα τα οποία δε γνωρίζω 100%. Έχω ανασφάλεια(:P) Βαρέθηκα να μιλάω για πολιτική, για οικολογία, για μεγάλες αλήθειες, για παγκόσμια ψέμματα, για τα πάντα. Θέλω να μείνω μακάρια στο τετραγωνικό μέτρο που μπορώ να ελεγχω(όσο μπορώ) και να έχω γαλήνη στην ψυχή μου. μάλλον είναι τα γεράματα. Πέρασα την εφηβία λες φίλε?


(Δε νομίζω, αλλά να χουμε να λέμε). 

28.10.10

He he helloween

Ετοιμαζόμαστε πυρετωδώς... Έχουμε την πρόσκληση μας, έχουμε τα δώρα μας, έχουμε το πλάνο. Κουράγιο, αντοχή και χρόνος βρίσκονται λίγο σε κρίση, σαν την Ελλάδα. Χρήματα υπάρχουν. Δεν ξέρουμε που είναι, αλλά είμαστε σίγουροι ότι υπάρχουν. Anyhoo... έφτιαξα την ζαχαρόπαστα μου, έγλυψα και τα γλύπτά μου... αποφάσισα για το μενού... Ωραία! Τώρα μένει κάποιος να τα φτιάξει. Ουμφ:P

22.10.10

:p

Σήμερα πέρασε η Ιφιγένεια από το μαγαζί και μου λέει "γράψε τίποτα".
Μέχρι να σχολάσω σκεφτόμουν πόσες παραγράφους έχω ξεκινήσει και πόσες έχω αφήσει ανοικτές... Όλες....

Πέρασε καιρός, άλλαξαν οι εποχές, κι εγώ απούσα. Απούσα και από εδώ και από αλλού. Μου έλειψε το βλόγι μου. Μου έλειψε να ψιθυρίζω μυστικά στα αυτιά σου αναγνώστη, και να με ακους σιωπηλός ή όχι... Μου έλειψε να γρ'αφω χωρίς συγκέντρωση, χωρίς να σκέφτομαι...
Νομίζω το βλόγι μου είναι ο πιο καλός συνδυασμός εξομολογητηρίου και σάκου του μπoξ για μένα.

Πέρασα μια βόλτα από τα βλόγια των φίλων μου. Αλλάξανε ρούχα, αλλάξανε διάθεση, αλλά εκεί. Χάρηκα πολύ. Μια φίλη με την οποία χαθήκαμε άρχισε να γράφει ξανά. Διάβαζα αχόρταγα τα ποστ σκεπτόμενη πόσο μου έχει λείψει, και αισθάνθηκα χαρά για την χαρά της.

Εγώ καλά είμαι. Είμαι πάρα πολύ καλά. Είμαι ερωτευμένη πάντα, ζω με την αγάπη μου σε μια φωλίτσα και κελαηδάω τα φάλτσα μου πιο ξέγνοιαστα από παλιά. Τα λεφτά μου λείπουν, αλλά σε ποιον δε λείπουν. Ας με παίρνουν οι τράπεζες τηλέφωνο. Να ξέρω ότι ανησυχούν για την υγεία μου φιλε μου.

Anyhoo... περιδιαβαίνω στα στενά και κατευθύνομαι στους δρόμους του Μορφέα. (πάρε καιτην κουλτούρα σου ξημερωματιάτικα).
Μου λείψατε πολύ...