Έλεος... Διάβασα σήμερα σε φιλικό βλόγι κάτι που μου συντάραξε συθέμελα την φαινομενική κοινωνική ηρεμία μου(τι λέω πάλι! ). Φίλοι βγήκαν από το σπίτι τους, και στο αυτοκίνητο τους που ήταν παρκαρισμένο απ'έξω, κάποιοι κορυφαίοι ηγέτες του έθνους είχαν αποφασίσει να απλώσουν μια ομελέτα... Κοινώς "μπουγέλωσαν" με τρία αυγά το αυτοκίνητο. Στην αρχή μου φάνηκε λίγο αστείο... Ομολογώ πως κρυφογέλασε το σκατόπαιδο μέσα μου... Μετά όμως το σκέφτηκα... Και το ξανασκέφτηκα.. Και μετά δεν μπορούσα να το βγάλω απ' το μυαλό μου... Και μετά έχασα την μπάλα... "Είναι δυνατό εν έτει 2007 να υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που πετάνε αυγά σε αυτοκίνητα?" αναρωτήθηκα....Και ελπίζω να αναρωτιέσαι κι εσύ, γιατί αν όχι, τότε σημαίνει ότι είναι φυσιολογικό, και θα πάρω το διαβατήριο ανα χείρας και θα την κάνω με σιγανά βηματάκια προς την έξοδο...("όχι ακόμα, γιατί δεν έχω λεφτά, αλλά ίσως αργότερα" αναφωνεί μέσα μου η λογική κυνική πλευρά μου, αλλά την αγνοώ όπως πάντα, και συνεχίζω)...Δηλαδή όπως είπα και στο αντίστοιχο comment μου στο συγκεκριμένο βλόγι, τι μένει? Να πετάμε γιαούρτια στους τεντι-μπόιδες? Κι εγώ που είχα μείνει με την εντύπωση πως ο σημερινός πολιτισμένος νεοέλληνας δεν δέχεται τέτοιες ρίψεις... Το μόνο επιτρεπόμενο είναι να πετάς γαρύφαλλα με τις ντάνες στον Πλούταρχο... Μάλλον έκανα λάθος...Και πάνω που είχα συμβιβαστεί με την ιδέα, τα γαρύφαλλα πλεόν δεν μου φαίνονται τόσο κατινέ... Τόπο στα αυγά...
Κάποιες φορές γίνομαι πολύ σκύλα... Κάποιες άλλες δεν ανέχομαι τον εαυτό μου.... Κάποιες άλλες έχω πλάκα... Κάποιες είμαι τσαντίλω... Κάποιες γκρινιάρα... Κάποιες ναζιάρα.. Κάποιες χαζή.... 'Ολες αυτές τις φορές, και σε όποια φάση ψυχασθένειας και να βρίσκομαι, ένα πράγμα με χαρακτηρίζει(και άλλα, αλλά τώρα ένα μας ενδιαφέρει, πριν βιαστείς να σχολιάσεις)!!!! Αν κρατήσω κάποια παρεξήγηση ή κάποιο πρόβλημα που έχω με άλλον μέσα μου θα σκάσω! Μπορεί λοιπόν να ξεκινήσω και απλά να μουτρώσω στην δυσκολία, αλλά μετά θα πιάσω τον άλλο από το χερι, ή από το πέτο, ό,τι μου είναι πιο appropriate, και θα τα βάλω κάτω να τα συζητήσω.. Ξέρω ότι η ψύχρα από αυτά που κρατάμε μέσα μας μπορεί να γίνει παγετός... Και προτιμώ να γίνομαι γκρινιάρα και να το λύνω, παρά να με αφήνω να χτυπήσω Τιτανικό....Και λοιπόν τα παίρνω κανονικά, όταν συζητάω κάτι με κάποιον, και γυρίζει και μου απαντάει με e-mail, θίγοντας όλα τα θέματα της συζήτησης στα οποία είχε ήδη αντιδράσει.. Πάει σπίτι μετά και δεν είναι ευχαριστημένος με την τροπή της συζήτησης και σου λέει ας κράξω και λίγο έτσι που δεν είναι απέναντι μου ο άλλος, και δεν μπορεί να αμυνθεί... Ενήλικες άνθρωποι είμαστε (οι περισσότεροι)... 'Οταν στεκόμαστε απέναντι και συζητάμε, δεν έχουμε το θάρρος της γνώμης μας? Δεν καταλαβαίνω... Γράφεις στον άλλο e-mail μην αφήνοντας του περιθώριο να απαντήσει εκτός αν θελήσει να κάνει διάλογο δι' αλληλογραφίας.... Καλό το Internet, αλλά όταν ο άλλος είναι φίλος σου, κάποιες φορές είναι καλύτερο να σηκώνουμε τον πισινό μας και να πηγαίνουμε να τον βρούμε ή να πληκτρολογούμε 10 νούμερα στο τηλέφωνο... Όχι να λύνουμε τα προβλήματα μας κρυμμένοι πίσω από μια ψυχρή οθόνη... Έλεος!
