Χέστηκα από τη χαρά μου!

Ε, όχι!

Διαμαρτύρομαι γραπτώς, προφορικώς, εμπράκτως, και ούτω καθ'εξής!

Βγήκα από τα ρούχα μου, και πιστέψτε με δεν είναι ευχάριστο για κανέναν αυτό!

Τα νεύρα μου έγιναν τσατάλια.

Υπάρχουν μερικά blogs, τα οποία τσεκάρω κάθε φορά που κάθομαι σε τούτο το αφιλότιμο γραφείο. Αυτή είναι συχνά η ξεκούραση μου, η χαλάρωση μου μετά τη δουλειά. Μετά με παρασέρνει το ρέμα. Πηγαίνω από το ένα βλόγι στο άλλο, σαν κανάρι που τρέχει από κανάρα σε κανάρα, και δεν ξεκουράζομαι, ξενυχτάω. Υπάρχουν όμως 2, τα οποία συνήθως τα ανοίγω πριν καν από το δικό μου. Έχω συνηθίσει, και τα διασκεδάζω! Και γενικά, απλά έτσι μου κάθεται.

Γύρισα από τη δουλειά λοιπόν και σήμερα, γεμάτη χαρά και ανακούφιση που την βγάλαμε άλλη μια μέρα χωρίς να δολοφονήσουμε κανέναν! Μπήκα στο σπίτι, κλείδωσα την πόρτα, πέταξα τακτοποιημένα τακτοποιημένα την τσάντα μου πάνω στο κρεβάτι, έβγαλα το μπουφάν μου, και κλώτσησα από τα πόδια μου παπούτσια και κάλτσες! Άψογα. Πήγα κουζίνα ξυπόλητη λατρεύοντας την αίσθηση του κρύου πατώματος στα γυμνά πατούσια μου(άνοιξη μπήκε είπαμε, μας έχει χτυπήσει ποιητικός οίστρος), πήρα το καθιερωμένο μπουκάλι νερό, χαιρέτησα τον κόσμο που ζει στο σπίτι μου, ή μάλλον αυτούς στων οποίων το σπίτι ζω, και θρονιάστηκα στον θρόνο μου, κοινώς μπροστά στο γραφείο. Ήπια δυο μεγάλες γουλιές νερό, και άνοιξα τον explorer. Home Page: το mail μου. Τίποτα ιδιαίτερο, spam... Κανένα comment στο βλόγι μου δεν είδα. Κρίμα και είχα γράψει ένα συγκλονιστικό κείμενο. Δεν απογοητεύομαι. Είναι καλό βράδυ για τσάρκα στην βλογογειτονιά... Έχω στα σκαριά και μια ιδέα για ένα νέο βλόγι με το έτερον ήμισι, θα συνταράξουμε τον επικό βλογιοκόσμο. Ή έτσι λέμε τέλος πάντωνε! Στέλνω το ποντίκι να σουλατσάρει στα αγαπημένα. Στέκεται πάνω στο μβλόγι, και λέει να ξεκινήσει από εκεί απόψε την τσάρκα μου! Νέο Post. Για να δούμε. Το θέμα φαίνεται τουλάχιστον διασκεδαστικό. Αρχίζω ανάγνωση, με ένα ελαφρύ χαμόγελο προσμονής. Μου άρεσε ο τίτλος βλέπεις. Ξεκινάει πολύ ωραία. Ξεκινάει όπως αισθανόμουν εγώ πριν 2-3 μέρες και απείχα από βλόγια. Δεν ήξερα τι να γράψω δηλαδή!

Ωραία ξεκινήσαμε. Συμφωνώ και επαυξάνω! Συνεχίζω. Και εκεί αρχίσαμε για παγκόσμιες ημέρες. Ψαρώνω, γιατί όντως το θέμα φαίνεται τουλάχιστον ενδιαφέρον, ιδίως εκεί που λέει πως σήμερα είναι η Παγκόσμια ημέρα κατά της αστυνομικής βαρβαρότητας ! Εντυπωσιάζομαι, θλίβομαι λιγουλάκι, νευριάζω κατά βάθος, αλλά συνεχίζω να διαβάζω. Δεν θα χαθώ από τώρα στα links, έχω σκοπό να διαβάσω μέχρι τέλους, γιατί μου αρέσει να διαβάζω μέχρι τέλους ό,τι διαβάζω. Ωραία τα είπε. Με έβαλε λίγο σε σκέψεις, όπως συνήθως δηλαδή, και ετοιμάζομαι να αρχίσω τα ανεξέλεγκτα κλικ! Από που να ξεκινήσω? "Κάτσε να δω τις παγκόσμιες ημέρες" συμφώνησα με τον εαυτό μου και ο αρουραίος στο χέρι μου πιστός δούλος, ακολούθησε την επιθυμία μου. Πάτησε με δύναμη στο Σαν σήμερα . Κλικ. Ωραία σελίδα, πολλά πραγματάκια να ψαχουλέψεις. Είπα να δω τις ημερομηνίες. Το έτερον ήμισυ δεν έχει παγκόσμια μέρα. Χιχι! Για να δω και ο συνβλογιοπόρος που με ενέπνευσε απόψε. Αυτός είχε καλό σκορ: παγκόσμια ημέρα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αυτά είναι. Πέφτει το μάτι μου και στον Νοέμβριο. 16, διεθνής ημέρα ανεκτικότητας... 17, διεθνής ημέρα φοιτητών... 19, παγκόσμια ημέρα δημόσιας τουαλέτας.

