24/03/2007 19:20 περίπου. Χτύπησε το κουδούνι μου και ήταν η αγάπη μου. Ετοιμάστηκα. Μου έδειξε τα εισιτήρια. Χαμόγελα. Είχα ψάξει αλλά δεν έβρισκα την σημαία μου. Ξέρετε, αυτή που έχω για όταν κερδίζει η εθνική το euro, ή το final 4, ή τη eurovision(τα αρχίδια του δράκουλα σε ροζ σακούλα. Όχι πως είχα πρόβλημα, αλλά σημαία για τη eurovision δεν άπλωσα.) Λοιπόν. Μου έδειξε τα εισιτήρια. Μπροστά μπροστα, κέντρο.
"Θα μυρίζουμε το γρασίδι μωρό μου" μου είπε και το άρωμα της βαρβατίλας μου χτύπησε τη μούρη. Ευτυχώς που είμαι αγοροκόριτσο, και απλά ενθουσιάστηκα. Παρθενιά στα μπροστινά καθίσματα. Γήπεδο δεν είχα ξαναπάει. Ελλάδα - Τουρκία. Καλή ευκαιρία να ξεκινήσω. Εκεί που όλοι οι Έλληνες ενώνονται σαν γροθιά. Ξύλο δεν θα φάμε. Όταν έχεις Τούρκους απέναντι ποιος θα ασχοληθεί με την παρθένα στο διπλανό κάθισμα? Έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε σιγά σιγά. Τσαχπινιές στο δρόμο. Χαμογελάκια. Το αγάπη μου έχει βάλει σκοπό να μου καλύψει όλα τα απωθημένα της νιότης μου. Μόνο νηπιαγωγείο δεν με έχει πάει ακόμα. Πέταξαμε χαρταετό, έκανα σεξ στην Ρώμη, μου πήρε μπαλόνι με αέρα μαγικό, από αυτά που πετάνε, και άλλα πολλά τα οποία δεν είναι της νιότης μου, αλλά δεν είναι και της ώρας. Έτσι λοιπόν, με πάει και γήπεδο! Όλε!
Μπαίνουμε στο τραίνο. Αγκαλίτσες και φιλάκια. Όσο πλησιάζουμε στο σταθμό, τόσο πιο γεμάτο είναι το τραίνο. Κατεβαίνουμε ενθουσιασμένοι.
"Στη 15 μωρό μου είμαστε!"
Ψάχνουμε. Εβρέθη. Χάος. Κόσμος. Πληθος. Σουβλάκια. Καντίνες. Η τσίκνα στον αέρα δεν θυμίζει σαρακοστή, αλλά τσικνοπέμπτη. Ανοίγω τα ρουθούνια να εισπνεύσω σουβλακίλα. Το περιβάλλον γαλανόλευκο. Ότι σημαία, καπέλο, πορτατίφ σε λευκό-γαλάζιο υπάρχει, έχει βγει στο δρόμο. Από την προσμονή του θριάμβου με έχει πιάσει κατούρημα. Αναρωτιέμαι. Έχει γυναικείες τουαλέτες το Καραισκάκη? Θα δείξει. Στεκόμαστε μπροστά στην είσοδο. Κοιτάω την πόρτα προσπαθώντας να δω πως θα περάσω από τα σίδερα χωρίς να γίνω ρόμπα. Απλά τα κοιτάς και γυρνάνε? Πρέπει να κάνω κάτι με το εισιτήριο μου? Να πάρει. Θα χωρέσω άραγε να περάσω? Τα βλέπω σφιχτά τα πράγματα. Ελπίζω. Να μη γίνω ρεζίλι και στην αγάπη μου. Προσπαθώ να ρουφήξω τη γνώση από τους μπροστινούς μου που περνάνε με άνεση, και ταυτόχρονα να ρουφήξω και την κοιλιά μου για να χωρέσω. Η αγάπη μου γυρίζει και με ρωτάει πως γυρνάνε τα σίδερα. Ουφ. Το ένα ρεζιλίκι το γλίτωσα. Βλέπω τον μπροστινό. Περνάει το barcode του εισιτηρίου σε μια εσοχή. Λύθηκε η απορία. Κάνουμε το ίδιο σαν καλά παιδιά, και περνάμε μέσα. Ευχαριστώ το Θεό που χώρεσα, και δεν σφήνωσα κάπου ανάμεσα στα κάγκελα σαν μπριζόλα στην σχάρα.
