χιπχοπ

Όταν ήμουνα μικρός μου χανε πει ένα παραμύθι
Ότι αυτό που λέγεται φιλία υπάρχει και ζει σ’ αυτό τον πλανήτη
Μου χαν πει και για κάτι σπουδαίο που το λέγαν ιδεολογία
Και να με πιστός σε ιδανικά, όπως οικογένεια, πατρίδα θρησκεία
Μου ‘χαν πει για μια γενιά εκεί γύρω στο ’60 με ’70
Και μια επανάσταση αν χρειαζότανε η γενιά μου θα έκανε τα ίδια
Μου χαν πει και για κάτι παράξενους με καπέλο και μπλε στολή
Αυτοί θα μ’ έσωναν αν κάποιος κλέφτης στο σπίτι μου μέσα είχε μπει
Μου ‘χαν πει για μία χούντα και για μία αριστερά
Μου ‘παν για κάποιες χαμένες πατρίδες και 400 χρόνια σκλαβιά
Μου ‘παν οτ’ είμαι τυχερός, γιατί τώρα έχουμε δημοκρατία
Και για κάτι που το λέγαν σοσιαλισμό και έμοιαζε μ’ ελευθερία
Μου είπαν ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει για τη δική μου τη γενιά
Και αφού έχουμε ένα πιάτο να φάμε όλα είναι μια χαρά
Μου είπαν να βάλω γρήγορα μυαλό και να συμβιβαστώ
Γιατί κάπου εκεί είναι το νόημα της ζωής, αν το ψάχνω θα το βρω

Όταν ήμουνα μικρός μου ‘χαν πει ένα παραμύθι
Μα είχε άσχημο τέλος και αυτό το ξέρω ήδη
Όταν ήμουνα μικρός μου χαν διδάξει μια ιστορία
Τώρα μου την λεν αλλιώς, μα εγώ μαθαίνω στην πορεία

Τώρα όμως που μεγάλωσα το παραμύθι έχει αλλάξει
Δε φοβάμαι πια τους εχθρούς μου γιατί οι φίλοι μ’ έχουνε κάψει
Και κείνο το σπουδαίο που το λένε ιδεολογία
Έχει καταντήσει γραφικό και ανήκει πια στη ιστορία
Κι όσο για την επανάσταση που θα έκανε η δική μου η γενιά
Την κάνει μέσα από ακριβά αμάξια, ρούχα, μόδα και λεφτά
Και αυτοί οι παράξενοι που λέγονται αστυνομικοί
Είναι οι περισσότεροι οι ίδιοι κλέφτες και επικίνδυνα κομπλεξικοί
Τώρα όλες οι πολιτικές παρατάξεις έχουνε γίνει ένα
Η εξουσία είναι γλυκιά κι ελκυστική για τον καθένα
Εμείς δε βιώσαμε τον πόλεμο, ούτε τη δικτατορία
Μήπως φταίει τελικά αυτό που ακόμα δε νοιώθω ελευθερία;
Κι αμφισβητώ ότι τα πράγματα είναι καλύτερα για μας
Έχουμε υλικά αγαθά, αλλά μας λείπουνε άλλα πολλά
Μου λείπει κάτι αληθινό να μπορώ να πιστέψω άφοβα σε αυτό
Νοιώθω πως ήδη έχω γεράσει πριν προλάβω να μάθω να ζω

Όταν ήμουνα μικρός μου ‘χαν πει ένα παραμύθι
Μα είχε άσχημο τέλος και αυτό το ξέρω ήδη
Όταν ήμουνα μικρός μου χαν διδάξει μια ιστορία
Τώρα μου την λεν αλλιώς, μα εγώ μαθαίνω στην πορεία

Δώσε μου φώτιση θεέ μου, υπάρχει εθνική συσκότιση
Χιλιάδες τα χτυπήματα σε κάθε μου ανόρθωση
Ή ο κόσμος έχει αλλάξει ή δε τον έμαθα ποτέ
Πουτανιά ψέμα κι απάτη θεωρούνται κυριλέ
Κάποτε πίστεψα σε κάτι και μια ιδεολογία
Πίστεψα στη μουσική μου σα να ήτανε θρησκεία
Τώρα πια με το hiphop κάνουν στριπτίζ μεσ’ τα πορνεία
Τόσα χρόνια μέσα στο ψέμα, τώρα νοιώθω αηδία
Ένα μάτσο εγωπαθείς κι επιεικώς κωλόπαιδα
Μια παράσταση κλισέ, αρνητικά όλα τα πρότυπα
Άμα κάτι δε μου κάνει εγώ φεύγω μακριά
Δεν ανήκω σε κανένα, δεν ανήκω πουθενά
Ο κόσμος έχει μολυνθεί, δεν τον νοιάζει ποια είναι η αλήθεια
Είναι λέξη ντεμοντέ και πια του έγινε συνήθεια
Η παράδοση πεθαίνει, η Ελλάδα που να ζει
Βάλανε στο φέρετρο της την ευρωπαϊκή επιγραφή
Η μασονία αλωνίζει μέσα στην ελληνική βουλή
Σοσιαλισμός και χούντα τώρα γίναν ασορτί
Ψεύτικες δημοσκοπήσεις κι αλλοδαποί σε απογραφή
Μα η κυβέρνηση θέλει ψήφους θέλει από κάπου να τους βρει
Σάπια λόγια και ιδέες, η π ο υ τ α ν ι ά σαν αρετή
Και μετά τα 15 η παρθενιά είναι ντροπή
Τι πειράζει όμως αυτό; Τώρα είμαστε ευρωπαίοι
Ψάξε να βρεις τον αντρισμό σου σε ένα αμάξι που να λέει
Βρες κι ένα καλό τσουλί για να συμπληρώσει την εικόνα
Γίνε λίγο κουνιστός, στην Ευρώπη είναι μόδα
Ας χαρούμε χωρίς λόγο, έχουμε 21ο αιώνα
Αν το ήξερε ο Σωκράτης τότε θα είχε αλλάξει χώρα

