Ψιλικατζού

Ορισμένες φορές ζηλεύω ποστς(τστστσ) που διαβάζω και εύχομαι να τα είχα γράψει εγώ. Παλεύω τόση ώρα να βάλω ένα λινκ σε αυτό το καταραμένο βλόγι και δεν τα καταφέρνω. Οπότε σας παραθέτω σημερινό ποστ από θεά ψιλικατζού(http://xpsilikatzoy.wordpress.com/) (πάλι δε μου δουλεύουν τα λινκς... Γκρρρρ.... Τέλος πάντων διαβάστε για να γουστάρουμε!


Μετά την κατάρα της Θεάς της Γονιμότητας, κι αφού έχεις αποφασίσει ότι
ο μόνος θεός απ΄όλους αυτούς τους χαραμοφάηδες, που πρέπει να φας στη μάπα για
καιρό θα είναι ο Θεός του Πολέμου, μια και δυό, πας στον αντιπρόσωπό του στη γη
- το Κράτος - να σου δώσει τα μαγικά όπλα για να ξεκινήσεις τις μάχες σου με τη
Θεά.
Οι επιβλητικοί Ναοί του Κράτους ορθώνονται μπροστά σου σα γίγαντες,
εξυπηρετώντας συνήθως τον βασικό τους σκοπό: να τρομάξεις και να φύγεις. Πολλοί
λιπόψυχοι σκορπίζονται στη θέα τους αλλά άμα έχεις βάλει στο μάτι τα λαμπερά
όπλα του Άρη, ίσως και να τους αψηφήσεις. Σφίγγεις τα δόντια και εμφανίζεσαι
μπροστά στον μεγαλύτερο και πιο τρομακτικό Ναό που διαθέτει το Κράτος. Τον Ναό
των Ίκα.
Οι Θεοί του Ίκα είναι οι πιο κατεργάρηδες του Σύμπαντος. Απαιτούν
τόσο μεγάλες θυσίες, που αν δεν είχαν προνοήσει να εξορίσουν τον Βούδα από την
αρχηγία, θα είχαν στα σίγουρα όλοι μετενσαρκωθεί σε εφοριακούς με ενσωματωμένο
τσιπάκι συναγερμού μίζας, καταδικασμένοι να συναλλάσσονται αιώνια με ιδιοκτήτες
αυθαίρετων. Ή σε γάτες εθνικής ομάδας κολύμβησης με προπονητές σκύλους. Αν και
το δεύτερο, εξιλεώνει μόνο θεούς χωρίς νομοθετική αρμοδιότητα, σύμφωνα πάντα με
τους Νόμους του Βούδα περί ξεπλύματος βρώμικου κάρμα.
Σαν επίδοξος πολεμιστής
του Άρη, για να διαβείς το κατώφλι του Ναού των Ίκα, πρέπει να είσαι από 23 έως
45 ετών. Στα 46 σου, στέλνεσαι σε άλλες θεότητες που θα φροντίσουν καταλληλότερα
για το μέλλον σου: τη Θεότητα του Πτύειν (όπου ο πιστός μυείται στην επιστήμη
της υγρασίας) και τη θεότητα της Λήθης (όπου μόλις ο πιστός εμφανιστεί, η
θεότητα αυτή έχει την μαγική ικανότητα να τον ξεχάσει αμέσως).
Ο δρόμος για
να πάρεις τα όπλα σου είναι τραχύς και δύσκολος. Ένας διάδρομος με δύο
σιδερένιες πόρτες που κρύβουν σκληρές δοκιμασίες. Οι Γραμματείς του Ναού σε
οδηγούν στην πρώτη δοκιμασία. Στον Ιερέα «Γυναικολόγο του Ικα –Εταμ». Ο ιερέας
αυτός, σου βάζει ένα σατανικό αίνιγμα και αν το απαντήσεις, σου δίνει το κλειδί
της επόμενης πόρτας (αφού σε μυήσει στα όπλα του χαλκού και τον σίδηρου,
εισάγοντάς τα στην μήτρα σου και λέγοντας τα μυστικά λόγια των Γυναικολόγων:
«πάρε βαθιά ανάσα»). Αν όχι, καταδικάζεσαι σε πόλεμο χωρίς όπλα, απέναντι στα
Όργκ του τόπου των σατανικών Πρεγκνίλ.
Ένα μονάχα αίνιγμα κι αλίμονο αν δεν
το απαντήσεις ο-λό-σω-στα: «έφερες όλα τα δικαιολογητικά ω πιστέ του Κράτους;» Η
απάντηση είναι οι Έξι Ιερές Σφραγίδες όπως έχουν δοθεί από τους Θεούς των Ίκα,
στον Προφήτη των Γραφειοκρατών, χαραγμένες σε ιερή πινακίδα, πάνω στο βουνό
ΘαΤοΜετανοιώσειςΠικρά: «βιβλιάριο υγείας, αστυνομική ταυτότητα, δύο πλήρη
διαγράμματα, ιατρική γνωμάτευση, σαλπιγγογραφία, υπερηχογράφημα». Ατού: Φυλακτά
έξτρα δύναμης, φακελάκια με τις μυστικές σφραγίδες της Θεότητας των Ευρώ.
Ο
Δράκος με τη φλογερή ανάσα πέφτει αμέσως σε λήθαργο και η μαγική πόρτα της
δεύτερης δοκιμασίας ανοίγει. Το Ιερό Συμβούλιο της Επιτροπής, σε περιμένει να
ελέγξει τις σφραγίδες σου και να κρίνει αν θα σου δώσει τα μαγικά όπλα του Άρη.
Ο κάθε Ιερέας Επίτροπος, είναι και ένα δύσκολο εμπόδιο να περάσεις. Οι σφραγίδες
σου πρέπει να είναι γνήσιες, ειδικά αυτές του ιερέα των Ευρώ. Αν περάσεις κι
αυτή τη δοκιμασία, σε αφήνουν να πολεμήσεις μόνο 4 μάχες. Αν ο πόλεμος δεν έχει
τελειώσει μέχρι τότε, σε παραπέμπουν σε δυνατότερες θεότητες: αυτές των 46 και
άνω.
Η τελετουργία μύησης στα όπλα του χαλκού και τον σίδηρου γίνεται ξανά
από όλο το Ιερό Συμβούλιο της Επιτροπής, καθώς πρέπει να ετοιμαστείς καλά για τη
μάχη. Όταν φτάσει η στιγμή να παραλάβεις τα όπλα σου, παραδίδεις τις τρεις
καινούργιες μεγάλες Σφραγίδες που βούτηξες από άλλους τρομακτικούς Ναούς:
Γνωμάτευση, Βεβαίωση (αυτή η Σφραγίδα έχει δύο κομμάτια κρυμμένα στον Βορρά και
τον Νότο που πρέπει πρώτα να ενώσεις) και Βιβλιάριο Ασθενείας.Η μεγάλη στιγμή
έφτασε. Μπορείς τώρα να πάρεις τα όπλα σου για τις τέσσερις πολύτιμες μάχες με
τα Όργκ. Τα όπλα αυτά είναι θανατηφόρα και πρέπει να δείξεις αρκετά ευγνώμων
γι΄αυτό. Σκύβεις ταπεινά στον Φύλακα του Ιερού Ταμείου κι εκείνος γελώντας,
ανοίγει μπροστά σου το μαγικό κατάφωτο κουτί: 352,16 όπλα της Θεότητας των Ευρώ,
να πας να πολεμήσεις. Κι αλίμονο αν δεν τα καταφέρεις. Μέσα σου περιέργως,
αντηχούν τα τα μυστικά λόγια των Γυναικολόγων: «πάρε βαθιά ανάσα»…
Πηγή: Ο Ναός των
Ίκα.
Μ.Ο. μαχών: 10
Αποτελεσματικότητα Όπλων: 352,16 όπλα, ανά
τσιμπούρι στο σβέρκο κάθε Όργκ.

