Tzotza

Προσπαθούσα να γράψω ένα σχόλιο στο τελευταίο ποστ της Τζοτζα. Έγραψα ένα σεντόνι, κι ακόμη έγραφα. Οπότε.. καταλαβαίνετε...

Οι γονείς μου χώρισαν όταν εγώ ήμουν 7. Ο γάμος τους ήταν τόσο κακός και τόσο ψυχοφθόρος για εμάς, που ειλικρινά νομίζω πως το διαζύγιο τους ήταν ότι καλύτερο μου έχει συμβεί. Η μαμά μου και οι γονείς της δεν προσπάθησαν ποτέ εσκεμμένα να μας κάνουν να μισήσουμε τον πατέρα μου. Εξάλλου έγω είχα αρκετούς λόγους να τον μισώ από μόνη μου.
Παρ'ολ'αυτά, διαβάζοντας το ποστ της φιλενάδας μου, αναρωτήθηκα πόσο ψυχικό σθένος, πόση δύναμη χρειάζεται για να αντιμετωπίσεις ένα χωρισμό έχοντας 3 παιδιά. Και διατηρώντας ΄την ψυχραιμία και την εγκράτεια να μην κακολογήσεις τον πατέρα τους μπροστά τους. Ένα διαζύγιο συνήθως μας γεμίζει αν μη τι άλλο θυμό, απογοήτευση, είναι μια τρομαχτική νέα αρχή, και όταν έχεις 3 παιδιά, πρέπει να είναι τουλάχιστον πανικογενές!
Και τώρα κάθομαι και διαβάζω τις λέξεις μιας γυναίκας που 1 χρόνο μετά όχι μόνο ξεπερνάει τον χωρισμό της, όχι μόνο προσπαθεί να είναι μια καλή μαμά, αλλά προσπαθεί να μην στερήσει και τον πατερά τους από τα παιδιά της.
Και η αγαπητή Tzotza κάνει και κάτι άλλο.
Κάθε φορά που ο Διονύσης μου με ρωτάει αν τον αγαπάω, του λέω πολύ. Κάθε φορά μου με ρωτάει αν θα τον αγαπάω πάντα, του λέω πως δεν ξέρω αν θα είμαστε μαζί για πάντα, αλλά θα τον αγαπάω για πάντα. Γιατί οι στιγμές που έχω περάσει μαζί του είναι οι στιγμές της μεγαλύτερης ευτυχίας μου σε αυτή τη ζωή. Και μου εύχομαι να τα καταφέρω, γιατί οι στιγμές που ζεις με έναν άνθρωπο είναι μοναδικές. Πετώντας αυτές τις στιγμές χάνεις την εμπειρία, τον χρόνο και τις στιγμές που σε κάνουν τον άνθιρωπο που είσαι σήμερα. Είναι πολύ σύσκολο όμως....
Αισθάνομαι λοιπόν δέος μπροστά στη γυναίκα που μετά από σχεδόν 20 χρόνια μπορεί να κάθεται στον υπολογιστή της και να γράφει πως πάντα θα τον αγαπάει. Πάντα, ακόμη και αν της ράγισε την καρδιά. Την ώρα που όλοι όταν χωρίζουνε, θέλουν όπως είπε και μία μικρή τσαπερδόνα, να πετάξουν τους πρώην τους στο λάκο με τα φίδια και να σταθούν στην άκρη τραβώντας φωτογραφίες.
Ξέρω πως ο λόγος μου δεν έχει ιδιαίτερη συνοχη, και πως πηδάω από το ένα θέμα στο άλλο, αλλά τα λόγια της σε αυτό το τελευταίο της ποστ με συγκλόνισαν. Την θαυμάζω γιατί προσπαθεί να συντηρήσει την αγάπη, ακόμα κι αν δεν είναι πια μαζί, όχι μόνο για χάρη των παιδιών της. Δεν το κάνει βεβιασμένα και με το ζόρι, αλλά γιατί σέβεται την ζωή της και τις επιλογές της. Και για μένα αυτό είναι το πιο σημαντικό. Αυτό είναι που μου΄λέει πως η γλυκια μας tzotza, είναι δυνατή, και όχι μόνο θα καταφέρει να κάνει 2 μέτρα τα παιδιά της(ή λίγο πιο κάτω:P), αλλά θα συνεχίσει να αγαπάει την ζωή της, τα μυστικά της, τα στραβά, τα ανάποδα, και τα γέλια και τις χαρές μιας μεγάλης ζωής. Και της το εύχομαι ολόψυχα.
Tzotza μου, να είσαι πάντα καλά και ευτυχισμένη, και να έχεις πάντα αυτή τη δύναμη να συγχωρείς, να αφήνεσαι, και να αγαπάς, κούκλα μου, γιατί αν και είσαι ευαίσθητη, έχεις βρει περισσότερο το νόημα από πολλούς από εμάς.