Όταν ήμουνα μικρός μου ‘χαν πει ένα παραμύθι
Μα είχε άσχημο τέλος και αυτό το ξέρω ήδη
Όταν ήμουνα μικρός μου χαν διδάξει μια ιστορία
Τώρα μου την λεν αλλιώς, μα εγώ μαθαίνω στην πορεία



ffc 2005 παραμύθι

Χμ...

Σε σκεφτόμουν συνέχεια αυτές τις μέρες... Όλο ήθελα να γράψω। Έκανα όνειρα για επικά ποστς, ημερήσια, με χιούμορ, ανησυχίες, κλπ κλπ। Την Παρασκευή ένας σεισμός 8,9 χτύπησε την Ιαπωνία. Κράτησε πάνω από 2 λεπτά. Δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα άλλο.

Όταν ήμουν στο δημοτικό είχε γίνει ένας μεγάλος σεισμός στην Καλαμάτα. Είχε κρατήσει 1 λεπτό. Η δασκάλα μας(καλή της ώρα όπου κι αν είναι, την αγαπούσα πολύ την κα Εύη) μας είδε που σνομπάραμε αυτό το λεπτό. Ένα λεπτάκι τόσο δα, σιγά την διάρκεια. Κράτησε το ρολόι της για χρονόμετρο, και μας έβαλε να φανταστούμε πως όλη αυτή τη διάρκεια γινοταν σεισμός. Ήταν το πρώτο μακρύ λεπτό της ζωής μου. Προστέθηκαν και κάποια άλλα αργότερα. Κάτι φρικτά λεπτά σε γιατρούς, σε σεισμούς, σε αίθουσες αναμονής. Αυτό όμως ήταν το πρώτο.
Όταν άκουσα την Παρασκευή για το σεισμό (μέσω twitter φυσικά) ταράχτηκα πολύ. "Ξεφύλλιζα" μανιωδώς παρ'ότι στη δουλειά, cnn, bbc, kyodo. Οι εικόνες τρομακτικές. Περισσότερο από οποιαδήποτε ταινία καταστροφής, περισσότερο από κάθε πρόβλημα μας. Χιλιάδες άνθρωποι παρασύρθηκαν από μαύρα κύμματα, είδαν τα σπίτια, τις οικογένειες, το βιος τους να καταπίνονται από τόνους λάσπης. Σαν κόκκοι σκόνοι παρασύρονταν αυτοκίνητα , μαγαζια, ζωές ολάκερες. Παγωμένη κοιτούσα τις εικόνες που ασκούσαν μια μαγνητική δύναμη πάνω μου. Δεν μπορούσα να σταματήσω να κοιτάζω πόλεις και χωριά να εξαφανίζονται κυριολεκτικά από το χάρτη και σκεφτόμουν πως η καταστροφή αυτή είναι πέρα από τις δυνατότητες ανάκαμψης οποιασδήποτε χώρας. Εγώ, σε μια χώρα που μόλις μία βδομάδα πριν είχε βιώσει την απόλυτη κρίση μπροστά στον τρόμο των 5 εκατοστών χιονιού.
Η ταλαιπωριά της Ιαπωνίας κρατάει ακόμα, και θα συνεχίσει. Όσο οργανωμένος και αν είσαι η πλήρης καταστροφή δεν μαζεύεται. Το εργοστάσιο πυρηνικής ενέργειας στην Φουκουσίμα κινδυνεύει να εκραγεί. Ένα μάτσο αντιδραστήρες υπερθερμαίνονται και η απειλή πυρηνικού ολέθρου δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Πιστεύω πως οι Ιάπωνες θα τα καταφέρουν. Αν και πιστεύω πως.. αν κάτι συμβεί 1 φορά μπορεί να μην ξαναγίνει. Αν συμβεί 2, θα τριτώσει. ΕΙλικρινά όμως, όντως πιστεύω πως θα τα καταφέρουν.
Τι γίνεται όμως με τον κόσμο? Χιλιάδες άνθρωποι αυτή τη στιγμή είναι άστεγοι. Δεν έχουν στέγη, φαγητό... Αρκετοί από αυτούς έχουν χάσει αγαπημένους τους, παιδιά, γονείς.. Δεν έχω αρκετή συμπόνια για αυτούς τους ανθρώπους. Δεν τολμω καν να σκεφτώ τι θα κάναμε εμείς σε μια τέτοια περίπτωση.
Ελπίζω να αποφευχθεί η πυρηνική καταστροφή. Ελπίζω να βρουν κουράγιο οι άνθρωποι να σταθούν στα πόδια τους και να χτίσουν από την αρχή τις ζωές τους. Πάνω από τα συντρίμια. Δεν μπορώ να ευχηθώ τίποτα άλλο παρά υπομονή. Υπομονή και κουράγιο.

inazuma no
kaina wo karan
kusamakura

lend me your arms,
fast as thunderbolts,
for a pillow on my journey.