Συγνώμη κύριε, πώς είπατε;

Δεν το δέχομαι! Ε όχι! Κοιτάω την υπόλοιπη λίστα. Όλος ο Νοέμβρης σούπερ αγωνιστικός μήνας. Εκτός από τις 19. Με πνίγει το δίκιο. Θολώνω. Τι ντροπή. Να μην έχεις καν γιορτή, και να γιορτάζεις μόνο γενέθλια. Να γιορτάζεις μια φορά το χρόνο, και αυτό να είναι την παγκόσμια ήμερα δημόσιας τουαλέτας. Παραλογίζομαι. Αλλά άντε να ηρεμήσω. Με πήρε τηλέφωνο εκείνη την ώρα το boyfriend. Δεν πρόλαβε ο άνθρωπος να μου πει καλησπέρα, τον πήρα από τα μούτρα. Αποφάσισα να εκδικηθώ. Ξεκίνησα να γράφω το post που διαβάζεις τώρα. Ταυτόχρονα ψάχνω Google, Wikipedia, ό,τι να'ναι. Αρκεί να με γλιτώσει απ'την ντροπή. Διεθνής μέρα Μονακό. Τα γενέθλια του Ρενιέ. Η ανακάλυψη του Πουέρτο Ρίκο. Γενέθλια: Larry King, Calvin Clein, Jodie Foster, Meg Ryan, ένα κάρο άλλοι πιο σημαντικοί, αλλά διανύω μέρα χολυγουντιανή, οπότε.... Θάνατοι (δεν σχολιάζω). Καταστροφές. Και όλα μου φαίνονται καλύτερα από την παγκόσμια ημέρα δημόσιας τουαλέτας. Αν ήταν απλά τουαλέτας, δεν θα είχα πρόβλημα. Θα είχα και μια περηφάνεια, γιατί κακά τα ψέμματα, μας βγάζει από πολλά προβλήματα η ύπαρξη της. Αλλά δημόσια? Μόνο μεθυσμένους με προβλήματα στόχευσης θυμίζει. Απεγνωσμένους που κρατιούνται προσπαθώντας να τις αποφύγουν. Βρώμικο σεξ (που νομίζω πως ακόμα και τα ποντίκια θα διπλοσκέφτονταν). Θα μου πεις αν δεν υπήρχαν θα γίνονταν πιο επικίνδυνες οι γωνίες. Μα μετά αναρωτήθηκα πόσες τελίκά δημόσιες τουαλέτες υπάρχουν, και ποιος τις χρησιμοποιεί τελικά? Και εκεί ήρθε η έμπνευση. Εκεί ήρθε η λύτρωση μου! Μετά το σεξ, σκέφτηκα την απόλυτη δημόσια τουαλέτα! Σκέφτηκα συναυλίες, μεγάλα φεστιβάλ, ιδρωμένα κορμιά, ποτάμια μπύρας, και κύστες έτοιμες να εκραγούν! Σκέφτηκα το μικρό κουβούκλιο που δονείται από τους μεθυσμένους που το κουνάνε, αλλά υπό τον ήχο ηλεκτρικής κιθάρας, και επιβλητικού μπάσου. Σκέφτηκα πως έχω βρεθεί σε κατάσταση υπερχείλισης και απόλυτης απελπισίας, να παλαντζάρω από το ένα πόδι στο άλλο, και στεκόμενη μπροστά στο ίδιο κουβούκλιο να διχάζομαι ανάμεσα στην ντροπή του να κατουρηθώ πάνω μου (ελπίζοντας πως μέσα στα ιδρωμένα κορμιά κανείς δεν θα προσέξει το μαύρο βρεγμένο παντελόνι μου) και στην πιθανότητα να μπω έστω (πόσο μάλλον να ξεβρακώσω τον κώλον μου πάνω από εκείνη την βρωμερή τρύπα) μέσα στην τουαλέτα εκείνη. Και έτσι λοιπόν σκέφτηκα όλες τις δημόσιες τουαλέτες. Σε σταθμούς, πλατείες, κ.ο.κ. Η μέρα που θα θυμίζει στον κόσμο να προσέχει που στοχεύει και θα υπενθυμίζει πως θα χρησιμοποιήσουν και άλλοι την τουαλέτα μετά, αξίζει τουλαχιστον τον σεβασμό μου.Κάπως έτσι I made my peace με το ζήτημα. Δεν θα το αναφέρω όμως σε κανέναν άλλο εκτός από εσένα που διάβασες. Σε παρακαλώ κι εσένα με την σειρά σου να το ξεχάσεις. Δες κι εσύ την μέρα σου, ελπίζω πως θα βρεις κι εσύ κάτι ενδιαφέρον. Ούτως η άλλως, νομίζω πως το χειρότερο πέρασε.

Άντε, στην υγειά μας!