Μαλάκα

"Εμείς παλαιότερα δουλεύαμε". Δεν κοπροσκυλιάζαμε. Εσείς όλη μέρα, καφέ και τσιγάρο."

ο εξηντάρης με εξασφαλισμένη τη σύνταξη του, το σπίτι του, τα προς το ζην, με κοιτάει με ύφος απογοήτευσης. 

"Εσείς οι νέοι. Δεν ξέρετε τι πάει να πει δουλειά. Εμείς κοπιάζαμε για την οικογένεια μας."

Εμείς δεν θα κάνουμε οικογένεια, φίλτατε. 

Εμείς δουλεύουμε από το πρωί ως το βράδυ για 400€. Το νοίκι μας είναι τόσα. 

Γυρίσαμε δεξιά, αριστερά, ψάξαμε για δουλειά, μας έκλεισαν την πόρτα στα μούτρα μας. 

Πασχίζουμε και δουλεύουμε μαύρα, κλαίμε για τα ένσημα που ποτέ δεν πήραμε. Κλαίμε γιατί σε 30-40 χρόνια από σήμερα, αν έχουμε καταφέρει να επιβιώσουμε, θα ζητιανεύουμε. 

Κάθεσαι εκ του ασφαλούς και μου λες ότι εμείς δεν γνωρίσαμε πόλεμο. Έχεις δίκιο. Δεν είδαμε το αίμα να στάζει, δε γνωρίσαμε βομβαρδισμούς, δεν απειλήθηκε η ζωή μας. 

Κατακρεουργήθηκε το μέλλον μας όμως. 

Εσύ πολέμησες και δούλεψες για να κατακτήσεις τη ζωή σου, την ελευθερία σου, την οικογένεια σου. 

Εγώ ζω με την πλασματική ελευθερία που μου πλασάρουν υπό καθεστώς τρομοκρατίας. Και πρέπει να είμαι ευχαριστημένη. Που δεν ξέρω αν αύριο θα έχω λεφτά να ζω. Που θα πρέπει να γυρίσω πίσω στη μάνα μου 35 χρονών άνθρωπος. Που κλαίμε με τους φίλους και γελάμε ταυτόχρονα, γιατί έχουμε να πάρουμε παπούτσι 3 χρόνια. Πόλεμο δε ζήσαμε, ζήσαμε όμως το θάνατο της αξιοπρέπειας μας. 

Και τι θέλαμε?

Οι γονείς μας δούλεψαν, κόπιασαν. Έφτιαξαν το σπίτι τους, παντρεύτηκαν, έκαναν παιδιά, και πάλευαν να τα μεγαλώσουν, να τα σπουδάσουν, να φτιάξουν εκείνο το ερείπιο το εξοχικό που τους άφησε η γιαγιά. Εμείς δουλεύουμε, κοπιάζουμε για να βγάλουμε το μήνα όσο κάνει το ένα σου παπούτσι. Και εσύ κρίνεις ότι είμαστε ρέμπελοι. 

Ποιοι? Εμείς, οι αιώνια ρομαντικοί που ελπίζουμε ότι όλα θα πάνε καλά. 

Εσύ αγωνίστηκες και ξεπουλήθηκες σε χρόνο dt και στέρησες σε εμένα τη ζωή μου. 

Και έχεις το θράσος να με κρίνεις. Θα έπρεπε να φοβάσαι μην ανοίξω το στόμα μου και σε κρίνω εγώ. 

Αρκετά με την πικροχολίαση. Εμείς κάτω δεν θα το βάλουμε. Μαλάκα.