Νατ

Και δεν μιλάω για το ναυτικό ταμείο. 

Κάποιες φορές το μόνο που χρειάζεσαι είναι μια φωνή γνώριμη, να σου πει τις δικές της ανασφάλειες, τα δικά της άγχη, τα δικά της παράπονα. Να της πεις τα δικά σου. Τότε νιώθεις κι εσύ πάλι άνθρωπος. Ξεπερνάς λίγο τις ενοχές της παράνοιας και του παραπόνου σου, και νιώθεις φυσιολογικός. Ότι και αν συνεπάγεται αυτό. Γι αυτό χρειαζόμαστε τις φιλενάδες. 
Και ξαφνικα.. χαμόγελο:)