Φαίτ το αυγουλάκι σου...

-Συγνώμη για πριν...

-Ε, ήσουν βλάκας πριν. Ήσουν έυθικτος εκείνη την ώρα.

-Εγώ δεν ήμουν έυθικτος. Δεν ξέρω πως φαινόμουν. Δεν έκανα τίποτα..

-Μα γιατί ζητάς συγνώμη τότε?...

30 λεπτά μετά...

-Αφού παιδί μου ο αδελφός σου στην είπε. Ήσουν τσιτωμένος.

-Εσύ ήσουν τσιτωμένη και έυθικτη. Είναι άδικο να με κρίνεις για μια στιγμή.

-Μα σου είπα "εκείνη τη στιγμή". Δεν σε έκρινα για όλον τον κοσμο.

30 λεπτά μετά...

-Εγώ δεν ήμουν έυθικτος. Δεν ξέρω πως φαινόμουν. Δεν έκανα τίποτα.

-Όχι ήσουν. Εγώ δεν μίλησα καθόλου. Εσύ ήσουν τσιτωμένος.

30 λεπτά μετά...

-Εσύ ήσουν εύθικτη...

-Όχι, εσύ ήσουν βλάκας...

8 ώρες μετά

-Αφού στο είπαν και τα αδέλφια σου πως φαινόσουν κάπως.

-Εγώ δεν ήμουν τίποτα, δεν ξέρω πως φαινόμουν.

-Ε, ρώτα τα αδέλφια σου.

Αποχώρηση εν μέσω τσιτσιρίζοντων νεύρων...

-Πολύ ώριμο....

-Τι είπες? (από τα σκαλιά εν μέσω ταχέας εξόδου)

-Πολύ ώριμο....

-... Ποδοβολητά

Η πόρτα σκάει με δύναμη πάνω στην πόρτα. Η γιαγιά της σηκώνεται έντρομη από τον ύπνο. Τσακώνονται...

30 λεπτά μετά...

-Ρεύμα είχε και χτύπησε η πόρτα....

-Όχι, εσύ την χτύπησες.

-Ε, εγώ την χτύπησα, τι να κάνουμε τώρα?

30 λεπτά μετα, χτυπάει τηλέφωνο...

-Δεν έπρεπε να φύγω έτσι.

-Δεν πειράζει...

Επαναλαμβάνεται ο προηγούμενος διάλογος με μεγαλύτερα ψήγματα ψυχραιμίας.

-Εντάξει, ο καθένας κατάλαβε κάτι λάθος. Ας ξεμπερδεύουμε με αυτό.

-Δεν έχει σημασία.

-Όχι, έχει, εχω δουλειά, θα τα πούμε σε λίγο.

Πόση ώρα 2 νοήμονες άνθρωποι μπορούν να χαραμήσουν, και πόση φαιά ουσία, μέχρι να συνειδητοποιήσουν πως δεν έχει σημασία γιατί τσακώνονται?

Δεν ξέρω, θα σας ενημερώσω αργότερα...

Και ο Θεός βοηθος. Καλημέρα?

Update! 30/1/08

Βγαίνοντας από το σπίτι τούτη την αποφράδα ημέρα, ξεκινάω να πάω στο ταχυδρομείο. Έχω ένα ειδοποιητήριο για δέμα. Μπαίνοντας παίρνω νούμερο, και στήνομαι στην ουρά με τα δέματα. Είχα ρωτήσει την προγούμενη μέρα κι εκεί μου είπαν να περιμένω. Περιμένω... περιμένω... πριν από μένα είναι δυο παλικάρια που θέλουν να στείλουν 3600 γράμματα... Και μετράνε όλοι τους.... Περιμένω υπομονετικά με ένα κόμπο στην καρδιά για την αγάπη μου... Με είχε πάρει τηλέφωνο να μου ζητήσει συγνώμη που έφυγε έτσι... Ακόμη πονούσα όμως για την ασυννενοησία μας. Όσο συλλογίζομαι διάφορες ανοησίες με πίκρα στην ψυχή μου, βλέπω μια γκομενίτσα να με προσπερνά και να στέκεται ατίθασα μπροστά μου. Αλλά χωρίς ίχνος ντροπής μιλάμε. Απλά με πέρασε και στάθηκε μπροστά μου. Έτσι απλά. Γυρίζω στον διπλανό μου και του λέω:"Συγνώμη, μήπως είμαι αόρατη?". Ο διπλανός (25χρονο περίπου χωρίς ίχνος χιούμορ όπως αποδειχτηκε) μου μουρμουράει ένα "όχι", και γυρίζει από την άλλη. 30 λεπτά μετά και αφού έχουν μετρηθεί τα 3606 τελικά γράμματα, φτάνει η γκομενίτσα μπροστά, και σκάω μύτη δίπλα της. Ήμουν και με την πίκρα μου δεν ήθελα πολύ να της βγάλω τα μάτια. Γυρίζω λοιπόν στην υπάλληλο μέ εκείνο το πολύτιμο "Αρτεμης Μάτσας" ύφος και λέω, συγνώμη θέλω να παραλάβω αυτό, η κοπέλιά απλά στάθηκε μπροστά μου, εγώ έχω σειρά.

