Κωλόγρια ετών 35.

Καμιά φορά αναρωτιέμαι μήπως πρέπει να αλλάξω όνομα στο βλόγι μου...

Πφφφφφφ...........

Η ζωή στην Ελλάδα του 2013 είναι μια συνεχής απόλαυση.
Ότι δεν κατάφεραν αιώνες φιλοσοφίας, τα κατάφεραν οι τελευταίες (και μη) ελληνικές κυβερνήσεις.
Carpe Diem.
Όλοι μας.
Άδραξε τη μέρα.
Λες και θα έχεις αύριο.
Yolo.
Και γρήγορα γρήγορα.
Δεν υπάρχει αύριο. Μέτα βίας υπάρχει το σήμερα.
Δεν υπάρχει περίθαλψη/σύνταξη/δουλειά/εξοχικό? Σπίτι. Θα μείνουμε στο δρόμο με το κεφάλι ψηλά ενώ τα ρεμάλια λιμοκοντόροι λιμάρουν τα νύχια τους και προσλαμβάνουν ηρωικούς μετανάστες να τους χτυπάνε στην πλάτη για να ρευτούν.
Η ανάπτυξη έρχεται.
400 ευρώ.
55 ώρες.
50 εβδομάδες τον χρόνο.
Καμία ασφάλιση.
Καμία ασφάλεια.
Καμία σιγουριά.
Ζω τόσο πολυ στα όρια της υπομονής μου που και ένα φτέρνισμα με πετάει έξω.
Αίσχος.....

35

Και να που καμιά φορά και χωρίς πολλή προσπάθεια τα κάνεις όλα σκατά. 

Μια κακή διάθεση, ένα παράπονο, ένα στραβό βλέμμα, και τρέχεις να μαζέψεις τ' ασυμμάζευτα. 

Και καλά αν ο άλλος είναι λογικός και έχει κατανόηση.

Πες ότι το ένα κακό το γλίτωσες. 

Με το ενοχικό το σύνδρομο μετά τι κάνεις?

Γιατί ο άλλος δεν μπορεί να πληρώνει συνέχεια τις ανασφάλειες σου και τα πληγωμένα θέλω σου. 

Αλλά καμιά φορά δεν μπορώ. Είμαι κι εγώ τρομάρα μου γάμησε τα. 

Δεν μπορώ να μην είμαι καλά και να είμαι χαχαχου και χουχουχα. 

Μάλλον θα έπρεπε που και που να καταπιέζομαι από το να χαλάω την κατάσταση. 

Αλλά αυτό θα με βγάλει και πουθενά?

Δεν είμαι αχάριστη. 

Είμαι παραπονιάρα,. 

Ξέρω ότι είμαι ευλογημένη με πολλά πράγματα. 

Ξέρω ότι σε κάποια άλλα απλά πρέπει να κοπιάσω περισσότερο από άλλους. 

Μια ζωή αυτό έκανα. 

Αλλά τώρα είμαι κουρασμένη. 

Και η υπομονή μου είναι άφαντη. 

Γαμώτο. 

Λες να περνάω κρίση ηλικίας?

100 και κλεψιά.

100η ανάρτηση.
Κλέψιμο γιατί εγώ ένα σχόλιο ήθελα να κάνω, και έπεσα σε κατοστάρι.
Τι είναι αυτά τα 100?
Και τώρα?
Τα εκατόστησα.
Να τα διακοσαρήσω?
Θα δούμε:)

Εντελώς συμπτωματικά το σχόλιο που ήθελα να κάνω είναι βλογιστικού χαρακτήρα.
Κάνω μια βόλτα στις πλατείες των γειτόνων και είναι όλες άδειες.
Εκτός από του ψαρά με την χρυσή καρδιά.
Τοπίο εγκατάλειψης.
Αλλά τουλάχιστον έχουμε ψάρια.
Ελπίζω προσωρινά ρε γαμώτο.
Η εγκατάλειψη.
Όχι τα ψάρια.

Την Τρίτη ημέρα κατά τας γραφάς

Γενικα πιστεύω πως είμαι θερμός άνθρωπος. Δεν εννοώ ότι κρατάω τα υγρά σας σε συγκεκριμένη θερμοκρασία.Εννοώ πως ειμαι έξω καρδια. Θα φωνάξω, θα γελάσω, θα γελάσω φωναχτα, θα κλάψω, κ.ο.κ. Ίσως γι αυτό αυτή η ψύξη μου άλλαξε τα φώτα. Καγγελο η κυρία.
Τα νέα ήταν καλα. Τόσο καλά που αν είμασταν λίγο καλύτερα θα αγοράζαμε μπιμπερό τώρα.
Πού να καταλάβεις?
Τρελοί άνθρωποι είμαστε;)