Με έχει φάει εδώ και μέρες η αγωνία.. Τι να γράψω? Έχω μια απίστευτη όρεξη στο μυαλό μου για σενάρια τρελά.. Το σώμα απρόθυμο...
Για να ικανοποιήσω τις αυξημένες οικονομικές απαιτήσεις, άρχισα να δουλεύω 11ωρα. Έχω να πάρω ρεπό 3 βδομάδες, και αν τύχει και σχολάσω 8 το βράδυ I thank my lucky star...
Στο μαγαζί έχω δουλειά. Και σε ένα νέο πνεύμα ανακαίνησης και ανακατατάξεων έχω κουβαλήσει τα μισά έπιπλα του μαγαζιού. Αναρωτιέμαι πότε θα σπάσει σαν κλαράκι του χειμώνα η σπονδυλική μου στήλη.
Τα πόδια μου έχουν διπλασιαστεί σε μέγεθος, και πονάνε σχεδόν ανυπόφορα.
Ο φρονιμήτης μου αποφάσισε να μου υπενθυμίσει την ύπαρξη του. Δεν το βρήκα πολύ ευγενικό εκ μέρους του.
Κι εμένα ο πισινός μου θέλει μπλογκ. Κουβαλάω τραπέζια και ταινίες στο μαγαζί, και στο μυαλό μου γυρνάνε σαν σβούρα ιστοριούλες και φωτογραφίες, και πράγματα που πάντα λέω πως θέλω να γράψω, αλλά ποτέ δεν το κάνω. Ευτύχως που έχω και την αγάπη μου να μου χαιδεύει τα πόδια να να μου λέει "υπομονή αγάπη μου, όλα θα περάσουν". Είμαι πολύ πιο τυχερή από άλλους...
Για αυτό αφού γκρίνιαξα αρκετά θα σχολιάσω κάτι που άφησα ασχολίαστo, και που σήμερα ένα συγκεκριμένο περιστατικό triggered στο κεφάλι μου!
Η φωτογραφία της unisef που είδες ίσως σε προγούμενο ποστ, με απασχολούσε εδώ και ένα μήνα περίπου. Δεν αξιώθηκα να γράψω κάτι, απλά κότσαρα την φωτογραφία σκέτη. Θα μου πεις, μια εικόνα χίλιες λέξεις.. Βλακείες. Ήθελα να πω πράγματα.
Ήθελα να πω πόσο σημαντική είναι η οικογένεια για ένα παιδι. Να είναι το περιβάλλον του ισορροπημένο. Και δεν θα μιλήσω για περιπτώσεις με σεξουαλικά προβλήματα, ή για παιδιά που βρίσκονται στα φανάρια, ή 5 μέτρα κάτω από το έδαφος ή για αυτά που δεν έχουν γνωρίσει γονείς ή για αυτά που πεινάνε. Δεν είμαι άξια να μιλήσω για αυτά. Ελπίζω απλά πως ο καλός θεούλης, ή όποιος τέλος πάντων, κάποια στιγμή θα τα δικαιώσει, ή όσο χαζό κι αν ακούγεται, θα εκδικηθεί αυτούς τους ανθρώπους που βλάπτουν μικρά παιδια.
Ήθελα να εστιάσω στα μικρότερα προβλήματα. Σε αυτά που δεν φαίνονται. Σε αυτά που σε κάνουν 30 χρόνια μετά να αναρωτιέσαι γιατί δεν αισθάνεσαι φυλιολογικός. Η μη φανερή βία είναι καμιά φορά εξίσου δύσκολη με την φανερή, και μπορεί να πονάει εξίσου ή ίσως και περισσότερο.
Νομίζω πως κάποιοι άνθρωποι δεν είναι φτιαγμένοι να γίνουν γονείς. Θα έπρεπε να τους απαγορευτεί δια νόμου. Θα έπρεπε να μπορεί να αναγνωριστεί στα γονίδια, σαν μιας μορφής εκφυλισμός. Θα έπρεπε μόνο οι κατάλληλοι, ή έστω αυτοί με τις προυποθέσεις να γίνουν κατάλληλοι να μπορούν να αναπαράγονται. Φασιστικό? Ίσως...
Γιατί όμως ένας πατέρας να πιάνει από τα αυτιά την τρίχρονη κόρη του και να της χτυπάει το κεφάλι στον τοίχο? Ή γιατί να την πιάνει από την μέση και να την πετάει με δύναμη στο ξύλο της κούνιας της? Γιατί να ταίζει τα παιδιά του 2 χρόνια μόνο με τραχανά και με κόκκαλα από τις μπριζόλες που καταναλώνει? Γιατί ένα κορίτσι 5 χρόνων να αναγκάζεται να κυκλοφορεί με ξυρισμένο κεφάλι γιατί έκανε λάθος στην προπαίδεια? Γιατί όλα αυτά να συμβαίνουν σε ένα καθημερινό νοικοκυριό και κανένας να μην κάνει κάτι για αυτό? Γιατί σου λέει ο άλλος από την στιγμή που δεν του σπάει τίποτα ή δεν το βιάζει με την politically correct έννοια του όρου, δεν γίνεται κάτι. Θα το ξεπεράσει.
