Κόσμος Vs Κλέα 1-0

3 μήνες ήμουν χωρίς ιντερνετ. 3 μήνες συνέβησαν πολλά και τίποτα. 3 μήνες έχω να διαβάσω βλόγια. 3 μήνες πέρασαν. Ζήλεψα, έκλαψα, γέλασα, κουράστηκα, κοιμήθηκα, ξαγρύπνησα, και πολλά άλλα. Έφτασε πια Πάσχα. Και εγώ είμαι στα όρια μου. Δεν είμαι χαρούμενη. Θέλω τόσο πολύ να είμαι.
15 χρόνια πριν ήμουν εγώ. Πάντα με παραπάνω κιλά, πάντα με νεύρα, πάντα τσαμπουκαλού και ό,τι να'ναι. Όσες φορές με είχε ρωτήσει κάποιος τι θα άλλαζα πάνω μου, πάντα έλεγα το ίδιο. Ό,τι να'ναι εκτός από την προσωπικότητα μου. Μου άρεσε που είχα τσαμπουκά. Μου άρεσε που στενοχωριόμουν και το καταλάβαινε το 1/100 του πληθυσμού που με ήξερε, κι αυτό στο 20% των περιπτώσεων. Βράχος η Κλέα. Ακούραστη. Δυναμική, αποφαισμένη πως όποια μαλακία και αν της καθότανε θα την προσπερνούσε με μεγάλες δρασκελιές. Πολύ με γούσταρα.
Τώρα είμαι 30 ετών. Είμαι χρεωμένη και δεν πρόκειται να ξεχρεώσω άμεσα. Είμαι εκατομμύρια κιλά. Βαριέμαι να βγάλω τα φρύδια μου. Στη δουλειά μου δεν χαμογελάω. Τις στιγμές που είμαι ευτυχισμένη φοβάμαι πως θα συμβεί το χειρότερο. Φοβάμαι και τη σκιά μου. Φοβάμαι πως θα πάω να βγάλω τις αμυγδαλές μου και θα πεθάνω. Φοβάμαι πως έχω διαβήτη, χοληστερίνη, και πως θα πεθάνω στα 35 μου από εγκεφαλικό ή καρδιακό. Φοβάμαι πως θα πέσει κάποια καταστροφή σε αυτούς που αγαπώ. Φοβάμαι πως δεν θα πάρω ποτέ τη ζωή μου στα χέρια μου. Πως θα έχω ανάγκη πάντα να είμαι σε μια μίζερη δουλειά σε μίζερη κατάσταση, σε μια μίζερη ζωή. Φοβάμαι πως έχω γίνει η πλέον αδιάφορη γυναίκα στον κόσμο. Πως έχω χάσει το χιούμορ μου, πως έχω χάσει τη γυαλάδα στο μάτι μου που τόσο τη γούσταρα. Φοβάμαι πως δεν είμαι πλέον επιθυμητή σαν γκόμενα, και πως θα πρέπει να παρακαλάω για να πηδηχτώ. Φοβάμαι να στείλω στο διάολο τον διάολο μου. Φοβάμαι τον εαυτό μου. Θέλω να σταματήσω να κλαίω.
Φοβάμαι τόσο πολύ και θέλω να μείνω μόνη μου. Θέλω να μην ακούω άνθρωπο. Δεν θέλω κανένας να μου πει πως όλα θα πάνε καλά. Δεν είμαι αχάριστη. Ξέρω πως έχω να φάω, και πως έχω και τα 2 πόδια, και τα 2 χέρια μου. Θέλω να ανασάνω όμως. Θέλω να μπορώ να ουρλιάξω. Θέλω να μπορώ να νευριάζω χωρίς να φοβάμαι. Θέλω να μπορώ να κλάψω. Θέλω ηρεμία. Θέλω να ξυπνάω το πρωί και να μην μου φωνάζουν. Θέλω να κοιμάμαι το βράδυ με ένα χάδι. Θέλω πολλά... Θέλω το κουράγιο να αποδεχτώ αυτά που συμβαίνουν.

Θεέ μου, δώσε μου το κουράγιο να αλλάξω αυτά που μπορώ να αλλάξω, την καρτερικότητα να αποδεχτώ αυτά που δεν μπορώ να αλλάξω και τη σοφία να καταλαβαίνω τη διαφορά......

