Γιατί να μην μπορώ να σταματήσω την γκρίνια?
Ειλικρινά δεν θέλω να γκρινιάζω. Θέλω να γίνω η Πολυάννα, και να αγαπήσω τη ζωή. Να ξυπνάω με χαμόγελο, να κοιμάμαι με χαμόγελο, να χρειαστώ πολλές επισκέψεις στον οδοντίατρο(καλή σου ώρα Κ.) για να μου φτιάξει το μασελούρι που θα έχει στραβώσει από το πολύ χαμόγελο... και ξεκινάω τις μέρες μού έτσι.. Και πάντα κάτι πάει στραβά...
Η άδικη η μοίρα? Τα γονίδια? Μήπως φταίει ότι πλησιάζω 30, ανύπαντρη, με δουλειά χωρίς ίχνος μέλλοντος? Μήπως φταίει ότι έχω κάνει χάλια τα οικονομικά μου, και έχω να πληρώνω μέχρι τη δευτέρα.. παρουσία? Μήπως ότι μένω ακόμα με τους γονείς μου, και αναγκάζομαι να χαμουρέυομαι στα κρυφά με το αγόρι μου, με σιγαστήρα ανά χείρας μήπως μου φύγει κάνα φωνήεν, γιατί το δωμάτιο μου είναι δίπλα στην κουζίνα και ακούγομαι(ντροπις πράγματα!)? Μήπως το ότι θέλω να γίνω Πετρουλάκη στη θέση της Πετρουλάκη, και όσο και να ταλαιπωρηθώ ο μεταβολισμός μου ακολουθεί ρυθμούς ανάλογους με αυτούς που ξεχρεώνω τα κερατιάτικα, και φοβάμαι ότι θα μείνω τατάνκα μέχρι να πεθάνω? Μήπως ότι όσο και να ελπίζω κάτι μου λέει βαθειά μέσα μου ότι πάμε κατά διαόλου?
Βγήκα χθες με το αγόρι μου(άγιος άνθρωπος το μωρό μου), και δυό φίλους. Υδροχόοι και οι δύο(τι δουλειά έχει αυτό άραγε?). Η μία αιωνόβια φοιτήτρια τοπογράφος. Χρωστάει ακόμα 5 μαθήματα και τη διπλωματική, αλλά έκλεισε τα 29 προχθές. Ο άλλος σπούδασε τα πάντα, και έπιασε την πρώτη του δουλειά στα 28. Και αρχίσαμε να συζητάμε για τις καταλήψεις. Και συνειδητοποίησα έτσι άξαφνα και συγκλονιστικά πόσο χάλια είναι όλα. Όλοι περνάνε ζόρικα. Λεφτά δεν έχουμε και ζοριζόμαστε. Έχουμε περισσότερα από τα παιδιά του τρίτου κόσμου βέβαια(που δεν έχουνε και πρόβλημα αδυνατίσματος τα τυχερά). Αλλά περνάμε ζόρικα.
Ας κάνει απεργία λοιπόν ο εκπαιδευτικός γιατί δεν παίρνει αρκετά λεφτα. Και ας κάνουν καταλήψεις τα σχολεία για να τον στηρίξουν. Και ο αστυνομικός για τον ίδιο λόγο. Και οι γιατροί φυσικά, μην ξεχνιόμαστε. Ας κάνουν και τα μέσα μαζικής μεταφοράς γιατί πιάστηκαν οι άνθρωποι τόσην ώρα στο τιμόνι για τα ίδια λεφτά. Μην ξεχάσω τους αγαπητούς εργάτες του δήμου. Και ξαφνικά it hit me! Ο μόνος που θα έχει τελικά πρόβλημα θα είναι ο κακομοίρης ιδιωτικός υπάλληλος που δουλεύει σε super market και η γυναίκα του σε hondos center(αν είναι τυχερή), που παίρνει 600-700€ ο καθένας (αν είναι τυχεροί), και δουλέυει 12ωρα, που θα βρεθεί ξαφνικά στην ευχάριστη θέση να πρέπει να προσλάβει γυναίκα να του κρατάει το παιδί γιατί δεν έχει σχολείο.. Άσε που θα καταχρεωθεί στα ταξί(πώς αλλιώς να πάει στη δουλειά?) Και με τα σκουπίδια? Πανούκλα... Ιώσεις... Θα κρεβατωθεί όπου να'ναι. Αλλά.Ουπς! Δεν έχει ιδιωτική ασφάλιση ο βλάκας, και οι γιατροί του ΙΚΑ απεργούν. Και γιατί όλα αυτά είπαμε? Γιατί τα 1300€ που παίρνουν οι δάσκαλοι είναι λίγα... Δεν λέω ότι έχουν άδικο.
Μετά από αυτά αποφάσισα να μην ξαναγκρινιάξω. Γιατί πλέον μου φάνηκε άσκοπο. Όλοι έχουμε τις δυσκόλίες μας. Δεν χρειάζεται να επιβαρύνουμε και ο ένας τον άλλο. Και αντί να γκρινιάζουμε, ας δω στις επόμενες εκλογές τον κόσμο να καταλάβει τι ψηφίζει. ΝΔ- όταν υποστηρίζω τη ΝΔ. Πασοκ όταν υποστηρίζω Πασόκ. Και ούτω καθ' εξής. Λευκό- όταν δεν είμαι ευχαριστημένος και ικανοποιημένος από τα υπάρχοντα κόμματα και την προεκλογική εκστρατειά/αποφάσεις/τάματα/υποσχέσεις. Λευκό- όταν θέλω να τους πω ότι δεν είμαι πρόβατο για σφαγή και ότι όντως με απασχολεί τι κάνουν, και δεν είμαι ευχαριστημένος με αυτούς. 4 χρόνια ΝΔ. Κανείς ευχαριστημένος. 8 χρόνια ΠΑΣΟΚ. Κανείς ευχαριστημένος. Και άλλο κόμμα να έβγαινε? Τα ίδια θα λέγαμε. Ποιος λοιπόν, αφού κανείς δεν είναι ευχαριστημένος και όλοι γκρινιάζουμε, τους δίνει το 45%? Ή έστω το 40%, ή το 30%??? Ε???
Αλλά ξέχασα... Το λευκό πηγαίνει και αυτό στην πλειοψηφία.. Κρίμα.. Μήπως να το ρίξω στο άκυρο? Μπα, πολύ άβουλο μωρε... Ωχ αδελφέ, δεν πειράζει...
Την απόφαση την πήρα. Άνοιξα το blog, και θα γκρινιάζω σε εσάς. Δεν λέει να ζορίζω την αγάπη μου, την οικογένεια μου, και τους φίλους μου με γκρίνια. Ίσως να παραπονιέμαι λιγάκι που δεν τους βλέπω όσο θέλω, αλλά αυτό είναι άλλο.
Οπότε καλώς σας βρήκα! :ρ