Ξύπνησα το πρωί νυσταγμένη και κουρασμένη... Κοιμήθηκα πολύ λίγο.... Είχα surreal internet συζήτηση και παρασύρθηκα... Και σήμερα σύρθηκα προς το ΙΚΑ της ενορίας μου βοήθεια του... Τρέχουν οι δόσεις, τρέχουν.. Έτρεξα κι εγώ να πάρω το επίδομα ασθενείας... Περίμενα στην ουρά.. Αλλά δεν είναι κακό... Δουλειά έχουν οι άνθρωποι. Καταλαβαίνω. Περίμενα λίγο ακόμα. Θα έπρεπε να έχουν ξεχωριστά νουμεράκια για τους "μια ερώτηση να κάνω μόνο". Κάποια στιγμή ήρθε η ώρα μου. Πλησίασα δειλά δειλά. "Καθίστε..". Μα μόλις σηκώθηκα...! Ας κάτσω. Με φωνάζουν.. Μου έδωσε ένα χαρτί και μου είπε να περιμένω στο δίπλα γκισέ. Ας περιμένω. Δεν έχω να κάνω και κάτι καλύτερο. Κάποια στιγμή, πήρα το πολυπόθητο χαρτί για να δώσω στον εργοδότη μου. Πήγα λοιπόν κι εγώ στο μαγαζί, μου το υπέγραψαν, και ξαναπήγα..Άλλο νουμεράκι... 242... Στον τελευταίο γκισέ κόκκινο και φωτεινό το 241...Κα εκεί περίμενα 32'... Κανένας άνθρωπος μέσα στο δωμάτιο... Κανένας εκτός από μένα... 241... Πόση ώρα χρειάζεται να γίνει 242? 6 υπάλληλοι πίσω από τα γραφεία. Μόνη μου έξω... 32'... Δεν πειράζει. Δουλειά είχαν. Χτύπησε το κουδούνι και το 241 έγινε 242! Αλληλούια! Έδωσα τα χαρτιά μου."Περιμένετε"..Α! Αυτό ήταν! Test drive! Σε τσεκάρουν στην ικανότητα αναμονής. Μετά όμως θα επιβραβευθείς για την αναμονή σου!!! Θα σκάσει το ρευστό. Ας μην πολυλογώ άλλο..Έφτασα στο ταμείο. Μαζεύτηκαν 7 υπάλληλοι για να μετρήσουν τα λεφτά. Ήταν πολλά βλέπεις.. 32,94€.... Λέω να μας βγάλω έξω απόψε... Μήπως να μας πάω σε μεγάλη πίστα? Είναι πολά τα λεφτά, Άρη....
Είναι Πέμπτη 15/2/2007... Μόλις γύρισα από τη δουλειά... Με ταλαιπωρεί λίγο ο πρόσφατος αποχωρισμός από την σκουλικαντέρα μου, και κουράζομαι εύκολα... Θα αναρρώσω όμως...
