Σήμερα πέρασα όλη τη μέρα μου στη δουλειά κάνοντας σχέδια απόδρασης. Από τη δουλειά, από το σπίτι, από τη γειτονιά, από την Αθήνα. Και πάνω στο όνειρο έμπαιναν μόνο πελάτες αγανακτισμένοι με τη ζωή τους σε αυτή τη γειτονιά, που ακόμη και super αντιρατσιστής να είσαι, σου σφίγγει την καρδιά. Γυναίκες να κάνουν πεζοδρόμιο και να πηδιούνται με τις "κατακτήσεις" τους έτσι σε μια γωνιά του δρόμου. Ούτε σε ξενοδοχείο, ούτε καν σε αυτοκίνητο. Σε μία σκοτεινή γωνία. Οι "φίλοι" τους να ελέγχουν από απέναντι στον δρόμο. Ανήλικοι, άνεργοι, απροστάτευτοι, άπραγοι, άστεγοι έχουν καταλάβει την πλατεία και πλέον ακόμα και σιδερένια νεύρα αν έχεις ή αν βγήκες από μυθιστόρημα που έχει σαν ήρωα τον Κουασιμόδο και εσύ είσαι η άσχημη αδελφή του, πάλι δεν γλιτώνεις το επίμονο καμάκι. Καμάκι που όταν είσαι περιτριγυρισμένη από 30, ίσως να μην είναι και τόσο διασκεδαστικό. Οι ίδιοι άνθρωποι έλλειψει στέγης, κατουράνε και χειρότερα στα δέντρα τις πλατείας, και στην περίφραξη της οικοδομής στην κάτω πλευρά. Οι κατσαρίδες πλέον σκαρφαλώνουν στα χέρια και στα πόδια μας, και αν μου πείτε πως για τις κατσαρίδες δεν φταίνε οι μετανάστες, θα σας πω πως σε μια γειτονιά που κανείς δεν βάζει ένα ευρώ για να τις καταπολεμήσει, θα θεριέψουν, και θα πετάξουν, και θα βγουν και τσάρκα στο δρόμο, και θα ψηλώσουν, και θα μεγαλώσουν, και θα σου ζητήσουν και τον λόγο. Αίσχος. Τέτοια ντροπή για την γειτονιά μου δεν έχω αισθανθεί ποτέ. Και ζω 31 χρόνια εδώ. Το να πηγαίνω μέρα μεσημέρι στις κούνιες με την τρίχρονη ανηψιά μου, και να είναι 25ρηδες ξαπλωμένοι στις κούνιες γελώντας, και να πρέπει να περιμένω 20 λεπτά για να σηκωθεί ένας από αυτούς το θεωρώ αίσχος. Και δεν μπορώ να πω και τίποτα, γιατί μου φτύνουν και ένα ρατσίστρια στα μούτρα, και αισθάνομαι και άσχημα. Δεν έχω πρόβλημα, ούτε με την φυλή, ούτε με το χρώμα, ούτε με τίποτα άλλο ρατσιστικό. Έχω πρόβλημα με την βρωμιά, και την δυσπιστία, και την ανοχή, και τις απειλές, και τον όχλο, και την έλειψη στοιχειώδους παιδείας. Κρίμα να πάρει. Πάντα έλεγα πως το λάθος είναι αυτών που φεύγουν από την γειτονιά. Τώρα ξέρω πως το λάθος και η ευθύνη βρίσκονται αλλού. Στα πόδια αυτών που έχουν να δουν κατσαρίδα από εκείνο το ντοκυμαντερ του National Geographic, που έχουν να μπουν σε τρόλευ 20 χρόνια, και που δεν έχουν δουλεψει μια μέρα στη ζωή τους πραγματική δουλειά. Τους "κυρίους" τους ασφαλείς στις δερμάτινες καρεκλίτσες τους, που τους βολεύει η άγνοια και η απόγνωση μας. Καλά να πάθουμε.
