Πωπω...

Καλά είναι φοβερό το ότι ο αριθμός των φορών που θα σκεφτώ το βλόγι μου, είναι συνήθως αντιστρόφως ανάλογος με τις φορές που κάθομαι να γράψω. Χι. Τίποτα δεν άλλαξε, εκτός από σπίτια, ανεργία, τα χάλια μας τα μάυρα, αλλά πάντα με αγάπη, φίλους, άσπονδους, σπονδεμένους, κλπ κλπ:) Αχ, όλοι χάλια είναι, οπότε καλά είμαστε:)