Γηπεδολογία 101

24/03/2007 19:20 περίπου. Χτύπησε το κουδούνι μου και ήταν η αγάπη μου. Ετοιμάστηκα. Μου έδειξε τα εισιτήρια. Χαμόγελα. Είχα ψάξει αλλά δεν έβρισκα την σημαία μου. Ξέρετε, αυτή που έχω για όταν κερδίζει η εθνική το euro, ή το final 4, ή τη eurovision(τα αρχίδια του δράκουλα σε ροζ σακούλα. Όχι πως είχα πρόβλημα, αλλά σημαία για τη eurovision δεν άπλωσα.) Λοιπόν. Μου έδειξε τα εισιτήρια. Μπροστά μπροστα, κέντρο.
"Θα μυρίζουμε το γρασίδι μωρό μου" μου είπε και το άρωμα της βαρβατίλας μου χτύπησε τη μούρη. Ευτυχώς που είμαι αγοροκόριτσο, και απλά ενθουσιάστηκα. Παρθενιά στα μπροστινά καθίσματα. Γήπεδο δεν είχα ξαναπάει. Ελλάδα - Τουρκία. Καλή ευκαιρία να ξεκινήσω. Εκεί που όλοι οι Έλληνες ενώνονται σαν γροθιά. Ξύλο δεν θα φάμε. Όταν έχεις Τούρκους απέναντι ποιος θα ασχοληθεί με την παρθένα στο διπλανό κάθισμα? Έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε σιγά σιγά. Τσαχπινιές στο δρόμο. Χαμογελάκια. Το αγάπη μου έχει βάλει σκοπό να μου καλύψει όλα τα απωθημένα της νιότης μου. Μόνο νηπιαγωγείο δεν με έχει πάει ακόμα. Πέταξαμε χαρταετό, έκανα σεξ στην Ρώμη, μου πήρε μπαλόνι με αέρα μαγικό, από αυτά που πετάνε, και άλλα πολλά τα οποία δεν είναι της νιότης μου, αλλά δεν είναι και της ώρας. Έτσι λοιπόν, με πάει και γήπεδο! Όλε!
Μπαίνουμε στο τραίνο. Αγκαλίτσες και φιλάκια. Όσο πλησιάζουμε στο σταθμό, τόσο πιο γεμάτο είναι το τραίνο. Κατεβαίνουμε ενθουσιασμένοι.
"Στη 15 μωρό μου είμαστε!"
Ψάχνουμε. Εβρέθη. Χάος. Κόσμος. Πληθος. Σουβλάκια. Καντίνες. Η τσίκνα στον αέρα δεν θυμίζει σαρακοστή, αλλά τσικνοπέμπτη. Ανοίγω τα ρουθούνια να εισπνεύσω σουβλακίλα. Το περιβάλλον γαλανόλευκο. Ότι σημαία, καπέλο, πορτατίφ σε λευκό-γαλάζιο υπάρχει, έχει βγει στο δρόμο. Από την προσμονή του θριάμβου με έχει πιάσει κατούρημα. Αναρωτιέμαι. Έχει γυναικείες τουαλέτες το Καραισκάκη? Θα δείξει. Στεκόμαστε μπροστά στην είσοδο. Κοιτάω την πόρτα προσπαθώντας να δω πως θα περάσω από τα σίδερα χωρίς να γίνω ρόμπα. Απλά τα κοιτάς και γυρνάνε? Πρέπει να κάνω κάτι με το εισιτήριο μου? Να πάρει. Θα χωρέσω άραγε να περάσω? Τα βλέπω σφιχτά τα πράγματα. Ελπίζω. Να μη γίνω ρεζίλι και στην αγάπη μου. Προσπαθώ να ρουφήξω τη γνώση από τους μπροστινούς μου που περνάνε με άνεση, και ταυτόχρονα να ρουφήξω και την κοιλιά μου για να χωρέσω. Η αγάπη μου γυρίζει και με ρωτάει πως γυρνάνε τα σίδερα. Ουφ. Το ένα ρεζιλίκι το γλίτωσα. Βλέπω τον μπροστινό. Περνάει το barcode του εισιτηρίου σε μια εσοχή. Λύθηκε η απορία. Κάνουμε το ίδιο σαν καλά παιδιά, και περνάμε μέσα. Ευχαριστώ το Θεό που χώρεσα, και δεν σφήνωσα κάπου ανάμεσα στα κάγκελα σαν μπριζόλα στην σχάρα.
Ανεβαίνουμε. Θέλω να ζουμπήξω την αγάπη μου, γιατί με έκανε πολύ χαρούμενη, ανεχόμενος τον καφρο/αντράκι μέσα μου, και με πήγε γήπεδο. Ωραίο. Στάθηκε στην ουρά για να πάρει νεράκι. Δεν μας έκοψε να έχουμε κάτι από πριν.
Η κύστη μου πάλλονταν στον ρυθμό του "άδειασε το , το τιμημένο..." Κοιτάω, δεξιά, αριστερά, λίγο πιο πέρα... Τουαλέτες παντού. Από παντού βγαίνουν άντρες. Άλλη μια κοπέλα με τον καλό της χεράκι χεράκι ψάχνει κι αυτή για τουαλέτα. Είμαστε έτοιμες να ορμήσουμε σε μια αντρική, όταν μια καλή κυρία που πωλούσε πασατέμπο μας ενημερώνει πως έχει γυναικείες 2 θύρες αριστερά! Άλελούια!! Τρέχω. Στο πάτωμα λίμνες από αυτό που ελπίζω πως ήταν νερό, και όχι κάτι άλλο πιο αηδία. Κάνω πέτρα την καρδιά μου και κατεβάζω τα βρακιά μου. Φοράω και μακρύ παντελόνι η άχρηστη, και το έχω ανεβάσει μέχρι τα γόνατα. Φαντάσου το αυτό.
Δεν πειράζει. Θα δω αγώνα. Αυτό μετράει. Βγαίνουμε στη θύρα. Θαλλασοκαπελοφόροι, και άντρες με σημαίες στην πλάτη. Κλονίζομαι λίγο από το μέγεθος. Ωραίο το γήπεδο τελικά, αυτό να λέγεται. Βρίσκουμε τις θέσεις μας. 1η σειρά. Θέση 21;. Να'τανε το 21 σκέφτομαι. Όλα σημαδιακά. Θα σκίσουμε!
