Χμ...

Σε σκεφτόμουν συνέχεια αυτές τις μέρες... Όλο ήθελα να γράψω। Έκανα όνειρα για επικά ποστς, ημερήσια, με χιούμορ, ανησυχίες, κλπ κλπ। Την Παρασκευή ένας σεισμός 8,9 χτύπησε την Ιαπωνία. Κράτησε πάνω από 2 λεπτά. Δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα άλλο.

Όταν ήμουν στο δημοτικό είχε γίνει ένας μεγάλος σεισμός στην Καλαμάτα. Είχε κρατήσει 1 λεπτό. Η δασκάλα μας(καλή της ώρα όπου κι αν είναι, την αγαπούσα πολύ την κα Εύη) μας είδε που σνομπάραμε αυτό το λεπτό. Ένα λεπτάκι τόσο δα, σιγά την διάρκεια. Κράτησε το ρολόι της για χρονόμετρο, και μας έβαλε να φανταστούμε πως όλη αυτή τη διάρκεια γινοταν σεισμός. Ήταν το πρώτο μακρύ λεπτό της ζωής μου. Προστέθηκαν και κάποια άλλα αργότερα. Κάτι φρικτά λεπτά σε γιατρούς, σε σεισμούς, σε αίθουσες αναμονής. Αυτό όμως ήταν το πρώτο.
Όταν άκουσα την Παρασκευή για το σεισμό (μέσω twitter φυσικά) ταράχτηκα πολύ. "Ξεφύλλιζα" μανιωδώς παρ'ότι στη δουλειά, cnn, bbc, kyodo. Οι εικόνες τρομακτικές. Περισσότερο από οποιαδήποτε ταινία καταστροφής, περισσότερο από κάθε πρόβλημα μας. Χιλιάδες άνθρωποι παρασύρθηκαν από μαύρα κύμματα, είδαν τα σπίτια, τις οικογένειες, το βιος τους να καταπίνονται από τόνους λάσπης. Σαν κόκκοι σκόνοι παρασύρονταν αυτοκίνητα , μαγαζια, ζωές ολάκερες. Παγωμένη κοιτούσα τις εικόνες που ασκούσαν μια μαγνητική δύναμη πάνω μου. Δεν μπορούσα να σταματήσω να κοιτάζω πόλεις και χωριά να εξαφανίζονται κυριολεκτικά από το χάρτη και σκεφτόμουν πως η καταστροφή αυτή είναι πέρα από τις δυνατότητες ανάκαμψης οποιασδήποτε χώρας. Εγώ, σε μια χώρα που μόλις μία βδομάδα πριν είχε βιώσει την απόλυτη κρίση μπροστά στον τρόμο των 5 εκατοστών χιονιού.
Η ταλαιπωριά της Ιαπωνίας κρατάει ακόμα, και θα συνεχίσει. Όσο οργανωμένος και αν είσαι η πλήρης καταστροφή δεν μαζεύεται. Το εργοστάσιο πυρηνικής ενέργειας στην Φουκουσίμα κινδυνεύει να εκραγεί. Ένα μάτσο αντιδραστήρες υπερθερμαίνονται και η απειλή πυρηνικού ολέθρου δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Πιστεύω πως οι Ιάπωνες θα τα καταφέρουν. Αν και πιστεύω πως.. αν κάτι συμβεί 1 φορά μπορεί να μην ξαναγίνει. Αν συμβεί 2, θα τριτώσει. ΕΙλικρινά όμως, όντως πιστεύω πως θα τα καταφέρουν.
Τι γίνεται όμως με τον κόσμο? Χιλιάδες άνθρωποι αυτή τη στιγμή είναι άστεγοι. Δεν έχουν στέγη, φαγητό... Αρκετοί από αυτούς έχουν χάσει αγαπημένους τους, παιδιά, γονείς.. Δεν έχω αρκετή συμπόνια για αυτούς τους ανθρώπους. Δεν τολμω καν να σκεφτώ τι θα κάναμε εμείς σε μια τέτοια περίπτωση.
Ελπίζω να αποφευχθεί η πυρηνική καταστροφή. Ελπίζω να βρουν κουράγιο οι άνθρωποι να σταθούν στα πόδια τους και να χτίσουν από την αρχή τις ζωές τους. Πάνω από τα συντρίμια. Δεν μπορώ να ευχηθώ τίποτα άλλο παρά υπομονή. Υπομονή και κουράγιο.

inazuma no
kaina wo karan
kusamakura

lend me your arms,
fast as thunderbolts,
for a pillow on my journey.