Κάποια από αυτά τα έχω ήδη. Είμαι πνιγμένη όμως. Είμαι πνιγμένη στα χρ΄΄εη και στη γκρίνια. Σε μια καρικατούρα του εαυτού μου. Ο Δ. προσπαθεί να μου πει πως είναι δίπλα μου. Όλα θα πάνε καλά. Και εγώ τον πιστεύω. Τι είναι όμως αυτό που καταδυναστεύει τη σκέψη μου, και με κάνει να αισθάνομαι πως όλα τελειώνουν? Μόλις περνάει ο Επιτάφιος απ'έξω. Δεν είναι πολύ θρησκευόμενη, αλλά αισθάνομαι πως θρηνώ κι εγώ για κάτι με όσους πιστούς θρηνούν για τον φυσικό θάνατο του Κυριου τους. Εγώ θρηνώ για την Κλέα που ήξερα κι αγαπούσα. Για εκείνη που πάντα με στήριζε στα δύσκολα που είχαν έρθει, και που αν ήταν εδώ θα με στήριζε για τα δύσκολα που θα έρθουν. Η ώρα είναι 21¨33 τώρα που γράφω. Δεν ήθελα να γράψω. Ήθελα τόσο πολύ να μιλήσω όμως. Να μιλήσω σε κάποιον που να μη με ξέρει. Ή σε κάποιον που με ξέρει. Όλα θα πάνε καλά. Έτσι εκβιάζω τον εαυτό μου. Τα μάτια μου είναι μαύρα από το κλάμα. Αναρωτιέμαι αν η αγάπη που αισθανόμαστε και γεμίζει τις ζωές μας, είναι κάτι που νιώθουμε ή κάτι που το μυαλό μας λέει πως πρέπει να νιώσουμε. Ελπίζω πως είναι το πρώτο. Γιατί χωρίς αγάπη δεν μπορώ να σωθώ. Είμαι άδεια. Μόνο εσύ μπορείς να με σώσεις. Εσύ κι εγώ. Αλλά σε κουράζω.

Forthnet Vs OTE

Λοιπόν αγαπημένοι και πιστοί μου αναγνώστες...
Έκανα αίτηση στη Forthnet για να κόψω τον ΟΤΕ.
Από την Προπροηγούμενη Πέμπτη δεν έχω τηλέφωνο. Από την προηγούμενη Τετάρτη δεν έχω ούτε και Internet.
Έχει λέει κάτι ο βρόγχος μου.... Μην πω τίποτα... Οπότε απέχω λίγο, ούτε να σας διαβάσω προλαβαίνω, ούτε τίπτις....
Θα επανέλθω δριμύτερη...

Στα 79, όταν θα'μαι γιαγιά...

Όταν θα είμαι γιαγιά....
-θα παίζω magic the gathering με τα εγγόνια μου.
-θα πηγαίνω στις συναυλίες των iron maiden(αθάνατοι), και χτυπάω τα λευκά μακριά μαλλιά μου στο ρυθμό του Πάρκινσον.
-θα έχω 3 γάτες, τον Φρόντο, τον Σαμ, και τον Έντι.
-Θα κάνουμε σκανταλιές με την αδελφή μου. (Θα πηγαίνουμε στο Κοσμικόν και θα τρώμε καταίφια.)
-Θα κάνω βόλτες στον κήπο με τον άνδρα μου, και θα περπατάμε στον δρόμο χεράκι, χεράκι.
-Το βράδυ θα κοιμόμαστε αγκαλιά και θα μου λέει παραμύθια για να με κοιμήσει.
-Θα έχω βαρεθεί το μαύρο, και όλα μου τα ρούχα θα είναι ροζ, κίτρινα και κόκκινα εμπριμέ με βούλες.
-Θα έχω εξοχικό για τους 6 μήνες του χρόνου, και θα καλλιεργώ ντομάτες και φασολάκια.
-Θα έχω μεγάλες τριανταφυλλιές, θα έχουν ονόματα, και θα συζητάω μαζί τους κάθε πρωί.
-Θα έχω πει 600 φορές στα εγγόνια μου, πώς αγάπησα τον παππού τους, και κάθε φορά που θα ξεκινάω να την ξαναλέω, δεν θα με βαριούνται, αλλά θα ξαπλώνουν τα πηγούνια τους πάνω στο χέρι τους, και θα με χαζεύουν με χαμόγελο.
-Θα έχω μια τεράστια συλλογή από μακριές λευκές τούφες στο κεφάλι μου, και θα παίζω μαζί τους όταν θα βαριέμαι.