Από τις οθόνες ανακοινώνεται η εντεκάδα της Τουρκίας. Γιούχα. Κοιτάζομαι με το αγάπη μου. Παραμένουμε σιωπηλοι, και αγκαλίτσα. Εντεκάδα Ελλάδας! Πανηγύρι. Όλοι όρθιοι. Κόκκινες οι παλάμες από το χειροκρότημα. Ήρωες! Έμπαινε γιούτσο! Αυτά είναι. Εθνική ύμνοι. Της Τουρκίας δεν μου άρεσε. Δεν ξέρω αν το έχουν γράψει έτσι, αλλά πιστεύω πως το ουουουουουουουου δεν αναδεικνύει τον ύμνο. Ελληνικός. Σημαία τεραστίων διαστάσεων, καλύπτει το ένα πέταλο. Εθνική περηφάνεια. Η καρδιά φτερουγίζει λίγο πιο γρήγορα. Η αγάπη μου με είχε προειδοποιήσει. Μακράν ο πιο φάλτσος εθνικός ύμνος που έχω ακούσει ποτέ! Αλλά είχε πλάκα. Στα πίσω αριστερά μου ο κύριος ήταν στο του σπαθιού την τρομερή, και ο κύριος στα δεξιά μου στο σε γνωρίζω από την κόψη. Αφασία.
Ξεκινάει το παιχνίδι. Οκ! Απείρως καλύτερα από την τηλεόραση. Μου λείπει λίγο η φωνή που περιγράφει, αλλά τα καταφέρνω μια χαρά και μόνη μου. Γαμάτα. Το πρώτο λεπτό δύναμη. Μέχρι που κάποια στιγμή η μπάλα διεισδύει στο τουρκικό τέρμα. Όλοι όρθιοι. Πέρνω τη σημαία που βρήκα στο κάθισμα. Την ανεμίζω δεξιά κι αριστερά με δύναμη. Κραυγές ενθουσιασμού. Αποθέωση. Πανό στα δεξιά Kemal was gay! Σημαίες αριστερά. Κάπου ήταν και ο Καραισκάκης. Αποθέωση ξανά! Καθόμαστε κάτω. Δεν θέλω πολύ, είναι πιο ωραία όταν είσαι όρθιος. Το παιχνίδι συνεχίζει. Κάτι δεν πάει καλά όμως, όλοι το νιώθουμε. Έχουν πέσει οι ρυθμοί. Σαν διαλυμένη συγκέντρωση κάπως. Πριν προλάβουμε να χαρούμε την επιτυχία, μας βάζουν γκολ. Ω! Σιωπή. Η πρώτη απογοήτευση. Μετά από 5 λεπτά γυρίζω και λέω στο αγάπη μου:
"Μωρό μου λες να χάσουμε? Μπα. Παραμονή 25ης Μαρτίου να χάσουν από την Τουρκία μέσα στο Καραισκάκη δεν τους παίρνει!"
Δεν θυμάμαι και πολλά μετά. Το πρώτο μέρος πρέπει να ήταν το πιο γρήγορο 45 λεπτο της ζωής μου. Ούτε που κατάλαβα πότε πέρασε. Ημίχρονο. Αμφιβολία στα μάτια των περισσότερων. Αλλά δεν παίζει. Δεν υπάρχει περίπτωση να χάσουμε. Που είχαμε μείνει? 1-1?
1-2? 1-3?
Βουβαμάρα. Η κριτική πλεόν αυστηρή.
"Παρ'τα πόδια σου βρε!"
"Μαλάκα Ρεχάγκελ, κάνε καμιά αλλάγή!"
Μπαίνει ο Τοροσίδης. Ιαχές θριάμβου και πάλι. Ελα μου όμως που ένας κούκος δεν φέρνει την ανοιξη. 11 Τούρκοι την φέρνουν.
Μπροστά μας ακριβώς ο Γιούρκας. Όρθιος ένας τύπος πίσω μου φωνάζει κάτι του τύπου
"Άει γαμήσου ρε, παρ' τα πόδια σου". Δεν είμαι σίγουρη για την ακρίβεια της δήλωσης, αλλά ήταν κάτι τέτοιο, ή κάτι παρόμοιο. Ο ποδοσφαιριστής, γυρίζει προς το μέρος του και λέει:
"Άντε γαμήσου! Άντε γαμήσου!" συνεχίζοντας να περπατάει προς τη σέντρα. Προχωρούσε με το κεφάλι γυρισμένο προς τα πίσω και είπε δυο φορές τις ευχές για πραγματοποίηση συνουσίας! Δεν μου έκανε και πολύ εντύπωση. Από τότε, κάθε φορά που περνούσε μπροστά από την κερκίδα, γιουχάρισμα.
"Γαμώ τον επαγγελματισμό σου μουνί!" από πίσω.
Ένας τύπος στα αριστερά μου έχει βραχνιάσει πέρα από το βράχνιασμα! Ήταν λίγο τρομαχτικός. Μια φωνή από τον Άδη να λέει:
"Αντε γαμήσου εσύ ρε! Άχρηστε!" και άλλα παρόμοια. Περνούσε, έφευγε, στέκονταν, ότι και να έκανε ο Σειταρίδης, γιούχα! Γυρίζω στο αγάπη μου, σκεπτόμενη πως πρέπει να αλλάξει το όνομα του σε Γιούχας Σειταρίδης:
"Μα γιατί τον κράζουνε?"
"Γιατί τους έβρισε" μου λέει, με τη σοφία που τον διέπει.
"Α... δεν επιτρέπεται?" ρωτάω.
"Όχι" μου απαντάει.
Και τότε μου φάνηκε λογικό. Οι μισοί από αυτούς πλήρωσαν 50ευρα, και οι άλλοι 20ευρα, για να πάνε να δούνε αγώνα. Κάποιοι, αυτά τα στερήθηκαν. Κάποιοι άλλοι πληρώνονται εκατομμύρια ευρώ για να κλωτσάνε μια μπάλα. Εμένα το αφεντικό μου χώνει γαμοσταυρίδια όταν κάνω μαλακία, και με πληρώνει 600 ευρώ. Αυτός δεν έχει μάθει ακόμη πως παίζει ποδόσφαιρο και πως με την ίδια ευκολία που θα τον ανεβάσουν σε βάθρο και θα τον ανακυρήξουν εθνικό ήρωα, με την ίδια θα τον κράξουν αν δεν αποδίδει? 4-1.
Έχω μείνει με τα χέρια ενωμένα να ακουμπάνε στο στόμα μου. Κρίμα. Πώς έγινε αυτό? Μα γιατί δεν παίζουν? Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Πάει. Τέλειωσε. Αγκαλιαστήκαμε με το μωρό μου! Πάει! Του λέω
"ωραία ήταν μωρό μου!"
αν πανηγυρίζαμε θα ήταν πιο όμορφα. Σαν εμπειρία όμως καλή! Θα ξαναπάω. Αλλά την επόμενη φορά δεν θα παίζει η Εθνική μας, και δεν θα έχω αξιώσεις. Ούτως ή άλλως για μένα δεν είχε εθνική σημασία. Και διαβάζοντας μετά αναρωτιέμαι. Μήπως τελικά για άλλους είχε?

