35

Και να που καμιά φορά και χωρίς πολλή προσπάθεια τα κάνεις όλα σκατά. 

Μια κακή διάθεση, ένα παράπονο, ένα στραβό βλέμμα, και τρέχεις να μαζέψεις τ' ασυμμάζευτα. 

Και καλά αν ο άλλος είναι λογικός και έχει κατανόηση.

Πες ότι το ένα κακό το γλίτωσες. 

Με το ενοχικό το σύνδρομο μετά τι κάνεις?

Γιατί ο άλλος δεν μπορεί να πληρώνει συνέχεια τις ανασφάλειες σου και τα πληγωμένα θέλω σου. 

Αλλά καμιά φορά δεν μπορώ. Είμαι κι εγώ τρομάρα μου γάμησε τα. 

Δεν μπορώ να μην είμαι καλά και να είμαι χαχαχου και χουχουχα. 

Μάλλον θα έπρεπε που και που να καταπιέζομαι από το να χαλάω την κατάσταση. 

Αλλά αυτό θα με βγάλει και πουθενά?

Δεν είμαι αχάριστη. 

Είμαι παραπονιάρα,. 

Ξέρω ότι είμαι ευλογημένη με πολλά πράγματα. 

Ξέρω ότι σε κάποια άλλα απλά πρέπει να κοπιάσω περισσότερο από άλλους. 

Μια ζωή αυτό έκανα. 

Αλλά τώρα είμαι κουρασμένη. 

Και η υπομονή μου είναι άφαντη. 

Γαμώτο. 

Λες να περνάω κρίση ηλικίας?

100 και κλεψιά.

100η ανάρτηση.
Κλέψιμο γιατί εγώ ένα σχόλιο ήθελα να κάνω, και έπεσα σε κατοστάρι.
Τι είναι αυτά τα 100?
Και τώρα?
Τα εκατόστησα.
Να τα διακοσαρήσω?
Θα δούμε:)

Εντελώς συμπτωματικά το σχόλιο που ήθελα να κάνω είναι βλογιστικού χαρακτήρα.
Κάνω μια βόλτα στις πλατείες των γειτόνων και είναι όλες άδειες.
Εκτός από του ψαρά με την χρυσή καρδιά.
Τοπίο εγκατάλειψης.
Αλλά τουλάχιστον έχουμε ψάρια.
Ελπίζω προσωρινά ρε γαμώτο.
Η εγκατάλειψη.
Όχι τα ψάρια.

Την Τρίτη ημέρα κατά τας γραφάς

Γενικα πιστεύω πως είμαι θερμός άνθρωπος. Δεν εννοώ ότι κρατάω τα υγρά σας σε συγκεκριμένη θερμοκρασία.Εννοώ πως ειμαι έξω καρδια. Θα φωνάξω, θα γελάσω, θα γελάσω φωναχτα, θα κλάψω, κ.ο.κ. Ίσως γι αυτό αυτή η ψύξη μου άλλαξε τα φώτα. Καγγελο η κυρία.
Τα νέα ήταν καλα. Τόσο καλά που αν είμασταν λίγο καλύτερα θα αγοράζαμε μπιμπερό τώρα.
Πού να καταλάβεις?
Τρελοί άνθρωποι είμαστε;)

Παράπονο άνευ λόγου και με λόγο.

Σήμερα όλα πάνε καλά και ανάποδα.

Πήρα καλά νέα. Πολύ καλά νέα. 

Περιμένω αύριο τα πιο σημαντικά. Ελπίζω να είναι καλά. 

Όλη την προηγούμενη εβδομάδα ήμουν σε αναμονή.

Αγχος.

Πολύ άγχος.

Τα καλά νέα είναι καλά. 

Αλλά ξαφνικά παίρνεις μια ανάσα και ένας τόνος άγχους που κατέπνιγες πέφτει και σε πλακώνει. 

Αισθάνομαι πολύ αχάριστη ρε γαμώτο. 

Είμαι πολύ πιεσμένη με τα λεφτά, με το θέμα που περιμένει απαντήσεις, με την ζωή μου γενικά. 

Και όλο τρέχει στο μυαλό μου το "παράπονο" του Ελύτη, και πέρα από το δικό μου παράπονο, 

έχω και ενοχές που παραπονιέμαι. 

 Να είσαι συνειδητοποιημένα παράλογος είναι κουραστικό.

Μούτρα. Νʼ αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Τη μέρα, την κάθε σου μέρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές.   

Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.

Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.

Και να μη βλέπεις πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. Σʼ εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους. Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.

Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα. Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς. Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.

Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω. Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους. Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.

Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν. Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει

όσο κι αν το κυνηγά

πάντα, πάντα θα ʽναι αργά

δεύτερη ζωή δεν έχει.

δεύτερη ζωή δεν έχει.

Νατ

Και δεν μιλάω για το ναυτικό ταμείο. 

Κάποιες φορές το μόνο που χρειάζεσαι είναι μια φωνή γνώριμη, να σου πει τις δικές της ανασφάλειες, τα δικά της άγχη, τα δικά της παράπονα. Να της πεις τα δικά σου. Τότε νιώθεις κι εσύ πάλι άνθρωπος. Ξεπερνάς λίγο τις ενοχές της παράνοιας και του παραπόνου σου, και νιώθεις φυσιολογικός. Ότι και αν συνεπάγεται αυτό. Γι αυτό χρειαζόμαστε τις φιλενάδες. 
Και ξαφνικα.. χαμόγελο:)