Σήμερα η κούραση μου είναι πιο γλυκιά... Γυρίζοντας από τη δουλειά σήκωσα το βλέμμα μου προς τα πάνω... Εκεί... Λίγο πιο ψηλά... Και τι είδα? Αστέρια.. Και όμως... Έχουν περάσει μήνες από την τελευταία φορά που είδα αστέρια στην πλ. Αμερικής... Συγκινήθηκα.. Τελικά είδες? Δεν είναι τόσο δύσκολο να ικανοποιηθώ...
Χθες πέρασα πολύ όμορφα σε περίπτωση που αναρωτιέσαι... Η αγάπη μου μου έδωσε αυτόγραφο :) και λουλούδια, και σοκολάτες, και αρκουδάκι... Και βγήκαμε έξω, στηθήκαμε στην ουρά για ένα πιάτο φαί δίπλα σε ένα δρόμο που διέσχιζαν άνθρωποι μόνο σε δυάδες... Και το ένα πιάτο έγιναν πέντε, και τελικά τίποτα δεν φάγαμε.. Αλλά καθόμασταν δίπλα, και λέγαμε ανοησίες, και μου κρατούσε το χέρι, και...
...και κάποιες φορές απλά δεν χρειάζεσαι κάτι άλλο...
Τώρα τι να πω κι εγώ η γυναίκα?...
Πέρασα τόσα χρόνια αντιστεκόμενη σθεναρά στην επίδραση του Αγ. Βαλεντίνου.. Βλακείες... Τόσα χαμένα λεφτά.. Εκμετάλλευση συναισθημάτων.... Βλακείες.-
Έλα όμως που τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Φέτος πρώτη φορά είμαι πραγματικά ερωτευμένη.. Και βρέθηκα ανήμπορη να στέκομαι μπροστά σε βιτρίνες με κόκκινες καρδούλες, απερίσκεπτα σ'αγαπώ, κουκλάκια αγάπης και μεθυσμένης υπερτοξικής δηλητηρίασης, μη μπορώντας να αποφασίσω τι είναι καλύτερο για την αγάπη μου..
Και πάνω που έκραζα το εμπορικό μεγαλείο που κρύβεται πίσω από τις παντόφλες "μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε", αισθάνθηκα απόγνωση που δεν είναι κάτι αρκετά χαριτωμένο για το μωρό μου...
Ντροπή μου μεγάλη γυναίκα... Αυτά για να μην κοροιδεύεις ποτέ τους άλλους... Τελικά κάτι πήρα... Αλλά και ευχαριστημένη δεν είμαι.. Ήθελα περισσότερη αγάπη, περισσότερες καρδιές, περισσότερη χαριτωμενιά. Ήθελα το μωρό μου να έχει δικό του σπίτι, με ένα ξεχωριστό δωμάτιο που ίσως χώραγε την αγάπη μου.. Ή το τεράστιο κουκλάκι που μου γυάλισε... Δεν πειράζει... Ίσως μας συμβεί μόνο μια φορά...
Πρώτη φορά που πέφτει 14 Φεβρουαρίου και είμαι πραγματικά ερωτευμένη.. Πρώτη φορά που πέφτει 14 Φεβρουαρίου και η σχέση μου μου λέει μετά από σχεδόν 1 χρόνο ότι είναι ακόμα ερωτευμένος μαζί μου... Χαλάλι να γίνει... Θα πάρω και καρδούλες, και καρτούλες, και λουλούδια και σοκολατάκια!!!! Ας χαρούνε λίγο και οι έμποροι με τόση κρίση στην αγορά!!!!
Μπροστά στην αγάπη, ας γίνουμε και λίγο θύματα... Θα έχω μπόλικα χρόνια λογικά μπροστά μου για να γκρινιάζω για τον ερωτικό παραλογισμό της ημέρας...
Φέτος απλά θέλω να τον χαρώ!