Ανεβαίνουμε. Θέλω να ζουμπήξω την αγάπη μου, γιατί με έκανε πολύ χαρούμενη, ανεχόμενος τον καφρο/αντράκι μέσα μου, και με πήγε γήπεδο. Ωραίο. Στάθηκε στην ουρά για να πάρει νεράκι. Δεν μας έκοψε να έχουμε κάτι από πριν.
Η κύστη μου πάλλονταν στον ρυθμό του "άδειασε το , το τιμημένο..." Κοιτάω, δεξιά, αριστερά, λίγο πιο πέρα... Τουαλέτες παντού. Από παντού βγαίνουν άντρες. Άλλη μια κοπέλα με τον καλό της χεράκι χεράκι ψάχνει κι αυτή για τουαλέτα. Είμαστε έτοιμες να ορμήσουμε σε μια αντρική, όταν μια καλή κυρία που πωλούσε πασατέμπο μας ενημερώνει πως έχει γυναικείες 2 θύρες αριστερά! Άλελούια!! Τρέχω. Στο πάτωμα λίμνες από αυτό που ελπίζω πως ήταν νερό, και όχι κάτι άλλο πιο αηδία. Κάνω πέτρα την καρδιά μου και κατεβάζω τα βρακιά μου. Φοράω και μακρύ παντελόνι η άχρηστη, και το έχω ανεβάσει μέχρι τα γόνατα. Φαντάσου το αυτό.
Δεν πειράζει. Θα δω αγώνα. Αυτό μετράει. Βγαίνουμε στη θύρα. Θαλλασοκαπελοφόροι, και άντρες με σημαίες στην πλάτη. Κλονίζομαι λίγο από το μέγεθος. Ωραίο το γήπεδο τελικά, αυτό να λέγεται. Βρίσκουμε τις θέσεις μας. 1η σειρά. Θέση 21;. Να'τανε το 21 σκέφτομαι. Όλα σημαδιακά. Θα σκίσουμε!
Από τις οθόνες ανακοινώνεται η εντεκάδα της Τουρκίας. Γιούχα. Κοιτάζομαι με το αγάπη μου. Παραμένουμε σιωπηλοι, και αγκαλίτσα. Εντεκάδα Ελλάδας! Πανηγύρι. Όλοι όρθιοι. Κόκκινες οι παλάμες από το χειροκρότημα. Ήρωες! Έμπαινε γιούτσο! Αυτά είναι. Εθνική ύμνοι. Της Τουρκίας δεν μου άρεσε. Δεν ξέρω αν το έχουν γράψει έτσι, αλλά πιστεύω πως το ουουουουουουουου δεν αναδεικνύει τον ύμνο. Ελληνικός. Σημαία τεραστίων διαστάσεων, καλύπτει το ένα πέταλο. Εθνική περηφάνεια. Η καρδιά φτερουγίζει λίγο πιο γρήγορα. Η αγάπη μου με είχε προειδοποιήσει. Μακράν ο πιο φάλτσος εθνικός ύμνος που έχω ακούσει ποτέ! Αλλά είχε πλάκα. Στα πίσω αριστερά μου ο κύριος ήταν στο του σπαθιού την τρομερή, και ο κύριος στα δεξιά μου στο σε γνωρίζω από την κόψη. Αφασία.
Ξεκινάει το παιχνίδι. Οκ! Απείρως καλύτερα από την τηλεόραση. Μου λείπει λίγο η φωνή που περιγράφει, αλλά τα καταφέρνω μια χαρά και μόνη μου. Γαμάτα. Το πρώτο λεπτό δύναμη. Μέχρι που κάποια στιγμή η μπάλα διεισδύει στο τουρκικό τέρμα. Όλοι όρθιοι. Πέρνω τη σημαία που βρήκα στο κάθισμα. Την ανεμίζω δεξιά κι αριστερά με δύναμη. Κραυγές ενθουσιασμού. Αποθέωση. Πανό στα δεξιά Kemal was gay! Σημαίες αριστερά. Κάπου ήταν και ο Καραισκάκης. Αποθέωση ξανά! Καθόμαστε κάτω. Δεν θέλω πολύ, είναι πιο ωραία όταν είσαι όρθιος. Το παιχνίδι συνεχίζει. Κάτι δεν πάει καλά όμως, όλοι το νιώθουμε. Έχουν πέσει οι ρυθμοί. Σαν διαλυμένη συγκέντρωση κάπως. Πριν προλάβουμε να χαρούμε την επιτυχία, μας βάζουν γκολ. Ω! Σιωπή. Η πρώτη απογοήτευση. Μετά από 5 λεπτά γυρίζω και λέω στο αγάπη μου:
"Μωρό μου λες να χάσουμε? Μπα. Παραμονή 25ης Μαρτίου να χάσουν από την Τουρκία μέσα στο Καραισκάκη δεν τους παίρνει!"