Voodoo Girl

Her skin is white cloth,

and she's all sewn apart

and she has many colored pins

sticking out of her heart.

She has many different zombies

who are deeply in her trance.

She even has a zombie

who was originally from France.

But she knows she has a curse on her,

a curse she cannot win.

For if someone gets too close to her,

the pins stick farther in.

The melancholy death of Oyster Boy & other stories

Tim Burton

Η αγάπη

Α! τι ωφελεί να καρτεράς όρθιος στην πόρτα του σπιτιού
και με τα μάτια στους νεκρούς τους δρόμους στυλωμένα,
αν είναι ναρθει θε να ρθει, δίχως να νοιώσεις από που,
και πίσω σου πλησιάζοντας με βήματα σβημένα

θε να σου κλείσει απαλά με τ'άσπρα χέρια της τα δυο
τα μάτια που κουράστηκαν τους δρόμους να κυττάνε
κι όταν γελώντας, να της πεις θα σε ρωτήσει: "ποια είμαι εγώ;"
απ'της καρδιάς το σκίρτημα θα καταλάβεις ποια 'ναι

Δεν ωφελει να καρτεράς! Αν είναι να'ρθει, θα ρθει
κλειστά όλα να'ναι, αντίκρυ σου να στέκεται θα δεις ορθή
κι ανοίγοντας τα χέρια της πρώτη θα σ'αγκαλιάσει

Αλλιώς, κι αν είναι ολόφωτο το σπίτι για να την δεχτείς
κι έτσι ως την δεις θα τρέξεις σ' αυτήν κι ομπρος στα πόδια της συρθείς,
αν είναι να'ρθει, θε να'ρθει, αλλιώς θα προσπεράσει.

Κώστας Ουράνης


Όταν έρθει όμως, θα σε σηκώσει ψηλά. Θα σε γεμίσει. Θα σε ζωντανέψει. Θα λησμονήσεις την κούραση και το ψάξιμο.
Στην αγάπη μου, που με κάνει να νοιώθω πως όλα είναι δυνατά.

Ωρε παλικάρια....στ' άρματα!

Ε, συγνώμη. Ξέρω πως είναι βλακώδες ποστ το δικό μου, αλλά πρέπει να ενημερώσω τον κόσμο!!!
Διαβάστε, διαβάστε!!!!

http://pitsirikos.blogspot.com/2007/03/21.html

Εθνική περηφάνεια 2

Βασικά δεν έχει καμία σχέση ο τίτλος με το θέμα, είναι εντελώς παντελώς ξεκούδουνος/μεταφορικός. Ιδίως μετά το προηγούμενο post δεν βρίσκομαι και πολύ σε περηφάνεια φάση. Συνεχίζω...

Σήμερα while reposting το προηγούμενο κείμενο, βόλταρα στα βλόγια εκείνων που πήραν την πρωτοβουλία για αυτό. Και ανακάλυψα κάτι συγκλονιστικό. Πολύ κόσμο. Αμέτρητα comments, links, σημειώσεις, παρέες, αναγνώστες, συγγραφείς. Συνειδητοποίησα πως υπάρχει ένα τεράστιο πλήθος ανθρώπων που ασχολείται με τα βλόγια. Και όχι μόνο σε "επαγγελματική" φάση, αλλά κατά κύριο λόγο απλοί άνθρωποι σαν εσένα(και όχι εμένα, εγώ είμαι ξεκάθαρα ψώνιο), που δεν βρίσκονται εδώ αναγκαστικά γιατί έχουν κάτι συγκλονιστικό, society-altering, να πουν, απλά όμως έχουν κάτι να πουν. Όχι πως δεν το είχα αντιληφθεί και καθόλου (τόσα χρόνια στο ίντερνετ κάτι πήρε το μάτι μου, κάτι το αυτί μου, κ.ο.κ.), αλλά πάντα με εκπλήσει.

Μέσα σε όλο αυτό το κλωθογύρισμα, συνειδητοποίησα πως ένας ακόμη καλός άνθρωπος έχει link για το βλόγι αυτό που διαβάζεις, στα βλόγια των φίλων του. Χαμογέλασα. Μπορεί εδώ να είναι τόσοι άνθρωποι ετοιμοι να γκρινιάξουν, να παραπονεθούν, να μιζεριάσουν, αλλά τόσο απλά μπορούν να σε προσθέσουν στη "ζωή" τους (σαν βλόγερς). Χάρηκα. Γιατί σκέφτομαι πως εδώ γράφω πράγματα που δεν συζητάω συνήθως. Και πως όλοι γράφουμε σκέψεις, ιδέες, απόψεις που μπορεί να μην εκφράζουμε τόσο ελεύθερα στην πραγματική μας ζωή. Και πως κάποιοι άνθρωποι εδώ, ίσως με ξέρουν καλύτερα από ότι κάποιοι που όντως γνωρίζω, όπως κι εγώ ίσως ξέρω κάποιους blogers περισσότερο από όσο αφήνουν τους κοντινούς ανθρώπους τους να τους γνωρίσουν. Ίσως γιατί ντρεπόμαστε ή φοβόμαστε την κριτική τους, αν τους πούμε ότι μας αρέσει η ποίηση, η μουσική, η κριτική, ή απλά πως βαθιά μέσα μας ξέρουμε πως λαγοκοιμάται ένα παιδί με μια πένα στο χέρι. Δεν είμαι υπέρ, προτιμώ να μοιράζομαι τη ζωή μου ολοκληρωτικά με τους ανθρώπους μου. Ξέρω όμως πως αυτό δεν είναι εφικτό πάντα. Όπως επίσης ξέρω πως για κάποιους ανθρώπους δεν είναι ποτέ εφικτό. Για αυτό και η χαρά, και η εθνική περηφάνεια. Μπορεί όλα να πηγαίνουν στράφι, αλλά πάντα έχουμε μια αγκαλιά, αυτιά και μάτια για όποιον το ζητήσει. Ακόμα και ιντερνετικώς.