:P
Ελπίζω να είμαι πλήρης, να έχω ζήσει όπως ονειρεύομαι, να έχω την υγεία μου, να μην επιβαρύνω τα παιδιά μου, να τα έχω βοηθήσει να ζουν την ζωή που θέλουν. Να έχω τον αγαπημένο μου, να μου κρατάει ακόμη το χέρι, και να έχω την δύναμη να τον κάνω να μην μετανοιώσει ποτέ για τίποτα.

Σήμερα διάβασα το τελευταίο ποστ της 3partiesaday για τα γεράματα της. Μου άρεσε τόσο πολύ το κείμενο της, και αντί να κάνω σχόλιο έκανα δικό μου ποστ. Σας προσκαλώ λοιπόν να γράψετε κι εσείς για τα ένδοξα γεράματα μας. Έτσι κάπως ονειρικά και αφηρημένα!!!

Καλημέρα!!!!!!!!!!!!

Tzotza

Προσπαθούσα να γράψω ένα σχόλιο στο τελευταίο ποστ της Τζοτζα. Έγραψα ένα σεντόνι, κι ακόμη έγραφα. Οπότε.. καταλαβαίνετε...

Οι γονείς μου χώρισαν όταν εγώ ήμουν 7. Ο γάμος τους ήταν τόσο κακός και τόσο ψυχοφθόρος για εμάς, που ειλικρινά νομίζω πως το διαζύγιο τους ήταν ότι καλύτερο μου έχει συμβεί. Η μαμά μου και οι γονείς της δεν προσπάθησαν ποτέ εσκεμμένα να μας κάνουν να μισήσουμε τον πατέρα μου. Εξάλλου έγω είχα αρκετούς λόγους να τον μισώ από μόνη μου.
Παρ'ολ'αυτά, διαβάζοντας το ποστ της φιλενάδας μου, αναρωτήθηκα πόσο ψυχικό σθένος, πόση δύναμη χρειάζεται για να αντιμετωπίσεις ένα χωρισμό έχοντας 3 παιδιά. Και διατηρώντας ΄την ψυχραιμία και την εγκράτεια να μην κακολογήσεις τον πατέρα τους μπροστά τους. Ένα διαζύγιο συνήθως μας γεμίζει αν μη τι άλλο θυμό, απογοήτευση, είναι μια τρομαχτική νέα αρχή, και όταν έχεις 3 παιδιά, πρέπει να είναι τουλάχιστον πανικογενές!
Και τώρα κάθομαι και διαβάζω τις λέξεις μιας γυναίκας που 1 χρόνο μετά όχι μόνο ξεπερνάει τον χωρισμό της, όχι μόνο προσπαθεί να είναι μια καλή μαμά, αλλά προσπαθεί να μην στερήσει και τον πατερά τους από τα παιδιά της.
Και η αγαπητή Tzotza κάνει και κάτι άλλο.
Κάθε φορά που ο Διονύσης μου με ρωτάει αν τον αγαπάω, του λέω πολύ. Κάθε φορά μου με ρωτάει αν θα τον αγαπάω πάντα, του λέω πως δεν ξέρω αν θα είμαστε μαζί για πάντα, αλλά θα τον αγαπάω για πάντα. Γιατί οι στιγμές που έχω περάσει μαζί του είναι οι στιγμές της μεγαλύτερης ευτυχίας μου σε αυτή τη ζωή. Και μου εύχομαι να τα καταφέρω, γιατί οι στιγμές που ζεις με έναν άνθρωπο είναι μοναδικές. Πετώντας αυτές τις στιγμές χάνεις την εμπειρία, τον χρόνο και τις στιγμές που σε κάνουν τον άνθιρωπο που είσαι σήμερα. Είναι πολύ σύσκολο όμως....
Αισθάνομαι λοιπόν δέος μπροστά στη γυναίκα που μετά από σχεδόν 20 χρόνια μπορεί να κάθεται στον υπολογιστή της και να γράφει πως πάντα θα τον αγαπάει. Πάντα, ακόμη και αν της ράγισε την καρδιά. Την ώρα που όλοι όταν χωρίζουνε, θέλουν όπως είπε και μία μικρή τσαπερδόνα, να πετάξουν τους πρώην τους στο λάκο με τα φίδια και να σταθούν στην άκρη τραβώντας φωτογραφίες.
Ξέρω πως ο λόγος μου δεν έχει ιδιαίτερη συνοχη, και πως πηδάω από το ένα θέμα στο άλλο, αλλά τα λόγια της σε αυτό το τελευταίο της ποστ με συγκλόνισαν. Την θαυμάζω γιατί προσπαθεί να συντηρήσει την αγάπη, ακόμα κι αν δεν είναι πια μαζί, όχι μόνο για χάρη των παιδιών της. Δεν το κάνει βεβιασμένα και με το ζόρι, αλλά γιατί σέβεται την ζωή της και τις επιλογές της. Και για μένα αυτό είναι το πιο σημαντικό. Αυτό είναι που μου΄λέει πως η γλυκια μας tzotza, είναι δυνατή, και όχι μόνο θα καταφέρει να κάνει 2 μέτρα τα παιδιά της(ή λίγο πιο κάτω:P), αλλά θα συνεχίσει να αγαπάει την ζωή της, τα μυστικά της, τα στραβά, τα ανάποδα, και τα γέλια και τις χαρές μιας μεγάλης ζωής. Και της το εύχομαι ολόψυχα.
Tzotza μου, να είσαι πάντα καλά και ευτυχισμένη, και να έχεις πάντα αυτή τη δύναμη να συγχωρείς, να αφήνεσαι, και να αγαπάς, κούκλα μου, γιατί αν και είσαι ευαίσθητη, έχεις βρει περισσότερο το νόημα από πολλούς από εμάς.