Δεν θυμάμαι και πολλά μετά. Το πρώτο μέρος πρέπει να ήταν το πιο γρήγορο 45 λεπτο της ζωής μου. Ούτε που κατάλαβα πότε πέρασε. Ημίχρονο. Αμφιβολία στα μάτια των περισσότερων. Αλλά δεν παίζει. Δεν υπάρχει περίπτωση να χάσουμε. Που είχαμε μείνει? 1-1?
1-2? 1-3?
Βουβαμάρα. Η κριτική πλεόν αυστηρή.
"Παρ'τα πόδια σου βρε!"
"Μαλάκα Ρεχάγκελ, κάνε καμιά αλλάγή!"
Μπαίνει ο Τοροσίδης. Ιαχές θριάμβου και πάλι. Ελα μου όμως που ένας κούκος δεν φέρνει την ανοιξη. 11 Τούρκοι την φέρνουν.
Μπροστά μας ακριβώς ο Γιούρκας. Όρθιος ένας τύπος πίσω μου φωνάζει κάτι του τύπου
"Άει γαμήσου ρε, παρ' τα πόδια σου". Δεν είμαι σίγουρη για την ακρίβεια της δήλωσης, αλλά ήταν κάτι τέτοιο, ή κάτι παρόμοιο. Ο ποδοσφαιριστής, γυρίζει προς το μέρος του και λέει:
"Άντε γαμήσου! Άντε γαμήσου!" συνεχίζοντας να περπατάει προς τη σέντρα. Προχωρούσε με το κεφάλι γυρισμένο προς τα πίσω και είπε δυο φορές τις ευχές για πραγματοποίηση συνουσίας! Δεν μου έκανε και πολύ εντύπωση. Από τότε, κάθε φορά που περνούσε μπροστά από την κερκίδα, γιουχάρισμα.
"Γαμώ τον επαγγελματισμό σου μουνί!" από πίσω.
Ένας τύπος στα αριστερά μου έχει βραχνιάσει πέρα από το βράχνιασμα! Ήταν λίγο τρομαχτικός. Μια φωνή από τον Άδη να λέει:
"Αντε γαμήσου εσύ ρε! Άχρηστε!" και άλλα παρόμοια. Περνούσε, έφευγε, στέκονταν, ότι και να έκανε ο Σειταρίδης, γιούχα! Γυρίζω στο αγάπη μου, σκεπτόμενη πως πρέπει να αλλάξει το όνομα του σε Γιούχας Σειταρίδης:
"Μα γιατί τον κράζουνε?"
"Γιατί τους έβρισε" μου λέει, με τη σοφία που τον διέπει.
"Α... δεν επιτρέπεται?" ρωτάω.
"Όχι" μου απαντάει.
Και τότε μου φάνηκε λογικό. Οι μισοί από αυτούς πλήρωσαν 50ευρα, και οι άλλοι 20ευρα, για να πάνε να δούνε αγώνα. Κάποιοι, αυτά τα στερήθηκαν. Κάποιοι άλλοι πληρώνονται εκατομμύρια ευρώ για να κλωτσάνε μια μπάλα. Εμένα το αφεντικό μου χώνει γαμοσταυρίδια όταν κάνω μαλακία, και με πληρώνει 600 ευρώ. Αυτός δεν έχει μάθει ακόμη πως παίζει ποδόσφαιρο και πως με την ίδια ευκολία που θα τον ανεβάσουν σε βάθρο και θα τον ανακυρήξουν εθνικό ήρωα, με την ίδια θα τον κράξουν αν δεν αποδίδει? 4-1.
Έχω μείνει με τα χέρια ενωμένα να ακουμπάνε στο στόμα μου. Κρίμα. Πώς έγινε αυτό? Μα γιατί δεν παίζουν? Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Πάει. Τέλειωσε. Αγκαλιαστήκαμε με το μωρό μου! Πάει! Του λέω
"ωραία ήταν μωρό μου!"