Φτάνει πια!

Εμείς οι Έλληνες πολίτες ζούμε, σε καθημερινή πλέον βάση, μια απαξίωση σε βάρος μας. Σε κανέναν άλλο τομέα της Διοίκησης της χώρας μας η απαξίωση αυτή δεν είναι πιο έντονη απ’ ότι στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης.

Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, που παίρνει τη μορφή τυφλής βίας εναντίον συμπολιτών μας.

Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, όταν αυτή εκδηλώνεται με την συγκάλυψη της έκνομης δράσης λίγων αστυνομικών.

Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, που αποτελεί η ανείπωτη ταλαιπωρία για την έκδοση διαβατηρίου και ταυτότητας.

Φτάνει πιά! Ζητούμε τη λήψη συγκεκριμένων μέτρων για να σταματήσει η απαξίωση σε βάρος των Ελλήνων πολιτών.

Ζητούμε:

• Τον απόλυτο σεβασμό προς την προσωπικότητα και την αξιοπρέπεια των πολιτών.


• Την αποκατάσταση, με έργα και πράξεις, της αξιοπιστίας της Ελληνικής Αστυνομίας στην οποία έχει ανατεθεί η τήρηση της έννομης τάξης.


• Τον άμεσο εξορθολογισμό διαδικασιών για την έκδοση διαβατηρίων και ταυτοτήτων.


• Ζητούμε αυτά που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα σε μια δημοκρατική κοινωνία στον 21ο αιώνα.
  

Μια πρωτοβουλία των ιστολογίων: Αμπελοφιλοσοφίες, αναΜόρφωση-ιστολόγιο, ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ, Ελεύθερος Σκοπευτής, Ιστολόγιον, ΚΑΙ βλέπω ΚΑΙ ακούω ΚΑΙ μιλάω, Καλτσόβρακο, Λαπούτα, Λευκός Θόρυβος, λ:ηρ, Μαργαριταρένια, Με Νταούλια και Ζουρνάδες, Στέφανος Ν. Παπανώτας, το χέρι, Ψιλικατζού, ANARRIMA, Digital Era, divaynne, doncat, eidisis-sxolia, Fairy Smoke, fastbackwards, Gravity & the Wind, GreekUniversityReform, Non-Linear Complexity, Nylon, oraelladas, RealityTape, taparaponasas stoMIXER, vrypannetweblog, We are not alone

Πάρτε μέρος στην πρωτοβουλία μας.

:P

Κοιτάξτε τι πέτυχα σε ένα βλόγι, και με έπιασε εθνική περηφάνεια!

Κ: Κλέα η ιέρεια των Δελφών- για αυτήν έγραψε ο Πλούταρχος το
βιβλίο των Ηθικών «Γυναικών Αρεταί».

Όλε!

Syna(s)ντήσεις

Διάβασα το blog της synas. Ήταν στα Links ενός φίλου. Ξενύχτησα να διαβάζω. Από τα ευχάριστα βλόγια, που δεν είναι χαριτωμενιές σαν τις δικές μου, αλλά λόγια σοβαρά ειπωμένα όμορφα, πολύ γλυκά. Ζήλεψα. Το ομολογώ. Έχω την "ανοησία" στο αίμα μου όμως, και ξέρω πως δεν μπορώ να το αποφύγω στα γραπτά μου. Έχω δοκιμάσει πολλές φορες. Ο,τι και να ξεκινήσω να γράφω, θα καταλήξει κωμωδία. Ίσως όχι αμέσως, αλλά θα εξελιχθεί έτσι. Είμαι ωράιο παρ'όλ'αυτά να διαβάζω "σοβαρά" κείμενα που δεν κρύβονται πίσω από πολιτικούρες και σοβαροφάνεια. Που είναι πραγματικά, και όχι σκέψεις εξωγήινες. Και που είναι γραμμένα όχι με λέξεις της φανφάρας και της φιλοσοφικής αραδιασμένες έτσι μαζί για να εντυπωσιάσουν το κοινό. Δεν ξεκίνησα το Post όμως αυτό για να πλέξω εγκώμιο στην synas. Απλά έγραψε κάτι και μου φάνηκε πολύ κοντινό. Επικίνδυνα κοντινό.

Είμαι 29 χρονών. Μέχρι χθες γύριζα στα rock clubs, έβγαινα με φίλους, κάπνιζα, έπινα. Μαζευόμασταν στο σπίτι και ακούγαμε μουσική. Χαζεύαμε το ταβάνι και τσακωνόμασταν για το πιο riffaki των Iron Maiden είναι το πιο πωρωτικό, για το τι κόλλημα είχα φάει με το "Στην Κ." του Παύλου, και για το τι θα γίνουμε όταν μεγαλώσουμε. Πηγαίναμε με τα πόδια στον Λυκαβηττό, απλά για να τραγουδήσουμε 60's τραγούδια πάνω στα σκαλοπάτια, και να φρικάρουμε τους περαστικούς. Και κάπου εκεί στην πορεία ξεχαστήκαμε. Και χαθήκαμε. Οι φίλοι οι πολλοί εξαφανίστηκαν. Έχουν μείνει λίγοι πλέον. Όχι γιατί τσακωθήκαμε, απλά γιατί αλλάξαμε. Γιατί πήραμε άλλους δρόμους. Χωρίς να το καταλάβουμε. Και κάπου εκεί ψιλομεγαλώσαμε μάλλον. Δεν το αντιλαμβάνομαι ξεκάθαρα. Δεν είναι τόσο αισθητές οι γραμμές μέσα μου που ξεχωρίζουν που σταμάτησε η Κλέα εκείνη και που ξεκίνησε η σημερινή. Δεν είμαι σίγουρη καν πως υπάρχουν.

Δεν ξέρω αν άλλαξα εγώ ή απλά άλλαξε η ζωή μου.