Δηλώνω μπροστά στο μοναδικό αναγνώστη μου ότι δεν πρόκειται να ξαναμακρυγορήσω(εκτός αν είναι πολύ σημαντικο:ρ).. Εχω δυο καταχωρήσεις τεραστίων... Και τώρα αφού τα πα και ξέσκασα θα ακολουθήσω το λακονίζειν εστί φιλοσοφείν... Άντε και καλά κέφια!
Και να μετά τη γκρίνια που ξημέρωσε μια καινούρια μέρα!
Με ένα ελαφρύ κάψιμο κάτω δεξιά. Το έτερον ήμισυ έβγαλε τη σκωληκοειδή του απόφυση 11/1. Νά'τανε η ζήλεια ψώρα...30/1, μόλις 19 μέρες αργότερα μπήκα στο χειρουργείο με οξεία σκωληκοειδήτιδα... Μα το θέλω το σκουλήκι μου.. Μη μου το παίρνετε... Και να'μαι στο προσωπικό fear factor... Τρέμω τα νοσοκομεία και τις ναρκώσεις. Αλλά επιβίωσα. Στο τσακ, αλλά τα κατάφερα. Και επειδή είμαι 1,79μμ. ζήλεια ψώρα και το σκουλήκι μου. 20εκ. Να για να μάθω. Τόση ανοία. Μου έβγαλαν τα έντερα να πάρουν φρέσκο αέρα. Τόσα χρόνια σου έχουμε χαρίσει, ούτε μια μέρα έξω δε μας έχεις βγάλει. Αμ πώς? Βγήκαν και δεν ξανάμπαιναν.. Σημαδεύτηκα.... Όχι πως θα βγαινα έξω με χαμηλοκάβαλο μπικίνι, αλλά και να'θελα με 10 εκ. σημάδι που να πάω... Χαλάλι.
Ευχαριστώ το θεό ή ό,τι υπάρχει που το αγάπη μου ξεσκουληκιάστηκε πριν απο μένα και είδα τα σημάδια και πήγα στο γιατρό. Γιατί ειδαλλως δε με έβλεπα να με προλαβαίνουν.. Επέμβαση ρουτίνας ξεκίνησε, αλλά μας τσάκισε λίγο στο τέλος.
Άσε που είχα και surreal νάρκωση. Ξύπνησα μέσα στη μέση και χάζευα στον καθρεύτη του κεντρικού φωτός την κοιλιά μου από ψηλά. Και μετά καθόμουν σε ασημοπράσινη πλαστική καρέκλα μέσα σε μαύρο δωμάτιο με άπλετο φως να σηζητάω με την Κλέα τι ώρα να ξυπνήσουμε. Να'ναι καλά το αγάπη μου και πάλι. Με είχε απειλήσει πως αν δεν ξυπνήσω θα μπει στο χειρουργείο και θα κλάσει στη μούρη μου. Και θα πει στους γιατρούς πως είναι γκόμενος μου για να ντραπώ. Και όντως το σκεφτόμουν στον ύπνο μου. Και ανυπομονούσα να ξυπνήσω για να τον ξαναδώ. Μου φτάνει αυτό. Το σωστό timing είναι το παν.
Το σκουλήκι μου δεν άντεξε αυτή την μάταιη ζωή αφού το σκουλήκι του μας άφησε χρόνους. Και θυσιάστηκε. Και εγώ βιαζόμουν να ξυπνήσω για να το κάνω μα. Μα!!
Θαυμάσια η επέμβαση, θαυμάσια και η νοσηλεία. Άτιμο ΙΚΑ. Τίποτα δεν καλύπτει. Ξεπαραδιάστηκα. Και έπαθα και κατάθλιψη λόγω της νάρκωσης. Έκλαιγα σαν την Μαρία της σιωπής 5 μέρες μετά. Με τρελά mood swings.
Πάει πέρασε! Όλα καλά! Να βρω τι θα ντυθώ τις απόκριες μένει:P
Περαστικά μας!