αν πανηγυρίζαμε θα ήταν πιο όμορφα. Σαν εμπειρία όμως καλή! Θα ξαναπάω. Αλλά την επόμενη φορά δεν θα παίζει η Εθνική μας, και δεν θα έχω αξιώσεις. Ούτως ή άλλως για μένα δεν είχε εθνική σημασία. Και διαβάζοντας μετά αναρωτιέμαι. Μήπως τελικά για άλλους είχε?
"Θα μυρίζουμε το γρασίδι μωρό μου" μου είπε και το άρωμα της βαρβατίλας μου χτύπησε τη μούρη. Ευτυχώς που είμαι αγοροκόριτσο, και απλά ενθουσιάστηκα. Παρθενιά στα μπροστινά καθίσματα. Γήπεδο δεν είχα ξαναπάει. Ελλάδα - Τουρκία. Καλή ευκαιρία να ξεκινήσω. Εκεί που όλοι οι Έλληνες ενώνονται σαν γροθιά. Ξύλο δεν θα φάμε. Όταν έχεις Τούρκους απέναντι ποιος θα ασχοληθεί με την παρθένα στο διπλανό κάθισμα? Έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε σιγά σιγά. Τσαχπινιές στο δρόμο. Χαμογελάκια. Το αγάπη μου έχει βάλει σκοπό να μου καλύψει όλα τα απωθημένα της νιότης μου. Μόνο νηπιαγωγείο δεν με έχει πάει ακόμα. Πέταξαμε χαρταετό, έκανα σεξ στην Ρώμη, μου πήρε μπαλόνι με αέρα μαγικό, από αυτά που πετάνε, και άλλα πολλά τα οποία δεν είναι της νιότης μου, αλλά δεν είναι και της ώρας. Έτσι λοιπόν, με πάει και γήπεδο! Όλε!
Μπαίνουμε στο τραίνο. Αγκαλίτσες και φιλάκια. Όσο πλησιάζουμε στο σταθμό, τόσο πιο γεμάτο είναι το τραίνο. Κατεβαίνουμε ενθουσιασμένοι.
"Στη 15 μωρό μου είμαστε!"
Ψάχνουμε. Εβρέθη. Χάος. Κόσμος. Πληθος. Σουβλάκια. Καντίνες. Η τσίκνα στον αέρα δεν θυμίζει σαρακοστή, αλλά τσικνοπέμπτη. Ανοίγω τα ρουθούνια να εισπνεύσω σουβλακίλα. Το περιβάλλον γαλανόλευκο. Ότι σημαία, καπέλο, πορτατίφ σε λευκό-γαλάζιο υπάρχει, έχει βγει στο δρόμο. Από την προσμονή του θριάμβου με έχει πιάσει κατούρημα. Αναρωτιέμαι. Έχει γυναικείες τουαλέτες το Καραισκάκη? Θα δείξει. Στεκόμαστε μπροστά στην είσοδο. Κοιτάω την πόρτα προσπαθώντας να δω πως θα περάσω από τα σίδερα χωρίς να γίνω ρόμπα. Απλά τα κοιτάς και γυρνάνε? Πρέπει να κάνω κάτι με το εισιτήριο μου? Να πάρει. Θα χωρέσω άραγε να περάσω? Τα βλέπω σφιχτά τα πράγματα. Ελπίζω. Να μη γίνω ρεζίλι και στην αγάπη μου. Προσπαθώ να ρουφήξω τη γνώση από τους μπροστινούς μου που περνάνε με άνεση, και ταυτόχρονα να ρουφήξω και την κοιλιά μου για να χωρέσω. Η αγάπη μου γυρίζει και με ρωτάει πως γυρνάνε τα σίδερα. Ουφ. Το ένα ρεζιλίκι το γλίτωσα. Βλέπω τον μπροστινό. Περνάει το barcode του εισιτηρίου σε μια εσοχή. Λύθηκε η απορία. Κάνουμε το ίδιο σαν καλά παιδιά, και περνάμε μέσα. Ευχαριστώ το Θεό που χώρεσα, και δεν σφήνωσα κάπου ανάμεσα στα κάγκελα σαν μπριζόλα στην σχάρα.
Ανεβαίνουμε. Θέλω να ζουμπήξω την αγάπη μου, γιατί με έκανε πολύ χαρούμενη, ανεχόμενος τον καφρο/αντράκι μέσα μου, και με πήγε γήπεδο. Ωραίο. Στάθηκε στην ουρά για να πάρει νεράκι. Δεν μας έκοψε να έχουμε κάτι από πριν.