Ξέρω πως πλέον δεν καπνίζω. Ξέρω πως χρωστάω ένα κάρο λεφτά στις τράπεζες. Ξέρω πως οι έξοδοι μου πλέον είναι σινεμαδάκια, και άντε καμιά ταβέρνα με αυτούς τους λίγους τους εκλεκτούς. Ξέρω πως έχω βαρεθεί και την ίδια μουσική, και πλέον με ενθουσιάζουν ορχηστρικά κομμάτια, ήσυχα, που με ηρεμούν( από την αχαλίνωτη ζωή που κάνω). Ξέρω πως οι συζητήσεις με τους φίλους δεν περιλαμβάνουν σχέδια μεγάλα για το μέλλον. Ίσως για κανένα ταξίδι. Ξέρω πως με έχουν βαρεθεί λίγο κι εκείνοι, οι λίγοι φίλοι, και πως ίσως τους έχω βαρεθεί κι εγώ λίγο. Κάνα δυο έχουν ξεφύγει, και γελάμε ακόμα με χάχανα όταν μιλάμε. Ξέρω επίσης πως αγαπώ, και αυτό φωτίζει ακόμα και τις πιο σκοτεινές ώρες, όταν κουκουλώνομαι στο πάπλωμα, και φοβάμαι τα πράγματα που δεν έκανα στην ζωή μου. Όχι πως μεγάλωσα πολύ. Απλά για κάποια πράγματα είμαι "μεγάλη".

Αλλά δεν φοβάμαι πολύ. Δεν φοβάμαι τόσο τις ώρες που μιζεριάζω. Ούτε τις ώρες που ασχολούμαι με την μόλις ενός έτους ανιψιά μου, σκεπτόμενη πως" Θεε μου, η αδελφή μου έγινε μαμά". Ούτε τις ώρες που ανυπομονώ να δω την αγάπη μου. Ούτε τις ώρες που θα γυρίσω κουρασμένη σπίτι και δεν θα έχω τίποτα να κάνω. Και απλά θα είμαι ξαπλωμένη, και θα σκέφτομαι τι ανιαρή που έχει γίνει η ζωή μου και έιμαι μόνη έτοιμη να κοιμηθώ 12 η ώρα το βράδυ. Ίσως με φοβίζει λίγο μόνο το ότι έχω βαλτώσει στη δουλειά μου, και πολλές φορές αισθάνομαι άχρηστη γιατί δεν προσφέρω τίποτα δημιουργικό, τίποτα καινούριο. Με τρομάζει λίγο που δεν είμαι αναντικατάστατη. Αλλά επιζώ. Και όταν διάβασα το post της synas συνειδητοποίησα γιατί δεν με τρομάζουν όλα αυτά τα πράγματα.

Είναι γιατί έτσι είναι η ζωή. Γιατί δεν ξέρω αν θα είχα κουράγιο να ξενυχτάω συνέχεια, και να πίνω ξύδια. Γιατί όταν μαζεύομαι με φίλους και λέμε πράγματα όπως παλιά, μου φαίνονται λίγο ανούσια και επιφανειακά. Γιατί σιγά σιγά έχω προσγειωθεί. Και ναι, δεν έχει τόση σημασία πια το riffaki. Είμαι καλά όμως. Ξέρω πως κάποια πράγματα έτσι έχουν. Ξέρω πως με τους φίλους μου θα μαζευτούμε και θα παίξουμε απλά trivial, αλλά θα περάσουμε καλά. Δεν μου λείπει το ξενύχτι, ούτε οι συζητήσεις οι παλιές. Τις έκανα, και εκπλήρωσαν τον σκοπό τους. Με έκαναν να ονειρεύομαι, ένα κόσμο για μένα, ένα κόσμο όπως τον ήθελα. Το ότι πλεόν τα πράγματα έχουν αλλάξει, δεν σημαίνει πως έπαψα να ονειρεύομαι, ή ότι μιζέριασα. Σημαίνει απλά ότι ονειρεύομαι άλλα πράγματα. Και ότι μου έχει μείνει απωθημένο, έχω δίπλα μου έναν άνθρωπο που με βοηθάει να το κυνηγήσω. Να το πραγματοποιήσω. Και αυτό νομίζω είναι και το πιο σημαντικό. Όχι τι λες με τους φίλους, αλλά πως τους αισθάνεσαι. Ακόμα και αν η συζήτηση είναι για το τι είπε ο Χαρδαβέλας. Και γι' αυτό τους ευχαριστώ. Ακόμα και αν δεν τους το λέω συχνά. Για αυτό ευχαριστώ και την synas. Που μου το θύμησε. Πως ακόμα και αν η βαρεμάρα μας χτυπάει την πόρτα, είμαστε ακόμα φίλοι, και ακόμα περνάμε καλά, ακόμα κι έτσι. Και ξέρω πως όταν είμαι με τους δικούς μου κάποιες φορές βαριέμαι, αλλά ποτέ δεν βαριέμαι εκείνους. Και 'οσο υπάρχουν στη ζωή μου ακόμα φίλοι που αγαπώ, τότε πάντα θα περνάω καλά και θα βρίσκω λόγο να χαμογελάω.

Χέστηκα από τη χαρά μου!

Ε, όχι!

Διαμαρτύρομαι γραπτώς, προφορικώς, εμπράκτως, και ούτω καθ'εξής!

Βγήκα από τα ρούχα μου, και πιστέψτε με δεν είναι ευχάριστο για κανέναν αυτό!

Τα νεύρα μου έγιναν τσατάλια.

Υπάρχουν μερικά blogs, τα οποία τσεκάρω κάθε φορά που κάθομαι σε τούτο το αφιλότιμο γραφείο. Αυτή είναι συχνά η ξεκούραση μου, η χαλάρωση μου μετά τη δουλειά. Μετά με παρασέρνει το ρέμα. Πηγαίνω από το ένα βλόγι στο άλλο, σαν κανάρι που τρέχει από κανάρα σε κανάρα, και δεν ξεκουράζομαι, ξενυχτάω. Υπάρχουν όμως 2, τα οποία συνήθως τα ανοίγω πριν καν από το δικό μου. Έχω συνηθίσει, και τα διασκεδάζω! Και γενικά, απλά έτσι μου κάθεται.