Κάποια πράγματα το μυαλό του ανθρώπου δεν τα ξεπερνάει ποτέ. Κάποια πράγματα γίνονται απωθημένα. Κάποιες εμπειρίες σκαλώνουν στα δίχτυα του μυαλού μας και δεν τα ξεπερνάμε ποτέ όσο και αν το θέλουμε. Και κάποια στιγμή ανακαλύπτεις πως φοβάσαι ακόμα και να σε αγγίξει κάποιος. Λες πως σου περιορίζει τον προσωπικό σου χώρο, και πως θες αέρα, αλλά στην πραγματικότητα φοβάσαι. Και φτάνεις να μην παραδέχεσαι τα στραβά, γιατί σου έχουν συμβεί χειρότερα. Να μην μιλάς όταν ο γκόμενος σου πρακτικά σε βιάζει, ή σου ρίχνει καμιά μπουνίτσα. Έλα μωρέ, είχε πιει κάτι παραπάνω. Και σιγά σιγά γίνεσαι το ρετάλι που βλέπουμε στις ταινίες. Η γραφική γκομενίτσα που ανέχεται πράγματα, και όλοι την κράζουν γιατί δεν μιλάει. Και εσύ απλά φοβάσαι. Γιατί η αυτοεκτίμηση σου έχει κάνει φτερά. Γιατί μεγάλο κομμάτι αυτού που θα ήταν η αξιοπρέπεια σου έχει κατάγματα από το ξύλο. Γιατί κανένας δεν έκανε τον κόπο να σου εξηγησει πως δεν έφταιγες εσύ που έτρωγες ξύλο.
Και μια ωραία πρωία, ένα τρυφερό χάδι που παραδόξως ανέχεσαι σου θυμίζει πως ίσως αξίζεις κάτι παραπάνω. Πως ίσως αδικείς τον εαυτό σου. Πως δεν φταις εσύ. Και ίσως αν ανεχτεί τις ανασφάλειες και τα κόμπλεξ σου, σιγά σιγά θα τα ξεπεράσεις κι εσύ, και θα ανοιχτείς, και θα φτάσεις πιο κοντά σε ότι μοιάζει με φυσιολογικό άνθρωπο. Και αυτό ΑΝ είσαι αρκετά τυχερός. Για κάποιους δεν έρχεται ποτέ αυτή την στιγμή, ή δεν την αφήνουν να έρθει.
Υπάρχουν και άλλα προβλήματα. Με πονάει, και δεν μπορώ να αναφέρω περισσότερα. Τα έχω δει να συμβαίνουν. Ξέρω πως υπάρχουν και χειρότερα, αλλά δεν μπορώ να τα αναφέρω όλα. Ξέρω πως υπάρχουν άνθρωποι όμως, που θα λάτρευαν ένα παιδί και ο θεός δεν τους αξιώνει με ένα. Δεν είναι αδικία?
Ελπίζω πως δεν έγινα πολύ μελοδραματική, και ελπίζω πως δεν θα με κακολογήσεις που δεν μιλάω για τα παιδιά που είχαν χειρότερη τύχη. Ξέρω πως υπάρχουν, και τα πονάω. Αλλά μιλάμε πάντα για τα πιο κοντινά μας, ναι?
Εσείς που έχετε παιδιά βοηθείστε τα. Τίποτα δεν ανήκει στην κατηγορία "έλα μωρέ, δεν πειράζει". Εσείς διαμορφώνετε τα παιδιά σας, εσείς τα κάνετε να νοιώθουν ασφάλεια για να σταθούν στα πόδια τους, εσείς τους δίνετε τα εφόδια για να βγουν εκεί έξω. Σε αυτό το χάος. Δώστε τους όσα περισσότερα μπορείτε. Τα παιδιά θυμούνται....
Και σε αυτούς που τα ίδια παιδιά θα βρεθούν σαν ενήλικες στο δρόμο τους, λίγη υπομονή. Και το διαμάντι στην αρχή είναι άγριο. Με υπομονή λάμπει.
Σε αυτούς που ήδη έχουν σταθεί δίπλα τους με υπομονή και αγάπη, ένα ευχαριστώ.
Και για τέλος ένα σχεδόν άσχετο κείμενο, που πολλοί θα ξέρετε. Δεν είναι περί ακριβώς ιδίου θέματος ίσως απ'έξω απ'έξω, αλλά έρχεται στο μυαλό μου όταν σκέφτομαι παιδιά.
And a woman who held a babe against her bosom said, "Speak to us of Children."
And he said:
Your children are not your children.
They are the sons and daughters of Life's longing for itself.
They come through you but not from you,
And though they are with you, yet they belong not to you.
You may give them your love but not your thoughts.
For they have their own thoughts.
You may house their bodies but not their souls,
For their souls dwell in the house of tomorrow, which you cannot visit, not even in your
dreams.
You may strive to be like them, but seek not to make them like you.
For life goes not backward nor tarries with yesterday.
You are the bows from which your children as living arrows are sent forth.
The archer sees the mark upon the path of the infinite, and He bends you with His might that His arrows may go swift and far.
Let your bending in the archer's hand be for gladness;
For even as he loves the arrow that flies, so He loves also the bow that is stable.
Kahlil Gibran
"The Prophet"