Η κύστη μου πάλλονταν στον ρυθμό του "άδειασε το , το τιμημένο..." Κοιτάω, δεξιά, αριστερά, λίγο πιο πέρα... Τουαλέτες παντού. Από παντού βγαίνουν άντρες. Άλλη μια κοπέλα με τον καλό της χεράκι χεράκι ψάχνει κι αυτή για τουαλέτα. Είμαστε έτοιμες να ορμήσουμε σε μια αντρική, όταν μια καλή κυρία που πωλούσε πασατέμπο μας ενημερώνει πως έχει γυναικείες 2 θύρες αριστερά! Άλελούια!! Τρέχω. Στο πάτωμα λίμνες από αυτό που ελπίζω πως ήταν νερό, και όχι κάτι άλλο πιο αηδία. Κάνω πέτρα την καρδιά μου και κατεβάζω τα βρακιά μου. Φοράω και μακρύ παντελόνι η άχρηστη, και το έχω ανεβάσει μέχρι τα γόνατα. Φαντάσου το αυτό.
Δεν πειράζει. Θα δω αγώνα. Αυτό μετράει. Βγαίνουμε στη θύρα. Θαλλασοκαπελοφόροι, και άντρες με σημαίες στην πλάτη. Κλονίζομαι λίγο από το μέγεθος. Ωραίο το γήπεδο τελικά, αυτό να λέγεται. Βρίσκουμε τις θέσεις μας. 1η σειρά. Θέση 21;. Να'τανε το 21 σκέφτομαι. Όλα σημαδιακά. Θα σκίσουμε!
Από τις οθόνες ανακοινώνεται η εντεκάδα της Τουρκίας. Γιούχα. Κοιτάζομαι με το αγάπη μου. Παραμένουμε σιωπηλοι, και αγκαλίτσα. Εντεκάδα Ελλάδας! Πανηγύρι. Όλοι όρθιοι. Κόκκινες οι παλάμες από το χειροκρότημα. Ήρωες! Έμπαινε γιούτσο! Αυτά είναι. Εθνική ύμνοι. Της Τουρκίας δεν μου άρεσε. Δεν ξέρω αν το έχουν γράψει έτσι, αλλά πιστεύω πως το ουουουουουουουου δεν αναδεικνύει τον ύμνο. Ελληνικός. Σημαία τεραστίων διαστάσεων, καλύπτει το ένα πέταλο. Εθνική περηφάνεια. Η καρδιά φτερουγίζει λίγο πιο γρήγορα. Η αγάπη μου με είχε προειδοποιήσει. Μακράν ο πιο φάλτσος εθνικός ύμνος που έχω ακούσει ποτέ! Αλλά είχε πλάκα. Στα πίσω αριστερά μου ο κύριος ήταν στο του σπαθιού την τρομερή, και ο κύριος στα δεξιά μου στο σε γνωρίζω από την κόψη. Αφασία.
Ξεκινάει το παιχνίδι. Οκ! Απείρως καλύτερα από την τηλεόραση. Μου λείπει λίγο η φωνή που περιγράφει, αλλά τα καταφέρνω μια χαρά και μόνη μου. Γαμάτα. Το πρώτο λεπτό δύναμη. Μέχρι που κάποια στιγμή η μπάλα διεισδύει στο τουρκικό τέρμα. Όλοι όρθιοι. Πέρνω τη σημαία που βρήκα στο κάθισμα. Την ανεμίζω δεξιά κι αριστερά με δύναμη. Κραυγές ενθουσιασμού. Αποθέωση. Πανό στα δεξιά Kemal was gay! Σημαίες αριστερά. Κάπου ήταν και ο Καραισκάκης. Αποθέωση ξανά! Καθόμαστε κάτω. Δεν θέλω πολύ, είναι πιο ωραία όταν είσαι όρθιος. Το παιχνίδι συνεχίζει. Κάτι δεν πάει καλά όμως, όλοι το νιώθουμε. Έχουν πέσει οι ρυθμοί. Σαν διαλυμένη συγκέντρωση κάπως. Πριν προλάβουμε να χαρούμε την επιτυχία, μας βάζουν γκολ. Ω! Σιωπή. Η πρώτη απογοήτευση. Μετά από 5 λεπτά γυρίζω και λέω στο αγάπη μου:
"Μωρό μου λες να χάσουμε? Μπα. Παραμονή 25ης Μαρτίου να χάσουν από την Τουρκία μέσα στο Καραισκάκη δεν τους παίρνει!"