Γύρισα από τη δουλειά λοιπόν και σήμερα, γεμάτη χαρά και ανακούφιση που την βγάλαμε άλλη μια μέρα χωρίς να δολοφονήσουμε κανέναν! Μπήκα στο σπίτι, κλείδωσα την πόρτα, πέταξα τακτοποιημένα τακτοποιημένα την τσάντα μου πάνω στο κρεβάτι, έβγαλα το μπουφάν μου, και κλώτσησα από τα πόδια μου παπούτσια και κάλτσες! Άψογα. Πήγα κουζίνα ξυπόλητη λατρεύοντας την αίσθηση του κρύου πατώματος στα γυμνά πατούσια μου(άνοιξη μπήκε είπαμε, μας έχει χτυπήσει ποιητικός οίστρος), πήρα το καθιερωμένο μπουκάλι νερό, χαιρέτησα τον κόσμο που ζει στο σπίτι μου, ή μάλλον αυτούς στων οποίων το σπίτι ζω, και θρονιάστηκα στον θρόνο μου, κοινώς μπροστά στο γραφείο. Ήπια δυο μεγάλες γουλιές νερό, και άνοιξα τον explorer. Home Page: το mail μου. Τίποτα ιδιαίτερο, spam... Κανένα comment στο βλόγι μου δεν είδα. Κρίμα και είχα γράψει ένα συγκλονιστικό κείμενο. Δεν απογοητεύομαι. Είναι καλό βράδυ για τσάρκα στην βλογογειτονιά... Έχω στα σκαριά και μια ιδέα για ένα νέο βλόγι με το έτερον ήμισι, θα συνταράξουμε τον επικό βλογιοκόσμο. Ή έτσι λέμε τέλος πάντωνε! Στέλνω το ποντίκι να σουλατσάρει στα αγαπημένα. Στέκεται πάνω στο μβλόγι, και λέει να ξεκινήσει από εκεί απόψε την τσάρκα μου! Νέο Post. Για να δούμε. Το θέμα φαίνεται τουλάχιστον διασκεδαστικό. Αρχίζω ανάγνωση, με ένα ελαφρύ χαμόγελο προσμονής. Μου άρεσε ο τίτλος βλέπεις. Ξεκινάει πολύ ωραία. Ξεκινάει όπως αισθανόμουν εγώ πριν 2-3 μέρες και απείχα από βλόγια. Δεν ήξερα τι να γράψω δηλαδή!

Ωραία ξεκινήσαμε. Συμφωνώ και επαυξάνω! Συνεχίζω. Και εκεί αρχίσαμε για παγκόσμιες ημέρες. Ψαρώνω, γιατί όντως το θέμα φαίνεται τουλάχιστον ενδιαφέρον, ιδίως εκεί που λέει πως σήμερα είναι η Παγκόσμια ημέρα κατά της αστυνομικής βαρβαρότητας ! Εντυπωσιάζομαι, θλίβομαι λιγουλάκι, νευριάζω κατά βάθος, αλλά συνεχίζω να διαβάζω. Δεν θα χαθώ από τώρα στα links, έχω σκοπό να διαβάσω μέχρι τέλους, γιατί μου αρέσει να διαβάζω μέχρι τέλους ό,τι διαβάζω. Ωραία τα είπε. Με έβαλε λίγο σε σκέψεις, όπως συνήθως δηλαδή, και ετοιμάζομαι να αρχίσω τα ανεξέλεγκτα κλικ! Από που να ξεκινήσω? "Κάτσε να δω τις παγκόσμιες ημέρες" συμφώνησα με τον εαυτό μου και ο αρουραίος στο χέρι μου πιστός δούλος, ακολούθησε την επιθυμία μου. Πάτησε με δύναμη στο Σαν σήμερα . Κλικ. Ωραία σελίδα, πολλά πραγματάκια να ψαχουλέψεις. Είπα να δω τις ημερομηνίες. Το έτερον ήμισυ δεν έχει παγκόσμια μέρα. Χιχι! Για να δω και ο συνβλογιοπόρος που με ενέπνευσε απόψε. Αυτός είχε καλό σκορ: παγκόσμια ημέρα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αυτά είναι. Πέφτει το μάτι μου και στον Νοέμβριο. 16, διεθνής ημέρα ανεκτικότητας... 17, διεθνής ημέρα φοιτητών... 19, παγκόσμια ημέρα δημόσιας τουαλέτας.

Συγνώμη κύριε, πώς είπατε;

Δεν το δέχομαι! Ε όχι! Κοιτάω την υπόλοιπη λίστα. Όλος ο Νοέμβρης σούπερ αγωνιστικός μήνας. Εκτός από τις 19. Με πνίγει το δίκιο. Θολώνω. Τι ντροπή. Να μην έχεις καν γιορτή, και να γιορτάζεις μόνο γενέθλια. Να γιορτάζεις μια φορά το χρόνο, και αυτό να είναι την παγκόσμια ήμερα δημόσιας τουαλέτας. Παραλογίζομαι. Αλλά άντε να ηρεμήσω. Με πήρε τηλέφωνο εκείνη την ώρα το boyfriend. Δεν πρόλαβε ο άνθρωπος να μου πει καλησπέρα, τον πήρα από τα μούτρα. Αποφάσισα να εκδικηθώ. Ξεκίνησα να γράφω το post που διαβάζεις τώρα. Ταυτόχρονα ψάχνω Google, Wikipedia, ό,τι να'ναι. Αρκεί να με γλιτώσει απ'την ντροπή. Διεθνής μέρα Μονακό. Τα γενέθλια του Ρενιέ. Η ανακάλυψη του Πουέρτο Ρίκο. Γενέθλια: Larry King, Calvin Clein, Jodie Foster, Meg Ryan, ένα κάρο άλλοι πιο σημαντικοί, αλλά διανύω μέρα χολυγουντιανή, οπότε.... Θάνατοι (δεν σχολιάζω). Καταστροφές. Και όλα μου φαίνονται καλύτερα από την παγκόσμια ημέρα δημόσιας τουαλέτας. Αν ήταν απλά τουαλέτας, δεν θα είχα πρόβλημα. Θα είχα και μια περηφάνεια, γιατί κακά τα ψέμματα, μας βγάζει από πολλά προβλήματα η ύπαρξη της. Αλλά δημόσια? Μόνο μεθυσμένους με προβλήματα στόχευσης θυμίζει. Απεγνωσμένους που κρατιούνται προσπαθώντας να τις αποφύγουν. Βρώμικο σεξ (που νομίζω πως ακόμα και τα ποντίκια θα διπλοσκέφτονταν). Θα μου πεις αν δεν υπήρχαν θα γίνονταν πιο επικίνδυνες οι γωνίες. Μα μετά αναρωτήθηκα πόσες τελίκά δημόσιες τουαλέτες υπάρχουν, και ποιος τις χρησιμοποιεί τελικά? Και εκεί ήρθε η έμπνευση. Εκεί ήρθε η λύτρωση μου! Μετά το σεξ, σκέφτηκα την απόλυτη δημόσια τουαλέτα! Σκέφτηκα συναυλίες, μεγάλα φεστιβάλ, ιδρωμένα κορμιά, ποτάμια μπύρας, και κύστες έτοιμες να εκραγούν! Σκέφτηκα το μικρό κουβούκλιο που δονείται από τους μεθυσμένους που το κουνάνε, αλλά υπό τον ήχο ηλεκτρικής κιθάρας, και επιβλητικού μπάσου. Σκέφτηκα πως έχω βρεθεί σε κατάσταση υπερχείλισης και απόλυτης απελπισίας, να παλαντζάρω από το ένα πόδι στο άλλο, και στεκόμενη μπροστά στο ίδιο κουβούκλιο να διχάζομαι ανάμεσα στην ντροπή του να κατουρηθώ πάνω μου (ελπίζοντας πως μέσα στα ιδρωμένα κορμιά κανείς δεν θα προσέξει το μαύρο βρεγμένο παντελόνι μου) και στην πιθανότητα να μπω έστω (πόσο μάλλον να ξεβρακώσω τον κώλον μου πάνω από εκείνη την βρωμερή τρύπα) μέσα στην τουαλέτα εκείνη. Και έτσι λοιπόν σκέφτηκα όλες τις δημόσιες τουαλέτες. Σε σταθμούς, πλατείες, κ.ο.κ. Η μέρα που θα θυμίζει στον κόσμο να προσέχει που στοχεύει και θα υπενθυμίζει πως θα χρησιμοποιήσουν και άλλοι την τουαλέτα μετά, αξίζει τουλαχιστον τον σεβασμό μου.Κάπως έτσι I made my peace με το ζήτημα. Δεν θα το αναφέρω όμως σε κανέναν άλλο εκτός από εσένα που διάβασες. Σε παρακαλώ κι εσένα με την σειρά σου να το ξεχάσεις. Δες κι εσύ την μέρα σου, ελπίζω πως θα βρεις κι εσύ κάτι ενδιαφέρον. Ούτως η άλλως, νομίζω πως το χειρότερο πέρασε.

Άντε, στην υγειά μας!

Μάλλον.

Μάλλον ήρθε, γιατί μετά το τηλέφωνο, έστειλα ειρηνευτικό μήνυμα, και όλα μπήκαν στη θέση τους! Πάλι καλά που μπήκε άνοιξη και δεν γουστάρω τσακωμούς και ίντριγκες(ούτε το χειμώνα δηλαδή, αλλά λέμε τώρα!)
Αγαπάτε άλληλους! Ακόμα και κρυμμένοι πίσω από το πρόσχημα της άνοιξης!

Ήρθε....?

Αχ. Το αισθάνομαι... Το νοιώθω στην ατμόσφαιρα, να με πλησιάζει γλυκά γλυκά. Αισθάνομαι τις αισθήσεις μου(!?!?!?!) να μουδιάζουν ελαφρά, σα να ξεκουράζονται λίγο πριν την έκρηξη. Κάτι όμορφο ξυπνά....

Χειμώνα δυστυχώς δεν είδαμε φέτος, με εξαίρεση μιας εβδομάδας κρύου το πολύ. Και ενώ κάθε χρόνο αυτή η στιγμή έρχεται με πυροτεχνήματα, φέτος με χτύπησε λίγο πιο διακριτικά, πιο ύπουλα. Ούτε που την είδα να έρχεται. Βλέπεις, έχω Άνοιξη alert. Όση μιζέρια και να με ταλανίζει τον υπόλοιπο χρόνο, με το που μπει η Άνοιξη με πιάνουν χαρούλες. Δυστυχώς φέτος δεν πρόλαβα να το νοιώσω όπως συνήθως. Να κάνει δηλαδή κρύο, και να με πιάσει τρελή χαρά με τις πρώτες ζεστούλες, ή τις πρώτες λιακάδες. Παρ'όλ'αυτά νοιώθω πως μου χτυπάει την πόρτα. Knock knock και....

Και οι άκρες των χειλιών μου υψώνονται λίγο πιο εύκολα (δείγμα ανεξήγητης χαζομάρας, που ενώ με διακρίνει και τον υπόλοιπο χρόνο, τέτοιους μήνες πέρνει προαγωγή σε βασικό χαρακτηριστικό μου). Και θέλω περισσότερες αγαπούλες και αγκαλίτσες ( και ξέρω ακριβώς ποιος θα το πληρώσει αυτό :*). Και ο ουρανός είναι λίγο πιο γαλάζιος (ε, για αυτό μάλλον φταίει ο καιρός. Μην το ξεφτιλίσω κιόλας). Προχθές νομίζω πως είδα κάτι πουλάκια να τραγουδάνε (αναφέρομαι στα πτηνά που πετούν στον ουρανό, και ουχί σε κάτι άλλο). Οι πελάτες στο μαγαζί αρχίζουν σιγά σιγα να χαμογελάνε όταν τους λέω καλημέρα. Και πολλοί μπακουροφίλοι μου ζευγαρώνουν. Όλα μου φαίνονται λίγο πιο όμορφα. Ακόμα και εκείνος ο μίζερος πελάτης, που έρχεται 5 χρόνια και τον εξυπηρετώ και ποτέ δεν μου μίλησε, μου φαίνεται λίγο πιο συμπαθητικός (για λίγο αυτό, γιατί μετά μπαίνει στο μαγαζί και του σκάω χαμογελάδα και με γράφει κανονικά, και μετά θέλω πάλι να τον χτυπήσω) . Θα προτιμούσα να παθαίνουν χαρά και οι τράπεζες και να μας χάριζαν δόσεις, αλλά τέλος πάντων. Είναι ωραία την άνοιξη. Θα κάνει λίγα κρύα στην αρχή, γιατί επιβάλλεται, αλλά μετά θα γλυκάνει λίγο ακόμα, και θα γίνει σιγά σιγά πετιμέζι. Θα φάμε όλοι ανοιξιάτικη κρίση, και θα μας πιάσει δημιουργικός οίστρος. Να διαβάσουμε και κάνα blog παραπάνω.

Επίσης θέλω να πω, πως ενώ έγραφα το post αυτό, το οποίο έχει τελειώσει λίγο απότομα, μιλούσα στο τηλέφωνο, και μου έσπασαν τα νεύρα, και μου έφυγε όλο το ανοιξιάτικο feeling. Ίσως δεν έχει έρθει άνοιξη τελικά ακόμα!

Η Κλέα κλαίει...

Κάποιες φορές συμβαίνει... Το ψιθυρίζω γιατί φοβάμαι πως στα ανούσια δάκρυα μου θα χτυπήσει η τραγική ειρωνία. Δεν τα θέλω, δεν είναι ανακουφιστικά, δεν με βοηθούν καν να κοιμηθώ πιο εύκολα το βράδυ... Απλά πονάνε....

Αν δεν σήμαινες κάτι για μένα, αν δεν σήμαινες τα πάντα για μένα, δεν θα είχαν έρθει... Συγχώρεσε τα, είναι εδώ γιατί σε λατρεύουν...

Καληνύχτα...

Απουσία.

Θέλω να τονίσω πως θεωρώ απαράδεκτο κάθε φορά που ανοίγω το βλόγι μου για να γράψω κι εγώ κάτι η βλογιασμένη, αρχίζω τα σχόλια στα βλόγια των φίλων μου συνβλογιογράφων, και καταλήγω εγώ να μην γράφω τίποτα... τςτςτςτς....
Αυτά.-