Φαίτ το αυγουλάκι σου...

-Συγνώμη για πριν...

-Ε, ήσουν βλάκας πριν. Ήσουν έυθικτος εκείνη την ώρα.

-Εγώ δεν ήμουν έυθικτος. Δεν ξέρω πως φαινόμουν. Δεν έκανα τίποτα..

-Μα γιατί ζητάς συγνώμη τότε?...

30 λεπτά μετά...

-Αφού παιδί μου ο αδελφός σου στην είπε. Ήσουν τσιτωμένος.

-Εσύ ήσουν τσιτωμένη και έυθικτη. Είναι άδικο να με κρίνεις για μια στιγμή.

-Μα σου είπα "εκείνη τη στιγμή". Δεν σε έκρινα για όλον τον κοσμο.

30 λεπτά μετά...

-Εγώ δεν ήμουν έυθικτος. Δεν ξέρω πως φαινόμουν. Δεν έκανα τίποτα.

-Όχι ήσουν. Εγώ δεν μίλησα καθόλου. Εσύ ήσουν τσιτωμένος.

30 λεπτά μετά...

-Εσύ ήσουν εύθικτη...

-Όχι, εσύ ήσουν βλάκας...

8 ώρες μετά

-Αφού στο είπαν και τα αδέλφια σου πως φαινόσουν κάπως.

-Εγώ δεν ήμουν τίποτα, δεν ξέρω πως φαινόμουν.

-Ε, ρώτα τα αδέλφια σου.

Αποχώρηση εν μέσω τσιτσιρίζοντων νεύρων...

-Πολύ ώριμο....

-Τι είπες? (από τα σκαλιά εν μέσω ταχέας εξόδου)

-Πολύ ώριμο....

-... Ποδοβολητά

Η πόρτα σκάει με δύναμη πάνω στην πόρτα. Η γιαγιά της σηκώνεται έντρομη από τον ύπνο. Τσακώνονται...

30 λεπτά μετά...

-Ρεύμα είχε και χτύπησε η πόρτα....

-Όχι, εσύ την χτύπησες.

-Ε, εγώ την χτύπησα, τι να κάνουμε τώρα?

30 λεπτά μετα, χτυπάει τηλέφωνο...

-Δεν έπρεπε να φύγω έτσι.

-Δεν πειράζει...

Επαναλαμβάνεται ο προηγούμενος διάλογος με μεγαλύτερα ψήγματα ψυχραιμίας.

-Εντάξει, ο καθένας κατάλαβε κάτι λάθος. Ας ξεμπερδεύουμε με αυτό.

-Δεν έχει σημασία.

-Όχι, έχει, εχω δουλειά, θα τα πούμε σε λίγο.

Πόση ώρα 2 νοήμονες άνθρωποι μπορούν να χαραμήσουν, και πόση φαιά ουσία, μέχρι να συνειδητοποιήσουν πως δεν έχει σημασία γιατί τσακώνονται?

Δεν ξέρω, θα σας ενημερώσω αργότερα...

Και ο Θεός βοηθος. Καλημέρα?

Update! 30/1/08

Βγαίνοντας από το σπίτι τούτη την αποφράδα ημέρα, ξεκινάω να πάω στο ταχυδρομείο. Έχω ένα ειδοποιητήριο για δέμα. Μπαίνοντας παίρνω νούμερο, και στήνομαι στην ουρά με τα δέματα. Είχα ρωτήσει την προγούμενη μέρα κι εκεί μου είπαν να περιμένω. Περιμένω... περιμένω... πριν από μένα είναι δυο παλικάρια που θέλουν να στείλουν 3600 γράμματα... Και μετράνε όλοι τους.... Περιμένω υπομονετικά με ένα κόμπο στην καρδιά για την αγάπη μου... Με είχε πάρει τηλέφωνο να μου ζητήσει συγνώμη που έφυγε έτσι... Ακόμη πονούσα όμως για την ασυννενοησία μας. Όσο συλλογίζομαι διάφορες ανοησίες με πίκρα στην ψυχή μου, βλέπω μια γκομενίτσα να με προσπερνά και να στέκεται ατίθασα μπροστά μου. Αλλά χωρίς ίχνος ντροπής μιλάμε. Απλά με πέρασε και στάθηκε μπροστά μου. Έτσι απλά. Γυρίζω στον διπλανό μου και του λέω:"Συγνώμη, μήπως είμαι αόρατη?". Ο διπλανός (25χρονο περίπου χωρίς ίχνος χιούμορ όπως αποδειχτηκε) μου μουρμουράει ένα "όχι", και γυρίζει από την άλλη. 30 λεπτά μετά και αφού έχουν μετρηθεί τα 3606 τελικά γράμματα, φτάνει η γκομενίτσα μπροστά, και σκάω μύτη δίπλα της. Ήμουν και με την πίκρα μου δεν ήθελα πολύ να της βγάλω τα μάτια. Γυρίζω λοιπόν στην υπάλληλο μέ εκείνο το πολύτιμο "Αρτεμης Μάτσας" ύφος και λέω, συγνώμη θέλω να παραλάβω αυτό, η κοπέλιά απλά στάθηκε μπροστά μου, εγώ έχω σειρά.

Η υπάλληλος ζοχαδιασμένη από το μέτρημα μάλλον μου λέει, "τι περιμένετε εδώ κυρία μου, εδώ είναι για δέματα."... "μα, δέμα έχω να παραλάβω..."...."να περιμένετε στη σειρά. Δυστυχώς για μένα ο μόνος τρόπος να περιμένω στη σειρά για "όλες οι υπηρεσίες εκτός από δέματα" σήμαινε πως έπρεπε να ξαναπάρω νούμερο, γιατί το δικό μου είχε περάσει ήδη. Ξαναπέρνω νούμερο με τόσα νεύρα που είμαι πλέον έτοιμη να βάλω τα κλάμματα. Μετά από 1 ώρα φτάνει η σειρά μου. Πλησιάζω στο ταμείο, δίνω το καρτελάκι μου και την ταυτότητα μου. Ψάχνει η κοπέλα , ψάχνει να βρει το πράγμα μου. Βλέπω ένα δέμα που ταιριάζει σε διαστάσεις, και έχει την μάρκα της εταιρίας που θα μου το έστελνε πάνω, και λέω "συγνώμη, νομίζω πως είναι αυτό το δέμα στο πάνω ράφι... " Με αγνοούν επιδεικτικά. Μετά από 10 λεπτά και αφού είχε ψάξει όλα τα ράφια και όλα τα ντουλάπια πλην δύο, μου λέει "μα αυτό είναι δέμα, γιατί δεν περιμένατε στα δέματα?" Επειδή υπάλληλος είμαι κι εγώ και δεν θέλω να δίνω τους άλλους, είπα να κάνω την καρδιά μου πέτρα, και να μην την στείλω να μαζέψει ραδίκια από την πααναγιά την Σουμελά, λέω "σας παρακαλώ, περίμενα ήδη εκεί, μου είπαν να περιμένω εδώ, σας λέω το πακέτο μου είναι αυτό εκεί στο ράφι, μπορείτε να μου το δώσετε, παρακαλώ?" Της πήρε ακριβώς ένα τέταρτο να ψάξει όλους τους φακέλους γύρω γύρω από το δέμα, και τελικά να μου το παραδώσει. Φεύγω απογοητευμένη και συχτιρησμένη με τα ΕΛΤΑ, πάω σπίτι, ντύνομαι και φεύγω για δουλειά. Με το που ανοίγω την πόρτα, φεύγει σαν βολίδα ένας τύπος δίπλα μου προν την αντιθετη κατεύθυνση, με κοιτάει και μου λέει "αει γαμήσου". Είμαι επισήμως έτοιμη να κλάψω μέχρι σκασμού. Η δουλειά κύλισε μαλακισμένα. Έπεφτε ένα dvd, πήγαινα να το σηκώσω, έριχνα 10. Πιάστηκαν τα μαλλιά μου σε μια βίδα ενός ραφιού, και ξεριζώθηκε μια τούφα. Το ταμείο βγήκε λειψό, και κλειδώνοντας χτύπησα το κεφάλι μου στο πόμολο της πόρτας, όπου και έμεινα ένα 10λεπτο, αναρωτόμενη αν έχω ανοίξει το κεφάλι μου. Πάω σπίτι, και με το που μπαίνω μέσα, αρχίζουν τις ατάκες για την πόρτα (το είχατε ξεχάσει αυτό, ε? Κι εγώ...), και πως ήθελα να την ξεκολλήσω, και καλύτερα να την βγάλουμε για να μην την σπάσω, και όλα αυτά τα τραγικά...Εκεί δεν άντεξα... Ψέλλισα ένα "μα τι έχετε πάθει όλοι σήμερα?" έβαλα τα κλάμματα και έκλαιγα για την επόμενη 1 ώρα. ΄΄Ηρθε ο Διονύσης, τα βρήκαμε, με παρηγόρησε, πήγε 12, πέρασε η μέρα, και καλά ξεκουμπίδια. Του χρόνου πάλι?