Δεν θυμάμαι και πολλά μετά. Το πρώτο μέρος πρέπει να ήταν το πιο γρήγορο 45 λεπτο της ζωής μου. Ούτε που κατάλαβα πότε πέρασε. Ημίχρονο. Αμφιβολία στα μάτια των περισσότερων. Αλλά δεν παίζει. Δεν υπάρχει περίπτωση να χάσουμε. Που είχαμε μείνει? 1-1?
1-2? 1-3?
Βουβαμάρα. Η κριτική πλεόν αυστηρή.
"Παρ'τα πόδια σου βρε!"
"Μαλάκα Ρεχάγκελ, κάνε καμιά αλλάγή!"
Μπαίνει ο Τοροσίδης. Ιαχές θριάμβου και πάλι. Ελα μου όμως που ένας κούκος δεν φέρνει την ανοιξη. 11 Τούρκοι την φέρνουν.
Μπροστά μας ακριβώς ο Γιούρκας. Όρθιος ένας τύπος πίσω μου φωνάζει κάτι του τύπου
"Άει γαμήσου ρε, παρ' τα πόδια σου". Δεν είμαι σίγουρη για την ακρίβεια της δήλωσης, αλλά ήταν κάτι τέτοιο, ή κάτι παρόμοιο. Ο ποδοσφαιριστής, γυρίζει προς το μέρος του και λέει:
"Άντε γαμήσου! Άντε γαμήσου!" συνεχίζοντας να περπατάει προς τη σέντρα. Προχωρούσε με το κεφάλι γυρισμένο προς τα πίσω και είπε δυο φορές τις ευχές για πραγματοποίηση συνουσίας! Δεν μου έκανε και πολύ εντύπωση. Από τότε, κάθε φορά που περνούσε μπροστά από την κερκίδα, γιουχάρισμα.
"Γαμώ τον επαγγελματισμό σου μουνί!" από πίσω.
Ένας τύπος στα αριστερά μου έχει βραχνιάσει πέρα από το βράχνιασμα! Ήταν λίγο τρομαχτικός. Μια φωνή από τον Άδη να λέει:
"Αντε γαμήσου εσύ ρε! Άχρηστε!" και άλλα παρόμοια. Περνούσε, έφευγε, στέκονταν, ότι και να έκανε ο Σειταρίδης, γιούχα! Γυρίζω στο αγάπη μου, σκεπτόμενη πως πρέπει να αλλάξει το όνομα του σε Γιούχας Σειταρίδης:
"Μα γιατί τον κράζουνε?"
"Γιατί τους έβρισε" μου λέει, με τη σοφία που τον διέπει.
"Α... δεν επιτρέπεται?" ρωτάω.
"Όχι" μου απαντάει.
Και τότε μου φάνηκε λογικό. Οι μισοί από αυτούς πλήρωσαν 50ευρα, και οι άλλοι 20ευρα, για να πάνε να δούνε αγώνα. Κάποιοι, αυτά τα στερήθηκαν. Κάποιοι άλλοι πληρώνονται εκατομμύρια ευρώ για να κλωτσάνε μια μπάλα. Εμένα το αφεντικό μου χώνει γαμοσταυρίδια όταν κάνω μαλακία, και με πληρώνει 600 ευρώ. Αυτός δεν έχει μάθει ακόμη πως παίζει ποδόσφαιρο και πως με την ίδια ευκολία που θα τον ανεβάσουν σε βάθρο και θα τον ανακυρήξουν εθνικό ήρωα, με την ίδια θα τον κράξουν αν δεν αποδίδει? 4-1.
Έχω μείνει με τα χέρια ενωμένα να ακουμπάνε στο στόμα μου. Κρίμα. Πώς έγινε αυτό? Μα γιατί δεν παίζουν? Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Πάει. Τέλειωσε. Αγκαλιαστήκαμε με το μωρό μου! Πάει! Του λέω
"ωραία ήταν μωρό μου!"
αν πανηγυρίζαμε θα ήταν πιο όμορφα. Σαν εμπειρία όμως καλή! Θα ξαναπάω. Αλλά την επόμενη φορά δεν θα παίζει η Εθνική μας, και δεν θα έχω αξιώσεις. Ούτως ή άλλως για μένα δεν είχε εθνική σημασία. Και διαβάζοντας μετά αναρωτιέμαι. Μήπως τελικά για άλλους είχε?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου