Κουράστηκες? Μπορεί...

Πάγος. Ανεπιθύμητος. Ντροπή.
Κενό.
Εκείνη και η υπερβολή της αντικρυστά σε καρέκλες από ψυχρό μάρμαρο. Οι ευθύνες στους ώμους της κυρτώνουν την πλάτη της σε μια μίζερη καμπούρα. Φοβάται, όχι... τρέμει το κενό που αισθάνεται.
Τρέμει την αγάπη που της κλείνει πονηρά το μάτι καθησυχάζοντας την πως όλα θα φτιάξουν, και εκείνη δεν την πιστεύει.

Πόνος. Απορία.
Για τις αντοχές του άλλου.
Για τις δικές της. Πόσο ακόμα?
Πρέπει να αλλάξει.

-Μη στενοχωριέσαι. Σ'αγαπώ. Μην ανησυχείς.
-Είναι στη φύση μου...

Μια φύση αλόκοτη. Γυναικεία όσο και αν το αποφεύγει. Ανασφάλεια. Εγωισμός. Ποιος βλέπει μόνο τα λάθη τα δικά του και όχι των άλλων; Και φόβος......
είναι τα λάθη μόνο δικά της;...
Και αν ναι, έχει σημασία?Πόσους συμβιβασμούς είναι πρόθυμος να κάνει;... Στο μυαλό σχέσεις ουτοπικές. Πόσους συμβιβασμούς προτίθεται να κάνει εκείνη? Και πως η αγάπη της δεν θα τον σκλαβώσει αν έχει απλά συμβιβαστεί? Και πως θα είναι σίγουρη για την αγάπη της αν το κτήνος που κρύβει μέσα της μετά από απανωτές οπισθοχωρήσεις έχει χωθεί σε μία γωνίτσα του μυαλού της και καραδοκεί για εκδίκηση? Και αν λένε για αγάπη από συνήθεια? Δεν έχει αγαπήσει πριν, δεν μπορεί να το συνηθίσει έτσι απλά. Εκείνης η ζωή κρέμεται από το χαμόγελο του. Πόσο δίκαιο είναι να φορτώνεις κάποιον με την ευτυχία σου? ....Η δική του ζωή μόλις αρχίζει. Εκείνη ξέρει. Ποτέ δεν υπήρξε πιο ευτυχισμένη. Με κανέναν. Εκτός από εκείνες τις στιγμές. Θα ήθελε να μπορεί να γυρίσει τον χρόνο πίσω. Πόση δυστυχία να μην μπορείς να κάνεις κάποιον ευτυχισμένο..... Τα μάτια της έχουν πια πρηστεί από το κλάμα. Δάκρυα που τα αισθάνεται να πηγάζουν από το κέντρο της ύπαρξης της. Είναι βασανιστική η σκέψη. Θα ήθελε να μπορούσε να μην σκέφτεται. Αυτό την βάζει πάντα σε μπελάδες. Θέλει να μείνει μόνη της. Χωρίς κανέναν. Να μην μπορεί να βασανίσει κανέναν με τα προβλήματα, τα χρέη, τα άγχη, τις γκρίνιες. Το κεφάλι της έρμαιο πλέον της αδυναμίας της. Πέρασαν ώρες. Και όμως τα δάκρυα δεν σταμάτησαν. Νοιώθει σαν να κόπηκε ένα κομμάτι της καρδιάς της και αιμορραγεί. Μάλλον το τέλος δεν είναι αυτό. Αλλά.... Το "μπορεί" αντηχεί επαναλαμβανόμενο στο μυαλό της....Ίσως έχει έφεση στο δράμα... Ίσως φταίει ότι βιώνει τα πάντα συναισθηματικά... Ίσως φταίει πως είναι εκδηλωτική και ο φόβος δεν θα σταθεί στον γρήγορο κτύπο της καρδιάς, αλλά θα σκιάσει το βλέμμα της... Ίσως φταίει τελικά για όλα....

Τι κρίμα... Να σταθεί σε εγωισμούς... Να μην μπορεί να του φωνάξει να κόψουν τις μαλακίες και να αρκεστούν στο ότι αγαπιούνται. Τι κρίμα να γίνεται η ίδια ο χειρότερος εφιάλτης της... Τι κρίμα να ζει με αυτή την ευθύνη.... Έχει πλέον μουσκέψει το νυχτικό από το κλάμα. Άσκοπο. Τα μάτια της τσούζουν. Και πονάει η καρδιά της. Το κεφάλι της πλέον κρούει τον κώδωνα του κινδύνου. Πρέπει να ηρεμήσει. Πρέπει να αφήσει την καρδιά της να επανέλθει σε κανονικούς ρυθμούς. Είναι δυνατή στην τελική. Ξέρει να επιβιώνει. Έχει βιώσει χειρότερα. Έχει υποστεί απόρριψη, βία, ξύλο, εξαναγκασμό, έχει υποστεί την αμφισβήτηση του ίδιου της του εαυτού όταν όλα είχαν πάει στον διάολο. Ναι. Ξέρει. Έχει μάθει πλέον. Τώρα είναι διαφορετικά. Αλλά ακόμα και αν πλέον δάκρυα φυλαγμένα ξεσπούν, ξέρει πως να τα κάνει να σταματήσουν αν χρειαστεί. Το είχε ξανακάνει. Δεν της αρέσει. Ξέρει πως αύριο όλα θα είναι καλύτερα. Εκτός από τους κύκλους κάτω από τα μάτια και τον λυτρωτικό πονοκέφαλο που θα της απαγορεύει την σκέψη. Είχε να κλάψει 8 χρόνια. Τον τελευταίο χρόνο δεν μπορεί να σταματήσει. Το βρίσκει λυτρωτικό να μπορεί να κλάψει. Να μην ντρέπεται γιατί είναι άνθρωπος με αδυναμίες και συγκινήσεις. Τα δάκρυα δεν θα στερεύουν ποτέ. Είχε μάθει όμως να τα συγκρατεί. Είχε μάθει να είναι πέτρα, και βράχος. Και τώρα αισθάνεται σαν βότσαλο έρμαιο στο κύμα που έρχεται.... Τα δάκρυα ελαττώνουν τώρα που το μαξιλάρι νωπό πλέον βολεύεται κάτω από το καταραμένο κεφάλι της. Δεν μπορεί να κοιμηθεί. Αλλά θα ξαπλώσει. Θα χαζεύει το κενό μέχρι να την λυπηθεί ο Μορφέας και την συντροφεύσει. Ούτως ή άλλως...
αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα... ή όχι;