Προωθείστε το! Φωτιά στα μπατζάκια μας!

Όπως ανάφεραν προχθές οι ειδήσεις, η ΕΕ εξέδωσε ένα ψήφισμα για όλες τις μεσογειακές χώρες που επλήγησαν από φωτιές, να δεσμευτούν ότι τα δάση που κάηκαν θα ξαναγίνουν δάση, διότι αυτό αφορά ΟΛΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ. Το ψήφισμα υπεγράφη από τις αντιπροσωπείες όλων των Μεσογειακών χωρών ( Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία, Πορτογαλία) και όλων των παρατάξεων... εκτός μίας.
(Α... ρε Ελλάδα αθάνατη)
Ο κ. Ρουσόπουλος είπε ως δικαιολογία ότι αυτό είναι παρέμβαση στο Σύνταγμα της Χώρας βλέπε Αρθρο 24, περί 'δασικών εκτάσεων και δασών' !!... Εκτός, αυτού, προχτές οι ειδήσεις ακόμα και των κρατικών καναλιών αναφέραν οτι 2.000 και πλέον στρέμματα στη Ζαχάρω 'παραχωρήθηκαν για ήπια τουριστική ανάπτυξη' σε μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα.

Οφείλουμε να δείξουμε σε όλα τα κόμματα οτι δεν είμαστε σύμφωνοι και οτι δεν αδιαφορούμε: υπογράψτε το petition για την προστασία των δασών. Οι τωρινές 117.000 υπογραφές είναι πάρα πολύ λίγες - οφείλουμε να τις κάνουμε 2.000.000, αφού η αίτηση αυτή θα σταλεί στη Βουλή, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αλλά και στον ΟΗΕ.
www.petitiononline.com/forestgr/
Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ!

Between a rock and a hard place

Καταστροφή! Είχα γράψει ολόκληρο ποστ και κάτι πάτησα και σβήστηκε! Μα την άγια σκατούλα. Άντε να θυμηθώ τι είχα γράψει τώρα.... Ουφ! Πάμε πάλι!