Η υπάλληλος ζοχαδιασμένη από το μέτρημα μάλλον μου λέει, "τι περιμένετε εδώ κυρία μου, εδώ είναι για δέματα."... "μα, δέμα έχω να παραλάβω..."...."να περιμένετε στη σειρά. Δυστυχώς για μένα ο μόνος τρόπος να περιμένω στη σειρά για "όλες οι υπηρεσίες εκτός από δέματα" σήμαινε πως έπρεπε να ξαναπάρω νούμερο, γιατί το δικό μου είχε περάσει ήδη. Ξαναπέρνω νούμερο με τόσα νεύρα που είμαι πλέον έτοιμη να βάλω τα κλάμματα. Μετά από 1 ώρα φτάνει η σειρά μου. Πλησιάζω στο ταμείο, δίνω το καρτελάκι μου και την ταυτότητα μου. Ψάχνει η κοπέλα , ψάχνει να βρει το πράγμα μου. Βλέπω ένα δέμα που ταιριάζει σε διαστάσεις, και έχει την μάρκα της εταιρίας που θα μου το έστελνε πάνω, και λέω "συγνώμη, νομίζω πως είναι αυτό το δέμα στο πάνω ράφι... " Με αγνοούν επιδεικτικά. Μετά από 10 λεπτά και αφού είχε ψάξει όλα τα ράφια και όλα τα ντουλάπια πλην δύο, μου λέει "μα αυτό είναι δέμα, γιατί δεν περιμένατε στα δέματα?" Επειδή υπάλληλος είμαι κι εγώ και δεν θέλω να δίνω τους άλλους, είπα να κάνω την καρδιά μου πέτρα, και να μην την στείλω να μαζέψει ραδίκια από την πααναγιά την Σουμελά, λέω "σας παρακαλώ, περίμενα ήδη εκεί, μου είπαν να περιμένω εδώ, σας λέω το πακέτο μου είναι αυτό εκεί στο ράφι, μπορείτε να μου το δώσετε, παρακαλώ?" Της πήρε ακριβώς ένα τέταρτο να ψάξει όλους τους φακέλους γύρω γύρω από το δέμα, και τελικά να μου το παραδώσει. Φεύγω απογοητευμένη και συχτιρησμένη με τα ΕΛΤΑ, πάω σπίτι, ντύνομαι και φεύγω για δουλειά. Με το που ανοίγω την πόρτα, φεύγει σαν βολίδα ένας τύπος δίπλα μου προν την αντιθετη κατεύθυνση, με κοιτάει και μου λέει "αει γαμήσου". Είμαι επισήμως έτοιμη να κλάψω μέχρι σκασμού. Η δουλειά κύλισε μαλακισμένα. Έπεφτε ένα dvd, πήγαινα να το σηκώσω, έριχνα 10. Πιάστηκαν τα μαλλιά μου σε μια βίδα ενός ραφιού, και ξεριζώθηκε μια τούφα. Το ταμείο βγήκε λειψό, και κλειδώνοντας χτύπησα το κεφάλι μου στο πόμολο της πόρτας, όπου και έμεινα ένα 10λεπτο, αναρωτόμενη αν έχω ανοίξει το κεφάλι μου. Πάω σπίτι, και με το που μπαίνω μέσα, αρχίζουν τις ατάκες για την πόρτα (το είχατε ξεχάσει αυτό, ε? Κι εγώ...), και πως ήθελα να την ξεκολλήσω, και καλύτερα να την βγάλουμε για να μην την σπάσω, και όλα αυτά τα τραγικά...Εκεί δεν άντεξα... Ψέλλισα ένα "μα τι έχετε πάθει όλοι σήμερα?" έβαλα τα κλάμματα και έκλαιγα για την επόμενη 1 ώρα. ΄΄Ηρθε ο Διονύσης, τα βρήκαμε, με παρηγόρησε, πήγε 12, πέρασε η μέρα, και καλά ξεκουμπίδια. Του χρόνου πάλι?