Λοιπόν... έλεγα που λέτε πως δεν είχα όρεξη να γράψω τίποτις αυτόν τον καιρό. Πολλές ιδέες, αλλά καμία όρεξη.
Σκέφτηκα για αρχή να κάνω ένα ημερολόγιο 2007, με τα κατορθώματα μου του προηγούμενου έτους. Τζίφος. Έγραψα αυτά... Η αγάπη μου βγάζει το σκουλήκι του. Γράφω το πρώτο μου ποστ. Βγάζω το σκουλήκι μου. Γιορτάζω επίσημα Αγ. Βαλεντίνου. Πετάω πρώτη φορά χαρταετό. Γιορτάζω την πρώτη μου επέτειο ενός έτους. Με την αγάπη μου. Γυρίζουμε Kung FlakesΚαι αυτά.... Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλα..

Μετά σκέφτηκα να γράψω μια λίστα με τα new year's resolutions τέτοια εποχή που διανύουμε. Έγραψα αυτά...
Να πηγαίνω στο γυμναστήριο 3 φορές την εβδομάδα, να κάνω ποστ 3 φορές την εβδομάδα,να κερδίζω το τζόκερ, να βγάλω τις αμυγδαλές μου, να κάνω χαρούμενο τον αγάπη μου, όσο μπορώ...

Ορίστε... δεν θυμάμαι τι άλλο είχα γράψει... Ξέρω πως δεν είχα πολύ όρεξη αυτόν τον καιρό. Και είχα πολλά νεύρα. Πολλή ένταση στη δουλειά. Όλη μέρα ακούω βλακείες, και δεν μπορώ να μιλήσω... Πολλή ένταση στο σπίτι. Όλη μέρα ακούω βλακείες και δεν μπορώ να μιλήσω. ...Μόνο ο αγάπης μου με κάνει χαρούμενη, και επειδή είμαι τόσο πηγμένη και απογοητευμένη, του γκρινιάζω και δεν τον ακούω.... Τι βλάκας που είμαι...

Μετά διαβάζω tzotza. Με πιάνει μια απογοήτευση. 3 ώρες μου πήρε να σκέφομαι τι σχόλιο να της κάνω στο τελευταίο της ποστ. Βλέπετε η τζοτζούλα, είναι από τα πιο γλυκά παιδιά εδώ μέσα. Είχε ένα μυστικό τον τελευταίο καιρό που την έκανε πολύ πολύ χαρούμενη. Αλλά μάλλον το μυστικό την στενοχώρησε, και ήταν απογοητευμένη. Το μυστικό μάλλον σχολίασε ελπιδοφόρα το ποστ, αλλά δεν είμαι και σίγουρη. Θα ήθελα να είναι χαρούμενη, και ακόμα και αν το μυστικό μας την έκανε με σιγανά βηματάκια, να συνεχίσει να είναι αισιόδοξη και χαρούμενη. Ουφ!

Μετά διαβάζω Μαξίμ. Πάει ο βλάκας φαντάρος... Μα τον άι οφ δε τάιγκερ... Γιατί ρε φίλε Μάξιμε μας το έκανες αυτό? Γιατί? Εγώ τώρα τι θα διαβάζω πρώτο πρώτο όταν κάθομαι στο γραφείο μου, μου λές? Άσε που πρώτη φορά κατάφερω να φχαριστηθώ τόσο τετράδα και ο ένας θα μου φύγει θα πάει να κάνει πους απς. Ντροπή... Εμένα δεν με σκέφτηκες που θα πας να γίνεις κομμάντος κι εσύ σαν το έτερον 1/3 μου.. Τςτςτς... Ντροπίς πράματα... Θα μου λείψεις βλαμμένε.... (!?!?!)

Αυτά που λέτε... Ό,τι και να πω είναι λίγο.... Ευτυχώς που έχω την αγάπη μου.. Μακάρι να μπορούσα να του πω πόσο χαρούμενη με κάνει... και να με πιστέψει:P Δεν μου αρέσει όταν είμαι στα down μου...

Ξαναματάουφ! Ελπίζω το 2008 να μας φέρει υγεία σε όλους... Και υπομονή και αντοχή, γιατί σε μένα έχουν στερέψει λίγο. Μια λοιπόν που έγραψα και το πρώτο ποστ του 2008, να κάνω και το πρώτο γκάλοπ του 2008, στο οποίο ελπίζω να απαντήσουν και οι δύο που με διαβάζουν:P

New Year's Resolutions 2008. Ποιές είναι οι μεγάλες αποφάσεις σας? Ποιές οι επιθυμίες και οι δοκιμασίες σας για το 2008? Προσοχή, θα επανεξεταστείτε τέλος 2008.:P

Καλή χρονιά να έχουμε!!!!